صوفیا نصراللهی در عصر ایران نوشت:

1) من نقدهای مسعود فراستی را نخوانده ام و راستش را بخواهید برنامه های تلویزیونی اش در زمان هفت را هم جسته و گریخته دیدم و یوتیوبش را هم دنبال نمی کنم. در زمان جشنواره در پردیس ملت یکی دو بار دیدمش و برایم جالب بود که در مورد یک فیلم مثلا هر دو صفت اگزوتیک را به کار برده بودیم. من ولی از آن تعبیر مثبت کرده بودم و او منفی.

یک بار هم جنگ و صلح را دستم دید و از برادران کارامازوف گفت و علاقه اش نسبت به ادبیات کلاسیک روسیه و حتی از یک فیلم جریان اصلی هالیوود به اسم حالا منو می بینی تعریف کرد که خب جزو فیلم های سرگرم کننده ی موردعلاقه ی من است و در این حد برایم کاراکتر جالبی شد. این حرف هایش درباره ی پیرپسر اکتای براهنی را گمانم زمان جشنواره هم گفته بود.

حالا که مردم امکان دیدن فیلم را پیدا کرده اند اظهارنظرش گویا سروصدای زیادی به پا کرده. حسین دهباشی و رسایی وقتی اظهارنظر کردند بنظرم رسید باید جوابشان را داد. در حوزه ای دخالت کردند که هیچ ربطی به آن ها نداشت. فراستی اما سال هاست تکلیفش روشن است.

متاسفانه یا خوشبختانه شمایلی از خودش ساخته که اگر زمانی حرف درستی هم بزند، مثل دفاع اخیرش از خبرنگاران تعدیل شده، نمی شود رویش حساب کرد و روی کلامش مانور داد. آن قدر در بزنگاه های مختلف سینمای ایران سمت غلط تاریخ ایستاده در سال های اخیر که اگر زمانی سر فیلمی هم نظر هم باشید یا حرفی را از او قبول داشته باشید، نمی شود به حرف هایش ارجاع داد.

درنتیجه خواستم بگویم وسط این بی آبی و بی برقی و مکانیسم ماشه، حرف های فراستی درباره ی فیلم پیرپسر فاقد اهمیت است. او تصمیم گرفته منتقد واکنشی باشد نه منتقد سینمایی. شما هم تکلیف تان را با او روشن کنید. بحث فقط فیلم پیرپسر نیست که بنظر من خوب است و بنظر او الفاظی که به کار برده.

یک بار برای همیشه باید ببینیم که آقای فراستی در سال های اخیر منتقد سینما نبوده. حتی جایی که از فیلمی تعریف کرده. او به فیلم ها، به اتفاقات واکنش نشان می دهد. و واکنش جنجال برانگیز آدم ها را تبدیل به سوپراستار محبوب یا منفور می کند. لابد که طرفداران خودش را هم دارد اما مخالفان لازم نیست خیلی خون شان را کثیف کنند. او نه مسئولیت اجرایی دارد، نه حرکتی از او سر زده که مثلا انتظارش را نداشتیم.

او همان مسعود فراستی است درنتیجه بنظرم وسط این گرفتاری های مهم مملکت و بدبختی هایی که به آن دچار هستیم و هزاران کارزاری که می توانیم راه بیاندازیم بابت نیازهای کف هرم مازلو که الان نداریم و البته راه هم به جایی نمی برند، حداقل اعتراض مان را صرف منتقد واکنشی مثل فراستی نکنیم.

2) شهرداری ها دست به دست هم داده اند که ما را عصبانی و چهره ی شهرها را زشت تر کنند. آن هایی که اظهارنظرهای مرا در شبکه های اجتماعی دیده اند یا حتی یادداشت هایم را اینجا خوانده اند می دانند که من از دونالد ترامپ متنفرم. بعد از حمله به ایران نفرتم هزار برابر شده. اینکه نظر من و شما درباره ی ماجرای فغانی بعد داوری مسابقه ی فینال و دست دادن با ترامپ چیست هم اهمیتی ندارد. اینکه یک سازمان دولتی مثل شهرداری قم چنین بیلبورد سطح پایین زشتی را علیه داور ایرانی که هیچ حرکت یا حرف سیاسی نزده، انجام دهد مساله ی دیگری است.

سطح بیلبوردهای تهران هم که از وقتی آقای زاکانی شهردار شده در حد روزنامه دیواری های مدارس شده. زاویه ی سیاسی به کنار، هوشمندی در رساندن پیام و برندینگ شهرداری و ذوق و سلیقه هم که کلا تعطیل شده، واقعا در تشخیص اینکه الان بیلبورد مثلا صرفه جویی آب بزنید یا اینکه در این بی برقی چه باید کرد، گیر می دهید به چیزهایی که روی زندگی ما عملا هیچ تاثیری ندارد؟

شهرداری از پول عوارض مردم می گردد. جای نظریه ی سیاسی دادن نیست. جای حل مشکل شهری مردم است و اگر توان حل ترافیک و آلودگی هوا و درست شدن مصرف آب و برق را ندارد لااقل می تواند به این مشکلات بپردازد. اصلا بیلبوردهایش را صرف فیلم های سینما بکند که سینمادار و فیلمساز ورشکست نشوند. کلا بیراهه را برگزیده اند!