در خصوص کمک رسانی ها به غزه در چند روز اخیر بحث های فراوانی شنیده شده است. در این خصوص یحیی السراج، شهردار غزه، گفته است: مردم گرسنه غزه برای رسیدن به کمک های غذایی، کیلومترها پیاده روی می کنند، اما به جای غذا، گلوله های اسراییلی نصیبشان می شود؛ شهردار غزه می گوید: این دیگر فقط محاصره نیست، شکار انسان است.

به گزارش فارس، متن کامل گفت وگو با یحیی السراج، شهردار غزه در ادامه آمده است:

وضعیت کنونی ارسال کمک ها در شرایط محاصره شدید ساکنان غزه چگونه است؟

وضعیت کنونی کاملاً فاجعه بار است، به این معنا که ارسال کمک های بشردوستانه به مردم از حدود سه ماه پیش متوقف شده است. آنچه اکنون به دست مردم می رسد، کمک های اندک، پراکنده و ناکافی است که به شیوه ای تحقیرآمیز توسط اشغالگران اسراییلی به مردم گرسنه و نیازمند داده می شود.

اسراییل عمداً به سوی آن ها تیراندازی می کند و در هر نوبت ده ها نفر را می کشد و صدها نفر را مجروح می کند. به نهادهای جامعه مدنی و بزرگان قبایل اجازه داده نمی شود که امنیت دریافت و توزیع کمک ها را برقرار کنند و همچنین سازمان های خیریه و بین المللی نیز اجازه انجام وظایف خود در این زمینه را ندارند.

همه مردم در نوار غزه به میزان اندک هم غذا دریافت نمی کنند و برخی چندین روز بدون غذا می مانند. شاهد مرگ تعدادی از کودکان، مردان و زنان به دلیل کمبود غذا بوده ایم.

همه مردم میزان قابل توجهی از وزن خود را از دست داده اند، به گونه ای که این کاهش بین 15 تا 25 درصد وزن بدنشان برآورد می شود که این امر بر سلامت عمومی تأثیر گذاشته و موجب لاغری مفرط و ضعف سیستم ایمنی بدن شده است.

وضعیت سکونت ساکنان غزه چگونه است؟ آیا پیش بینی از وضعیت آینده غزه وجود دارد؟ وضعیت آب و دسترسی به امکانات بهداشتی چگونه است؟

حدود 80 تا 85 درصد از ساختمان ها و تأسیسات در نوار غزه به طور سیستماتیک تخریب شده است و اکثریت قریب به اتفاق مردم یعنی بیش از دو میلیون نفر مجبور به ترک خانه های خود شده اند. بسیاری از آن ها در تلاش برای یافتن سرپناه به مناطق مختلف رفته اند و در نتیجه، درصد زیادی از مردم در چادرهای کوچک و نامناسب زندگی می کنند که معمولاً در خیابان ها، پارک ها و برخی زمین های کشاورزی و فضاهای باز برپا شده اند. هزاران خانواده اکنون در چادرهایی در سواحل مدیترانه زندگی می کنند که هیچ محیط سالم یا بهداشتی، به ویژه برای کودکان و زنان، برایشان فراهم نیست.

اگر تجاوزات ادامه یابد، آتش بس برقرار نشود، گذرگاه ها باز نشوند و محاصره طولانی مدت نوار غزه که حدود 20 سال است ادامه دارد پایان نیابد، اوضاع در آینده بدتر خواهد شد. ترس از شیوع بیماری ها و وقوع مرگ های دسته جمعی تدریجی وجود دارد.

فارُ: گرسنگی در غزه تا چه اندازه پیش رفته است؟ چرا اسراییل مردم را در مراکز توزیع غذا هدف قرار می دهد؟

السراج: گرسنگی به سطوح بسیار بالایی رسیده است. همه مردم غذای کافی دریافت نمی کنند و بسیاری فقط یک وعده غذای کوچک در روز دارند. کودکان، بیش از شصت هزار زن باردار و مادران شیرده بیشترین آسیب را می بینند.

هر روز درخواست ها و استمدادهای مردم برای تهیه غذا برای فرزندانشان به ما می رسد ولی نمی توانیم چیزی برای آن ها فراهم کنیم. این وضعیت بر سلامت عمومی، ایمنی بدن و رشد آینده کودکان تأثیر منفی گذاشته است.

نیروهای اشغالگر عمداً مردم گرسنه را که برای یافتن غذا به مراکز توزیع مراجعه می کنند بدون هیچ رحمی می کشند. آن ها مردم را مجبور می کنند مسافت های طولانی را برای رسیدن به محل توزیع غذا طی کنند و سپس در همان جا به روی آن ها تیراندازی می کنند. هیچ توجیه منطقی برای این کار وجود ندارد. برخی معتقدند این اقدام برای تحقیر، ذلیل کردن و کشتار صرف انجام می شود تا مردم را به کوچ اجباری وادار کنند.

موسسه غزه انسانی که توسط گروهی متشکل از نظامیان بازنشسته و بازرگانان اسراییلی طراحی شده، مسئول توزیع کمک های غذایی در غزه است. هدف این موسسه کاهش نقش سازمان ملل در توزیع کمک ها و کنترل مستقیم اسراییل بر روند توزیع است.

اما به دلیل کمبود مراکز توزیع و افزایش تقاضا، هزاران نفر در صف های شلوغ و ناامن تجمع می کنند که باعث بروز درگیری های خشونت آمیز شده است. نیروهای امنیتی اسراییل در واکنش به این تجمعات از گلوله و حتی گاز فلفل استفاده می کنند که به کشته و زخمی شدن بسیاری انجامیده است. منابع مالی موسسه نامشخص است و به همین دلیل همکاری سازمان ها و کشورها با آن محدود شده است. این برنامه به جای تسهیل کمک رسانی، باعث تشدید بحران انسانی و ناامنی در غزه شده است.

مردم غزه به اندازه ای که گرسنه اند، تشنه اند

وضعیت آب چگونه است؟

السراج: در یک کلمه باید گفت غزه هم گرسنه است و هم تشنه، میزان آب در دسترس بسیار محدود است و کمتر از 30 درصد نیاز واقعی مردم را تأمین می کند. کیفیت آب نیز بسیار پایین است؛ آب شور است و برخی موارد به آلودگی و میکروب ها آلوده می شود.

ایستگاه اصلی آب شیرین کن در شهر غزه از ابتدای حمله تخریب شده است و ایستگاه مرکزی در دیرالبلح نیز به درستی کار نمی کند و تهدیدهایی برای منطقه ای که این ایستگاه در آن قرار دارد وجود دارد.

با افزایش جمعیت به حدود 1.2 میلیون نفر در فضایی کمتر از نصف مساحت شهر، فشار بر منابع آب زیاد شده است. محدودیت شدید سوخت باعث شده تنها تعداد کمی از چاه ها به مدت کوتاه فعال باشند و مقدار آب دریافتی از خط انتقال میکروت کاهش یابد که بحران کم آبی را بدتر کرده است.

بنابراین شهر غزه در شرایط شدید کم آبی قرار دارد و سهم هر نفر کمتر از 5 لیتر در روز برای آشامیدن، پخت وپز، استحمام و سایر نیازها است. همچنین، چاه های آب هم اکنون کمتر از 12٪ از کل نیاز روزانه مردم را تأمین می کنند.

خدمات فاضلاب تقریباً به طور کامل متوقف شده اند. حدود 70 درصد شبکه های آب و فاضلاب تخریب شده است. تمام ایستگاه های فاضلاب به دلیل تخریب و کمبود سوخت از کار افتاده اند که موجب نگرانی از تجمع فاضلاب در حوضه های جمع آوری آب باران شده است، به گونه ای که ارتفاع آب های آلوده در این حوضه ها به بیش از 6 متر رسیده است. مقادیر زیادی از فاضلاب به دریا نشت می کند.

افرادی که در چادرها زندگی می کنند امکانات بهداشتی مناسبی ندارند که این امر موجب رنج شدید آن ها شده است.

آب دریا به دلیل سرازیر شدن فاضلاب به آن فاجعه به بار آورده

در پی حملات اسراییل و ادامه جنگ، شبکه فاضلاب شهر غزه دچار تخریب گسترده شده و سیستم های پمپاژ متوقف شده است که منجر به نشت فاضلاب به خیابان ها، برکه های جمع آوری آب باران و دریا شده و بحران بهداشتی و زیست محیطی را تشدید کرده است.

در این حملات، حدود 175 هزار متر طولی از شبکه فاضلاب تخریب شده، 8 ایستگاه پمپاژ آسیب دیده (به صورت جزیی یا کامل)، 3 برکه جمع آوری آب باران تخریب شده، و 15 هزار متر از خطوط تخلیه آب باران آسیب دیده است.

بیش از 30٪ شبکه فاضلاب به طور کامل یا جزیی تخریب شده است.

روزانه حدود 22 هزار متر مکعب فاضلاب تصفیه نشده از نقاط مختلف شهر غزه وارد دریا می شود و مجموع ماهیانه آن به بیش از 600 هزار متر مکعب می رسد که تهدید جدی برای محیط زیست و سلامت عمومی محسوب می شود.

آلودگی دریای غزه، که تنها محل استراحت و زندگی بیش از 1.2 میلیون نفر است، جان ساکنان و آوارگان را تهدید می کند، به ویژه با توجه به استفاده آنان از آب دریا برای شست وشو و استحمام.

شهرداری غزه و همه شهرداری های نوار غزه که تعداد آن ها به 25 می رسد، تلاش می کنند تا حد امکان خدماتی به مردم ارائه دهند و از اکتبر 2023 بدون وقفه مشغول کار بوده اند، هرچند بسیاری از کارکنان شهرداری ها هدف قرار گرفته اند و حدود 200 نفر از آن ها به شهادت رسیده اند. شهرداری ها حدود 70 درصد از چاه های آب، شبکه های آب و فاضلاب و همچنین حدود 80 درصد از خودروها و ماشین آلات مورد استفاده در ارائه خدمات و نگهداری تأسیسات را از دست داده اند.

آنهایی که برنامه ای برای پرتاب هوایی کمک ها دارند گذرگاه ها را باز کنند

آیا واقعاً دیگر هیچ سازمان بین المللی مسئول توزیع غذا وجود ندارد؟ آیا مراکز توزیع غذا تحت کنترل آمریکا و اسراییل هستند؟

هنوز هم بسیاری از سازمان ها و مؤسسات خیریه بین المللی و محلی تلاش می کنند فعالیت کنند و کمک ها را توزیع کنند، اما نیروهای اشغالگر اجازه نمی دهند که آن ها کمک ها را دریافت یا توزیع کنند. آن ها کامیون های معدودی را که اجازه عبور از گذرگاه ها را دارند مجبور می کنند تا محموله های خود را در مناطق باز، دور از مردم و نزدیک به مناطق خطر تخلیه کنند.

هم زمان به مردمی که سعی دارند به کمک ها دست پیدا کنند شلیک می کنند. اگر مردم موفق شوند کمک ها را به دست بیاورند، مجبور می شوند آن ها را با دست و پشت خود حمل کنند و مسافت هایی بین 5 تا 15 کیلومتر پیاده روی کنند.

نظر شما درباره صحبت ها از پرتاب هوایی کمک ها چیست؟

کسانی که می تواند برای انجام پرتاب های هوایی کمک های بشردوستانه فشار بیاورد، باید همان قدر فشار بیاورند برای باز کردن گذرگاه های زمینی.

بخش بزرگی از غزه مناطق تخلیه خطرناک است و بقیه مناطق باقی مانده بسیار کوچک و پر از چادرهای پناهجویان است.

سه راه برای انجام پرتاب های هوایی وجود دارد: نخست انداختن کمک ها در مناطق تخلیه تا جمع شدگان به آنجا بروند و توسط ارتش کشته شوند دوم پرتاب کمک ها روی چادرهای در آتش تا کمک ها نابود شوند و جمع شدگان کشته شوند. و سوم انداختن کمک ها در دریا، روی ساحل غزه، تا غذای ماهی های مدیترانه شود.

پس باید برای باز کردن گذرگاه ها فشار وارد شود و مسئولیت توزیع کمک به سازمان های بین المللی واگذار شود، تا غذا بدون استثنا به همه مردم غزه برسد.

آیا مردم هنوز حقوق و دستمزد از دولت دریافت می کنند؟

السراج: اکثریت کارگران و کارمندان در نوار غزه در حال حاضر بیکار هستند، زیرا کارخانه ها، مزارع و فعالیت های تجاری رسمی تعطیل شده اند و نسبت بیکاری شاید بیش از 70 درصد از نیروی کار باشد. کارکنان دولت بخشی از حقوق خود را به صورت محدود و نامنظم دریافت می کنند، اما نمی توانند پول را از بانک ها برداشت کنند، زیرا تمام بانک ها در نوار غزه تعطیل هستند. آن ها مجبور می شوند برای برداشت پول به بازار سیاه مراجعه کنند که با نرخ های گزاف بین 30 تا 45 درصد انجام می شود. به همین دلیل، بیشتر خانواده ها به شدت در رنج هستند.

چه اقلام اساسی هنوز در بازارها موجود است و قیمت آن ها چگونه است؟

تنها تعداد کمی از اقلام اساسی در بازارها موجود است و آن هم به صورت محدود و با قیمت های نجومی که به 10 برابر یا بیشتر از قیمت معمول رسیده اند. مقدار کمی از سبزیجات محلی، برخی از اقلام محدود مانند ماکارونی، کنسروها، مقدار کمی عدس، لوبیای سفید و نخود در دسترس است، ولی همه این ها با قیمت های بالا و در مقادیر بسیار کم عرضه می شوند. اما نان، آرد، برنج، شکر، روغن خوراکی، روغن زیتون، گوشت، تخم مرغ، مرغ، شیر و پنیر تقریباً در بازارها نایاب هستند.

برنامه اسراییل برای ایجاد یک شهر انسانی در جنوب نوار غزه چیست؟ آیا این برنامه اجرا خواهد شد؟

تلاش برای ایجاد چیزی که به اصطلاح شهر انسانی در منطقه رفح نامیده شده است، تلاشی ناامیدانه برای کوچاندن مردم است. این طرح چیزی بیش از یک اردوگاه بازداشت بزرگ و محصور نیست و گامی برای وادار کردن مردم به مهاجرت اجباری است. این طرح از همان ابتدا شکست خورده و انتظار نمی رود که موفق شود.

قیمت فعلی سوخت چقدر است؟

سوخت برای عموم مردم در دسترس نیست و اگر هم باشد، با قیمتی بیش از 30 تا 40 دلار برای هر لیتر فروخته می شود. برخی برای تأمین سوخت از بقایای پلاستیک به روش های ابتدایی استفاده می کنند که این کار خطرات بهداشتی و زیست محیطی زیادی دارد.

از زمان آغاز جنگ اسراییل علیه غزه که بیش از بیست ماه به طول انجامیده، ورود گاز مایع (گاز پخت و پز) به غزه تقریباً به طور کامل متوقف شده و اسراییل تنها اجازه ورود حدود 5٪ از نیاز واقعی مردم را داده است؛ درحالی که نیاز روزانه غزه به گاز بین 300 تا 350 تن است و در زمستان به 400 تن می رسد.

در نتیجه، مردم مجبور شده اند به هیزم به عنوان جایگزین اصلی روی بیاورند، که این امر باعث شده قیمت هیزم تا 1500٪ افزایش یابد. قیمت هر کیلوگرم هیزم که پیش از جنگ کمتر از نیم شِکِل بود، اکنون به 8 شِکِل رسیده است (با توجه به اینکه هر دلار معادل 3.3 شِکِل است).

تهیه هیزم بسیار دشوار شده و تنها تعداد کمی از فروشندگان، آن هم با مقادیر اندک و قیمت بالا، عرضه می کنند. برخی مجبور می شوند برای جمع آوری هیزم به مناطق نزدیک به حضور ارتش اسراییل بروند و با خطرات جدی، از جمله تیراندازی، مواجه شوند.

علاوه بر هزینه های روزانه مانند آب، شارژ تلفن و چراغ قوه، خرید هیزم هم بار سنگینی بر دوش مردم گذاشته است.