در پی ادعای برخی از اصول گرایان رادیکال در برنامه های تلویزیونی یا رسانه ها دایر بر این که جنگ 12 روزه ایران و اسراییل یک جنگ آخرالزمانی و مقدمه سازی برای ظهور است ، عبدالرضا داوری فعال سیاسی و رسانه ای در یادداشتی این مدعا را رد کرده و نوشته است: "در عصر غیبت، اصلی ترین وظیفه شیعیان، حفظ هویت ایمانی، مراقبت از جامعه شیعی از تهدیدات زمانه، و آمادگی برای ظهور است؛ نه براندازی نظم ظالمانه و مستکبرانه حاکم بر جهان."

به گزارش عصر ایران، متن نوشتهٔ آقای عبدالرضا داوری از این قرار است:

یکی از مهم ترین اصول در اندیشه شیعی، تفکیک میان دوران غیبت و دوران ظهور در نسبت با نقش اجتماعی و سیاسی شیعیان است. در نقشه تاریخی امامت در مکتب شیعه، هر یک از این ادوار وظایف خاص خود را دارد و نباید این وظایف با یکدیگر خلط شوند.

در عصر غیبت، اصلی ترین وظیفه شیعیان، حفظ هویت ایمانی، مراقبت از جامعه شیعی از تهدیدات زمانه، و آمادگی برای ظهور است؛ نه براندازی نظم ظالمانه و مستکبرانه حاکم بر جهان. این نظم جهانی، هرچند در تحلیل شیعی، مصداق نظام طاغوت یا ظلم جهانی تلقی می شود، اما مبارزه نهایی با آن، مأموریت ویژه و اختصاصی امام مهدی (عج) در دوران ظهور است.

قرائت تاریخی شیعه از نقش قائم آل محمد ، چنین می گوید که اوست که قیام جهانی علیه ستمگران نظیر آمریکا و اسراییل را آغاز می کند، اوست که دولت عدل جهانی را بنا می نهد و اوست که مصادیقی چون اسراییل یا طواغیت زمان را از میان برمی دارد. شیعه منتظر، نه موظف به پیش دستی در اجرای این مأموریت ها، بلکه مکلف به حفظ ایمان، صیانت از جامعه، و تسلیم در برابر مشیت الهی تا هنگام ظهور است.

از همین منظر، جریان هایی که در پی آن اند تا شیعه را در عصر غیبت به میدان مبارزه های ساختارشکن جهانی علیه ظالمانی چون امریکا و اسراییل بکشانند، عملاً نقشه تاریخی امامت را دچار اختلال کرده و گویی به ظهور اعتقادی ندارند یا می خواهند بدون امام کار امام را انجام دهند.

در حقیقت، در عصر غیبت، قیام جهانی علیه نظم ظالمانه، نه تنها تکلیف نیست، بلکه می تواند منجر به تلف شدن نیروها، تضعیف جبهه ایمان، و حتی انحراف از مسیر انتظار شود. چنان که فقهای بزرگ شیعه نیز همواره تأکید کرده اند که قیام های بدون حجت و امام، مشروعیتی ندارند، مگر در موارد دفاع یا ضرورت های خاص که آن هم در چهارچوب عقلانیت دینی و مصلحت جامعه تعریف می شود.

شیعه منتظر، صبور است؛ اهل بصیرت و تقواست؛ و در عین آمادگی، مرزهای تکلیف را می شناسد. نه منفعل است و نه ماجراجو. بلکه با حفظ ایمان، تقویت جامعه، تولید فکر، و صیانت از هویت مذهبی، راه را برای ظهور امام عصر هموار می کند.