بیجه در تمام جلسات دادگاه این جملات را تکرار می کرد و حرف دیگری نداشت: کودکانی را می کشتم که سرنوشتشان شبیه کودکی خودم بود. آن ها را می کشتم تا عذاب نکشند. .

به گزارش روزیاتو، اخیراً ویدیویی از صحبت های حسین اصغرزاده، قاضی ویژه پرونده محمد بسیجه معروف به بیجه، قاتل سریالی پاکدشت منتشر شده است؛ حسین اصغرزاده درباره این قاتل سریالی می گوید:

آرزوهای خاصی داشت مثلا در بچگی دو تا آرزو برای شغلش داشت؛ یکی آرزوی پزشک شدن داشت که معمولاً یه بخشی از این آرزو برای کسانی که پزشک میشن، نجات انسان هاست ولی اون تفکرش نجات انسان ها نبود. فرار از فقر بود و شناخت آناتومی بدن انسان ها.

حتی تو بازجویی می گفت جایی چاقو رو زدم، ران رو بریدم و می خواستم گوشت رو ببینم، رگ رو ببینم. یا تو سنگ هایی که به سر میزد میشست جمجمه رو از نزدیک بررسی می کرد و یه جایی هم در مورد یکی از شغل های مورد علاقه ش، به جاسوسی خیلی علاقه داشت در صورتی که می دونین این افراد، افراد خاصی هستند که توسط نهادهای امنیتی از بچگی تحت شرایط خاص تربیت پیدا میکنن و آموزش داده میشن. حالا چرا این آدم به جاسوسی علاقمند بود، خودش می تونه علامت سوال بزرگی باشه و آخرین پیشنهادش هم این بود که اگر از من بگذرید و اگر آزادم کنین و اگر اجازه بدین از کشور فرار کنم، وعده جاسوسی برای ایران میداد. یعنی تو خودش میخوام بگم این اعتماد به نفس بود.

محمد بسیجه معروف به بیجه، متهم اصلی جنایات پاکدشت بود. وی کارگری کوره پزخانه ای در همان منطقه را انجام می داد که به تجاوز و قتل بیش از 37 کودک و 3 بزرگسال (برخی قتل 27 کودک و 3 بزرگسال را گزارش می دهند) اعتراف کرد. بیجه در یک خانواده پرجمعیت متولد شد. او شش خواهر و شش برادر ناتنی داشت. وقتی چهارساله بود، مادرش به علت ابتلا به سرطان درگذشت. پدر او کارگر کوره پزخانه بود. بیجه ادعا می کرد که هرگز مادرش را به خاطر نمی آورد ولی می گفت که پدرش فردی بداخلاق و مستبد بوده است.

از همان دوران کودکی او را به سختی کتک می زده و با زنجیر پاهای او را می بسته و بعد با چوب به بدن او ضربه می زده است. حتی یک بار پدرش می خواسته با میله، بسیجه را به قتل برساند. بیجه درس و مدرسه را بسیار دوست داشت اما با فشارهای پدر و اجبارهای او ناچار می شود درس و مدرسه را رها کرده و به کار مشغول شود. یازده ساله بود که به همراه خانواده به خاتون آباد رفت و در کوره مشغول به کار شد. فکر انتقام، زمانی در بیجه جرقه زد که وقتی تنها یازده سالش بود، مورد آزار جنسی قرار گرفت. این تجاوز توسط شخص دیگری نیز برای او تکرار شد.

او در 18 سالگی عاشق یک دختر افغان شد که حتی با هم قرار به فرار گذاشتند. اما پدرش می فهمد و برخورد پدر نیز مشخص است! چندی بعد عاشق دخترعمه اش می شود که دانشجوی پزشکی بود؛ آن ها یکدیگر را می خواستند اما پدرش باز مخالفت می کند تا بیجه در عشق دومش نیز ناکام بماند. او برای شروع دست به کشتن حیواناتی چون سگ و گربه می زند و در توجیه رفتار خود می گوید که آن ها را می کشته چون همچون خودش زندگی خوبی نداشتند و می خواسته آن ها را راحت کند.

علی دلداری، قاضی دادگاه کیفری یک تهران و نماینده وقت دادستان در دادگاه کیفری استان، پرونده محمد بیجه را در دست داشت. قاضی دلداری درباره سرگذشت پرونده بیجه گفت:

پرونده ای منزجر کننده که به جرات می توان گفت بزرگ ترین پرونده جنایی ایران در چند دهه اخیر است. تجاوز و قتل بیش از 20 کودک و 3 بزرگسال، بیجه حاصل فقر بود و تمام قربانیان او نیز کودکانی از خانواده های فقیر بودند؛ او در یک خانواده پرجمعیت در قوچان خراسان رضوی متولد شد و با 6 خواهر و 6 برادر ناتنی زندگی می کرد. وقتی چهار سالش بود، مادرش به علت سرطان فوت کرد، پدرش کارگر کوره پزخانه ها بود و او به کرات در اعترافاتش از پدری بداخلاق و مستبد صحبت می کرد که او را از همان دوران کودکی به شدت کتک می زد.

محمد بیجه در اعترافات خود گفت:

یکبار پدرم پاهایم را با زنجیر بست و با چوب آنقدر کتکم زد تا از هوش رفتم و یکبار دیگر هم کم مانده بود با میله ای که در دست داشت مرا به قتل برساند، از همان کودکی دلم می خواست بمیرم تا حدی که بعد از یکی از دعواهای سخت با پدرم، با آجر محکم به سرم کوبیدم تا بمیرم، اما موفق نشدم.

قاضی وقت دادگاه کیفری تهران در ادامه گفت:

بیجه از ضریب هوشی بسیار بالایی برخوردار بود، اما در 11 سالگی به ناچار و تحت فشارهای پدرش درس و مدرسه را رها کرد، او تعریف می کرد به دلیل نداشتن پول، تکه های روزنامه باطله را از زباله ها جمع می کرد و در فرصت مناسب می خواند و از همین طریق با دنیای خارج از دنیایی که در آن زندگی می کرد، آشنا شد.

وقتی به منطقه خاتون آباد در تهران آمدند، از سوی یکی از آشنایان، چندین بار مورد تجاوز قرار گرفت.

محمد بیجه در مورد تجربه تجاوز به خود در دوران نوجوانی گفت:

وقتی آن شخص در کودکی به من تجاوز کرد، کتک سختی هم به من زد. همان موقع آنقدر از خودم بدم آمد که آرزو می کردم ای کاش مرا می کشت. یکبار هم در آن سال ها به فکر خودکشی افتادم. این خاطره تاثیر خیلی بدی در روحیه ام گذاشت.

محمد بیجه دوبار در 18 سالگی عاشق شد، یکبار عاشق دختر افغانستانی شد و با او فرار کرد که در حال فرار پدر دختر آن ها را گرفت و بیجه را به قصد کشت زد؛ مدتی بعد از این ماجرا هم او عاشق دخترعمه اش که پزشک بود، می شود. اما به دلیل مخالفت پدر دختر اینبار هم شکست می خورد.

محمد در ابتدا برای انتقام از زندگی، دست به کشتن حیواناتی مثل سگ و گربه زد و ادعا می کرد حیوانات مریض را می کشت و آتش می زد، چون دلش برای آن ها می سوخت و نمی خواست آن ها زجر بکشند.

بیجه در تمام جلسات دادگاه این جملات را تکرار می کرد و حرف دیگری نداشت: کودکانی را می کشتم که سرنوشتشان شبیه کودکی خودم بود. آن ها را می کشتم تا عذاب نکشند. . در یکی از جلسات دادگاه نیز علت اصلی ارتکاب قتل هایش را شباهت زندگی قربانیان با کودکی خود اعلام کرد و گفت:

چون من در بچگی حسرت کشیدم وقتی بچه های بدبخت را می دیدم آن ها را می کشتم تا از زندگی آینده و سختی ها نجاتشان دهم.

علی دلداری همچنین گفت:

قاتلی 22ساله با ذهنی شکل گرفته از انتقام. در آن زمان پرونده شخصیت شناسی برای متهمان تشکیل نمی شد. به همین علت درباره شخصیت محمد بیجه نمی توان با قطعیت نظر داد، ولی خشونت های پدر و فردی که او را در کودکی مورد تجاوز قرار داد از او شخصیتی با اختلالات شدید روانی ساخت. ترکیب فقر و ضریب هوشی بالای او، دلیل دیگر ارتکاب جنایت هایش بود. او قربانی هایش را به شیوه های گوناگون از بین می برد، بیجه غیر از سه مورد آدم ربایی، تمام قتل ها را به تنهایی انجام داد.

علی غلام پور به اتهام همدستی در سه مورد آدم ربایی، متهم ردیف دوم این پرونده جنایی بود که به 15 سال حبس محکوم شد. تمامی تعرض ها و قتل ها توسط بیجه انجام می شد.

اولین قربانی بیجه کودک 10 ساله ای بود که در عاشورای سال 81 به قتل رسید، قاتل پس از تجاوز با ضربات سنگ، آن کودک را به قتل رساند و چند روز بعد زمانی که ماموران جسد کودک را پیدا کردند، با بی تفاوتی در صحنه حاضر شد و در مجلس ختم او نیز شرکت کرد. پس از کشتن چهارمین قربانی و انداختن جسد او در کوره آجرپزی، آرامش بیشتری بر اثر پیدا نشدن جسد در بیجه شکل گرفت و قربانیان را با تزریق سیانور، خفه کردن، ضرب و جرح با چاقو و سوزاندن اجساد، به قتل رساند.

او با هر آدم کشی و تجاوز، اسامی و مشخصات قربانیان را در دفترش یادداشت می کرد که به گفته خودش وقتی فاصله میان قتل ها زیاد می شد آرامشش را از دست می داد و به همین دلیل با کشتن اشخاص دیگر آرامش را به زندگی برمی گرداند. طی جلسات دادگاه، ابراز پشیمانی در چهره اش دیده نمی شد و حتی حس شرمساری نمی کرد. اگر دستگیر نمی شدم باز هم ادامه می دادم جمله ای که به کرات در هر جلسه از دادگاهش آن را بر سر زبان می آورد.

بیجه، یک بار توسط ماموران پلیس در سال 82 دستگیر شد، اما با زیرکی از زیر ذره بین پلیس عبور کرد، اواخر سال 83، با اطلاعات پسربچه ای از نحوه گم شدن دوستانش و سه کودک دیگر که از دست قاتل فرار کرده بودند، زمینه شناسایی قاتل و علی غلام پور متهم ردیف دوم پرونده، فراهم شد. ماموران با پیگیری و تحقیقات به غلام پور رسیدند، او به همراه دو تبعه افغانستانی دستگیر شد؛ غلام پور پس از بازجویی پلیس، مشخصات محمد بیجه را داد.

وی زمانی که با دوربین شکاری اش مشغول زیرنظر گرفتن کودکان بود، حوالی کانال آب دستگیر شد که در آن زمان هیچ کدام از قتل ها را گردن نگرفت؛ تا اینکه پس از 200 ساعت بازجویی کارآگاهان پلیس آگاهی، به تعرضات و قتل ها اعتراف کرد. بعد از اعترافات بیجه نوبت به برگزاری جلسات دادگاه رسید که اکثرا به صورت غیرعلنی برگزار شدند؛ خانواده های قربانیان داغی سنگین بر دل داشتند و شنیدن اعترافات قاتل، داغ آنان را سنگین تر می کرد.

محمد بیجه روز دادگاه به عنوان آخرین دفاع خود گفت: من از بچگی تحت ظلم بودم. وقتی زندگی ام را با دیگران مقایسه می کردم، ناچار دست به چنین اعمالی می زدم .

سرانجام بیجه پس از محاکمه غیرعلنی در شعبه 74 دادگاه کیفری استان تهران به ریاست مرحوم قاضی منصور یاورزاده یگانه و چهار مستشارش در تاریخ 27 آبان سال 1383 با رای اکثریت قضات آن شعبه، از اتهام سرقت تبرئه و در قتل عمدی 20 کودک، زن و مرد مجرم شناخته شد و به خاطر 20 قتل طبق ماده 205 قانون مجازات اسلامی مصوب 1370 به 16 بار قصاص و پرداخت 4 دیه، به خاطر 2 بار ارتکاب فعل حرام لواط طبق ماده 112 قانون مجازات اسلامی مصوب 1370 به یک بار اعدام در ملأ عام، از جهت 14 بار تفخیذ طبق ماده 121 قانون مجازات اسلامی مصوب 1370 به تحمل 100 ضربه شلاق، به اتهام آدم ربایی طبق ماده 621 قانون مجازات اسلامی مصوب 1375 بخش تعزیرات به تحمل 15 سال حبس، از جهت 7 فقره شروع به قتل عمد طبق ماده 613 قانون مجازات اسلامی مصوب 1375 بخش تعزیرات به تحمل سه سال حبس، به اتهام ایراد ضرب و جرح عمدی به پرداخت دیه و به خاطر جنایت بر میت طبق ماده 495 قانون مجازات اسلامی مصوب 1370 به 5 فقره ارش محکوم شد.

محمد بیجه در 26 اسفند 1383 اعدام شد. بیجه با یک طناب متصل به یک جرثقیل به دار آویخته شد.