فرارو- فضای این روزهای شبکه های نمایش خانگی با تاریخ گرم است؛ حالا شکارگاه آمده و این بار ما را به دوره ای از تاریخ قاجار می برد که پایه های قدرت مرکزی به لرزه درآمده و افرادی که در حواشی زندگی می کنند نیز از این تزلزل در امان نیستند.

به گزارش فرارو، چهارشنبه این هفته چهارمین قسمت از شکارگاه از پلتفرم فیلیمو پخش خواهد شد؛ این سریال که قرار بود در چهارمین روز از چهارمین ماه سال 1404 پخش شود، در پی جنگ 12 روزه به تعویق افتاد و 11 تیرماه به نمایش درآمد. حالا با گذشت 3 قسمت از این سریال، نگاه منتقدان و مخاطبان نشان می دهد، که این سریال با بازی با فرم و محتوا، دقت در صحنه پردازی، جدیت در شخصیت پردازی و توجه به فضاسازی، در پی آن است تا مفاهیمی ورای یک داستان صرف مطرح کند. اگرچه این سریال کمتر دیده و در مورد آن شنیده شد، اما مرور آن در این سه قسمت و پاسخ به این پرسش که آیا ارزش دیدن دارد می تواند مسیر روشنی برای مخاطبینی باشد که هنوز تصمیم به دیدن آن نگرفته اند.

پس از گذشت 3 قسمت از شکارگاه شاید با طرح این سوال که چرا شکارگاه دیده نشد به این نتیجه برسیم که آن سریال خوبی نبوده است. اما، بهتر است توجه داشته باشیم که علی رغم بسیاری از سریال هایی که پیش یا پس از انتشار درگیر کلیشه سازی می شوند که به دیده شدنشان کمک می کند، آمدن شکارگاه با جنگ 12 روزه همراه بود که سبب شد پوشش های خبری جنگ، همچون سایه ای بر چهره این سریال افتاده و مانع از دیده شدنش شود.

از طرفی دیگر، با این وجود که بیلبوردهای این سریال در سطح شهر دیده می شود، اما پوشش تبلیغاتی و نقد و بررسی ها از جانب منتقدان بزرگ کمرنگ تر است. فرض کنید در زمان انتشار سریال تاسیان، از مسعود فراستی تا محمود گبرلو درمورد آن صحبت کردند و برخی از آن دفاع و برخی دیگر آن را کوبیدند که منجر شد نام این سریال بر زبان ها بیافتد.

از طرفی دیگر در همین لحظه ما در انتظار سریال سووشون هستیم چراکه به محض ارتباط گرفتن با آن در قسمت اول، با توقیف آن مواجه شدیم که سبب شد انتظار برای آن بیشتر شود.

بنابراین به نظر می رسد شکارگاه از قافله بازی های رسانه ای عقب مانده است، نه اینکه بالواقع سریال خوبی نباشد!

شکارگاه در قسمت اول با اندکی شتابزدگی، اما دقیق، شخصیت ها و فضای داستانی را به ما شناساند، قصه و گره داستانی را نشان داد و به نقطه عطف رسید. درواقع علی رغم بسیاری از سریال ها که برای طرح قصه و شناساندن شخصیت ها چند قسمت وقت تلف می کنند، شکارگاه در همان قسمت اول به ما نشان داد که میرعطا با خانواده شبه نظامیش که در آن حتی زنان کار با اسلحه را به خوبی بلدند به محافظت از تاجی گران بها دعوت شده است.

حالا با روشن و خاموش شدن دوربین بر روی چهره ها به خوبی تک تک آن ها را می شناسیم؛ نگاه ها روابط را به ما نشان می دهند و دیالوگ ها در صدد اثبات آن نگاه ها هستند.همین طرح ریزی اصولی در قسمت اول باعث می شود که شگفت انگیزترین موفقیت به دستان نیما جاوید بیافتد و مخاطب در قسمت سوم چنان نزدیکی با داستان داشته باشد که پاسخ میرعطا را از پیش حدس بزند.

به جز آن، ما با شکارگاه در حال دیدن سریالی رازآلود هستیم که خانواده میرعطا در ازای محافظت از تاج، پسر کوچک خود را گرو گذاشته اند! پس کوچکترین اتفاق برای تاج می تواند جان او را به خطر بیاندازد. همین می تواند گره ای پرتعلیق برای قسمت اول باشد در حالی که حین بازجویی های میرعطا ( با بازی پرویز پرستویی) تقریبا تمامی شخصیت ها را نیز می شناسیم.

نکته مهم دیگر در مورد سریال شکارگاه تک لوکیشینی بودن آن است که باعث شده کارگردان به جای سردرگمی میان لوکیشن های ناشناخته، تمرکزی فزاینده به همان صحنه ها داشته و همه چیز را به جا نشان دهد. بنابراین ما هم همراه با خانواده میرعطا شکارگاه را می شناسیم، آن را لمس می کنیم و از سَر و سِر راه های مخفی آن باخبر می شویم.

نکته ای که در سال های اخیر میان کارگردان ها فراموش شده این است که سینما از ابتدا فقط تصویر بود! حالا دیالوگ نویسی نه تنها کار کارگردان برای حضور/عدم حضور پشت دوربین را راحت کرده، بلکه سبب شده برای هر حرکت کوتاه مجبور باشیم حرف بزنیم. واقعا در طول روز برای هر چیز انقدر حرف می زنیم؟ بعید است! نکته مثبت شکارگاه این است که با تصویر روایت می کند و این مساله سبب شده که نتوانیم حین دیدن آن به کار دیگری مشغول شویم.

به جز آن، قسمت دوم مجالی است برای اینکه با شخصیت ها بیشتر آشنا شویم و اگر شخصیت جدیدی وارد داستان شده یا از آن حذف می شود، جدیت حضور/عدم حضور او را درک کنیم. به عنوان مثال در قسمت دوم سریال شکارگاه پسر بزرگ میرعطا وارد داستان می شود، در حالی که سیمین حذف خواهد شد. این بازی ای است که برای کارگردان جرات می خواهد.

در کنار این مسائل ما با مساله طلسم ها و دعاها درگیریم و یادآوری می شود که فراموش نشده است. درواقع اگر صحنه ای در قسمتی دیده ایم در قسمت های بعد حتی اگر به شکل گل درشت به آن پرداخته نشده باشد، یادآوری می شود.

اگر نیما جاویدی ریسک می کرد و کل 9 قسمت شکارگاه را در مورد مساله تاج حرف می زد احتمال داشت که در قصه پردازی کم بیاورد. اما، وی به شکل هوشمندانه ای در قسمت سوم از قصه ای جدید در دل قصه اصلی حرف می زند. این نه تنها به ما مجال می دهد تا با شخصیت ها و عمق زندگیشان بیشتر آشنا شویم، بلکه حوصله ما را از قصه سر نمی برد!

موردی که قسمت سوم سریال شکارگاه را برجسته می کند و نشان می دهد که این سریال ارزش دیدن دارد، مساله توطئه است که به عنوان ستون فقرات یا همان پلات قسمت سوم تمام رگ و پی آن را در بر می گیرد. درواقع ما متوجه می شویم که قصه در این 9 قسمت تنها بر سر جواهرات نیست، بلکه شکافی در این خانواده وجود دارد که هر لحظه عمیق تر می شود و مدام یک پرسش را مطرح می کند؛ آیا این خانواده از هم فروپاشیده دور یک میز جمع می شوند؟

در این قسمت ما بیش از پیش متوجه می شویم که شکارگاه از چه تقابل هایی صحبت می کند در حالی که در این سه قسمت دیده ایم چگونه زهر در قهوه میر عطا ریخته می شود، چگونه پسر او با قد بلندش رو در روی او می ایستد و از موضع بالا درخواستش را طوری مطرح می کند که در نهایت به آن دست یابد و چگونه زنان از دوگانه زن/ مرد می گریزند و در سریال به جای حضور در حاشیه، نقشی کلیدی ایفا می کنند.

در این میان بد نیست به بازی چشمی پرویز پرستویی و درخشش الهام پاوه نژاد هم دقت کنیم؛ بازی آنان مژده می دهد که در پایان سریال شکارگاه ممکن است این سریال را با بازی این دو بازیگر به یاد بیاوریم.

سریال شکارگاه در لایه های زیرین خود، روایتی از فروپاشی تدریجی نظم سنتی و تزلزل در ساختار قدرت ارائه می دهد. در جهان داستانی شکارگاه، اقتدار دیرینه پدرسالارانه، زیر سایه شک، خیانت و نااطمینانی قرار گرفته است.

شخصیت اصلی، میرعطا، در موقعیتی دوگانه قرار دارد؛ از یک سو حامل وظیفه حفاظت از نماد مشروعیت سیاسی (تاج سلطنتی) است و از سوی دیگر، در درون خانواده اش با گسست و بی ثباتی مواجه می شود. این هم پوشانی بحران شخصی و بحران حکمرانی، به خوبی نشان می دهد که شکارگاه تنها درباره یک مأموریت امنیتی نیست، بلکه درباره زوال تدریجی نظم کهن در عصر قاجار و ناتوانی قدرت سنتی در مدیریت آشوب های مدرن است.

در سطحی نمادین تر، سریال تصویری دوقطبی شده را نشان می دهد؛ درواقع این سریال رویارویی افراد در جایگاه بالا و پایین را ترسیم می کند.

در این میان جواهرات سلطنتی، به مثابه ابژه ای نمادین، است. آنچه میرعطا از آن محافظت می کند، فقط یک شیء نیست، بلکه میراثی در حال اضمحلال است. با روایت متقاطع از عمارت های طبقه بالا و زیرزمین های فراموش شده، شکارگاه مرزهای طبقه را به چالش می کشد.