تیمی از ستاره شناسان به سرپرستی مرکز اخترفیزیک هاروارد و اسمیتسونیان (Harvard & Smithsonian)، یک جرم نادر را در فاصله ای بسیار دورتر از نپتون، از دسته ای که به عنوان اجرام فرانپتونی شناخته می شوند، کشف کرده اند که با این سیاره غول پیکر در حال حرکت هماهنگ است. این جرم مرموز موسوم به 2020 VN40 ، اولین جرم تایید شده ای است که به ازای هر ده گردش سیاره نپتون به دور خورشید، یک بار به دور خورشید می گردد.

به گزارش ایسنا، این تصویر مدارهای تمام اجرام کشف شده در پیمایش منشاء منظومه شمسی بیرونی را نشان می دهد. مدار 2020 VN40 پررنگ ترین مدار است که نسبت به مدارهای بیشتر اجرام، به سمت بالا و چپ متمایل شده است. مدارهای سیارات غول پیکر مشتری، زحل، اورانوس و نپتون آن دایره های سفید هستند.

به نقل ازساینس دیلی، این کشف به دانشمندان کمک می کند تا بفهمند اجرام منظومه شمسی بیرونی چگونه رفتار می کنند و چگونه به آنجا رسیده اند. این موضوع از این ایده که بسیاری از اجرام دوردست به طور موقت توسط گرانش نپتون به دام افتاده اند، در حالی که در فضا در حال حرکت هستند، حمایت می کند.

رزماری پایک (Rosemary Pike) پژوهشگر ارشد این مرکز گفت: این یک گام بزرگ در درک منظومه شمسی بیرونی است و نشان می دهد که حتی مناطق بسیار دور که تحت تأثیر نپتون قرار دارند نیز می توانند حاوی اجرام باشند و سرنخ های جدیدی درباره چگونگی تکامل منظومه شمسی به ما می دهد.

این کشف توسط پیمایش اجرام دوردست با انحرافات بالا (LiDO) صورت گرفت که به دنبال اجرام غیرعادی در منظومه شمسی بیرونی بود. این پیمایش از تلسکوپ کانادا، فرانسه و هاوایی برای عملیات اصلی پیمایش و رصدخانه های جمینای (Gemini) و ماژلان باد (Magellan Baade) برای مشاهدات بیشتر خود استفاده کرد. این پیمایش برای جستجوی اجرام با مدارهایی طراحی شده بود که بسیار فراتر از صفحه مدار زمین به دور خورشید گسترش می یابند یا بخشی از منظومه شمسی بیرونی که به خوبی مورد مطالعه قرار نگرفته است.

دکتر سامانتا لالر (Samantha Lawler) یکی از اعضای اصلی این تیم تحقیقاتی گفت: یادگیری اینکه چه تعداد اجرام کوچک در منظومه شمسی در این مدارهای بسیار بزرگ و بسیار متمایل وجود دارند، شگفت انگیز بوده است.

میانگین فاصله 2020 VN40 حدود 140 برابر دورتر از زمین از خورشید است و مسیری بسیار متمایل به دور منظومه شمسی را طی می کند. آنچه این جرم را جالب تر می کند، نحوه حرکت آن در مقایسه با نپتون است. بیشتر اجرام با نسبت ساده ای از طول مدت مدارشان به نسبت طول مدت مدار نپتون، زمانی که نپتون دور است، همیشه در نزدیک ترین فاصله به خورشید قرار می گیرند. اگر موقعیت آنها را از بالای منظومه شمسی مشاهده کنید، 2020 VN40 زمانی به خورشید نزدیک می شود که نپتون بسیار نزدیک باشد.

شیب مدار این جرم به این معنی است که این اجرام در واقع نزدیک نیستند، زیرا در واقع بسیار پایین تر از منظومه شمسی قرار دارد. آنها تنها زمانی که نزدیک به نظر می رسند، بر روی نقشه صاف می شوند. تمام اجرام فرانپتونی شناخته شده دیگر به گونه ای مدار دارند که از این هم ترازی در نزدیک ترین رویکرد خود به خورشید، حتی در نمای مسطح اجتناب می کنند.

روث موری-کلی (Ruth Murray-Clay) یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: این یافته های جدید مانند یافتن یک ریتم پنهان در آهنگی است که فکر می کردیم قبلا شنیده ایم و می تواند نحوه تفکر ما را در مورد حرکت اجرام دوردست تغییر دهد.

این یافته ها نشان می دهند که مدارهایی با شیب زیاد می توانند منجر به انواع جدید و غیرمنتظره ای از حرکت شوند. پیمایش LiDO تاکنون بیش از 140 جرم دوردست را پیدا کرده است و انتظار می رود اکتشافات بیشتری از پیمایش های آینده صورت گیرد.

دانشمندان امیدوارند با تلسکوپ های دیگر، اجرام بیشتری شبیه به 2020 VN40 پیدا کنند. کاترین وُلک (Kathryn Volk) از موسسه علوم سیاره ای، خاطرنشان کرد: این تازه آغاز کار است. ما در حال باز کردن پنجره جدیدی به گذشته منظومه شمسی هستیم.