با توجه به اینکه برخی مسئولان، رفتارهای اخیر مردم را نشانه ای از تحول مثبت در نگاه آنان به حاکمیت تلقی می کنند، روزنامه هم میهن در سرمقاله امروز خود نوشت: نظرسنجی های موجود نشان می دهد که رویکرد مردم نسبت به موضوعات پایه ای سیاست بهتر از پیش از جنگ شده است. البته، با گذشته زمان دوباره و به مرور به جای قبلی باز می گردد و در همین دو هفته نیز این بازگشت را می توان دید.

متأسفانه برخی از تندروهای جناح حاکم این رفتار مردم را به حساب خود فاکتور کرده اند؛ درحالی که پاسخ نمی دهند که اگر این رفتار به حساب شما و ساختار بود، چرا پیش از جنگ دیده نمی شد؟ و چرا پس از مدتی دوباره در حال بازگشت به پیش از جنگ است؟

مهمترین مسئله ای که اکنون جامعه ی ایران با آن دست به گریبان است، چگونگی حفظ و تثبیت این تحولات مثبت نزد مردم است؟ تحقق این هدف مستلزم دو تغییر در سیاست خارجی و داخلی است. اگر می خواهیم این وضعیت پایان یابد و در شرایط متعارف قرار گیریم؛ در این صورت، باید رویکرد جدیدی را در سیاست خارجی اتخاذ کنیم .

رویکردی که اولویت اول آن تامین منافع ملی یک واحد سیاسی به نام ایران و شهروندانش باشد. پس از این مرحله است که می توان به موضوعات و کشورها و مردمان دیگر پرداخت. این هدف نیز ذیل منشور سازمان ملل متحد و قوانین بین المللی قابل تحقق است. چه این قوانین را خوب بدانیم یا ظالمانه. نه وظیفه و نه رسالت ما و نه در توان ماست که این نظم را تغییر دهیم.

دوم، انجام اصلاحات ضروری در داخل است. چرا می گوییم اصلاحات یک ضرورت است؟ برای اینکه نارضایتی عمومی پدیده ای نیست که قابل انکار باشد.

نظرسنجی ها نشان می دهد که جز اندکی از تندروها، اغلب جامعه و سیاستمداران داخل ساختار نیز متوجه ضرورت این واقعیت شده اند. یکی از آخرین نمونه ها اظهارنظر آقای ولایتی مشاور مقام رهبری است که خیلی صریح در توییتی نوشت که؛ حفظ انسجام ملی مورد تاکید مقام معظم رهبری می تواند شامل تغییر برخی رویکردهای اجتماعی حاکمیت و محور قراردادن رضایت مردم شود، به گونه ای که برای آن ها ملموس باشد. مردم خود را اثبات کردند و اکنون نوبت مسئولین است.

شیوه های منقضی شده دیگر پاسخگوی جامعه پس از جنگ نخواهد بود. آقای ضرغامی، رییس سابق صداوسیما، هم مصداقی تر این رویکرد را توضیح داد و گفت: امروز 10برابر بی حجاب در خیابان هاست، آیا نظام تضعیف شده است؟ والله نظام امروز مقتدرتر است.

این مواضع هنگامی که از سوی آقای ولایتی و ضرغامی زده شود، هم نشان دهنده نوعی اجماع در ضرورت تغییر است و هم نشانگر امید که این رویکرد منحصر به منتقدین نیست و شنیده خواهد شد.

متاسفانه، عده ای نابخردانه چنین چیزی را باج گیری از نظام می دانند. درحالی که بدترین نوع دفاع از نظام این است که مطالبه بحق مردم را باج خواهی معرفی کنند. این تعبیر را فقط کسانی می توانند به کار ببرند که تعریف آنان از نظام در برابر و علیه مردم و نه برآمده و در کنار مردم باشد.

کسانی که این حد از مطالبه را نپذیرند، مصداق این شعر مولوی خواهند شد که: هرکه گریزد ز خراجات شهر/ بارکش غول بیابان شود . به تعبیر دیگر، زندگی مدنی و شهری و همراه با امنیت و آرامش، مستلزم پرداخت هزینه های آن است و هر که از این قاعده سرپیچی کند، ناچار باید در بیابان و جنگل بارکشی غول را بنماید.

آنان که از پرداخت حقوق مردم استنکاف می کنند و جلوی مردم می ایستند و کسی را به نمازجمعه می آورند که به هر دلیلی مردم نسبت به او حساس هستند یا در یک جامعه جوان و روبه رشد سالخوردگان ازکارافتاده را به ریاست مهم ترین نهادهای رسمی کشور انتخاب می کنند، چه پیامی را به مردم مخابره می کنند؟

امیدواریم این توییت آقای ولایتی و سخنان آقای ضرغامی آغازی باشد بر پایان گریز از پرداخت خراجات شهر ؛ درغیراین صورت، بارکشی غول بیابان در انتظار است.