با توجه به بحران آب در پایتخت که حالا منجر به تعطیلی پایتخت در روز چهارشنبه شده است، روزنامه هم میهن در سرمقاله امروز خود نوشت:

در روز گذشته درباره ناترازی برق صحبت کردیم. امروز هم باید به وضعیت بحرانی آب که حالا به پایتخت رسیده، بپردازیم؛ و فردا؟

بیش از یک دهه است که فعالان مدنی و محیط زیستی به ناترازی های گوناگون به ویژه آب و برق و انرژی می پردازند و ادبیات و مطالب فراوانی در این زمینه تولید کرده اند. پس چرا هیچ اقدام عملی موثر و چشمگیری صورت نگرفته است؟ سهل است که امسال همه می دانستند که وضع بارش ها بد بوده؛ ولی تاکنون نیز اقدامی برای مدیریت مصرف رخ نداده بود و اکنون اخبار پایان زودرس آب سدهای تهران را به اطلاع مردم می رسانند.

خوشبختانه، وزیر نیرو که متولی مستقیم آب و برق است، از بقایای دولت قبل است و تندروها نمی توانند این وضعیت را به دولت کنونی منتسب کنند. البته از نظر ما هم این مشکل منحصر به این دولت و آن دولت و این وزیر و آن وزیر نیست. مربوط به کلیت ساختار برنامه ریزی و سیاستگذاری در ایران است که در عمل اکنون زده هستند و گویند: چو فردا شود فکر فردا کنیم علاقه ای برای تن دادن به واقعیت ندارند.

نتیجه آن، وضعیت فعلی است که حتی پایتخت کشور هم با قطع مکرر و طولانی مدت آب مواجه می شود. این درحالی است که تهران از نظر منابع آب کمبود ندارد. متوسط مصرف سرانه و هدررفت آب در اینجا بالاست. قیمت گذاری آب مصرفی منطقی نیست؛ چون سیاست گذاری اقتصادی فشل و ناکارآمد و غیرعلمی است .

مسئله امروز ما منحصر به این نیست که چرا قطعی برق یا کمبود آب داریم؟ مسئله فراتر از این است. در حقیقت، اغلب و شاید همه حوزه های ما دچار فرسایش سیاست گذاری شده است.

فرق آب و برق با بقیه امور در این است که فوریت نیاز آن بیشتر و حیاتی تر است. برای نمونه، اگر به همین روال پیش برویم، مسئله اینترنت به مراتب وضعیت بدتری پیدا خواهد کرد.

چون عده ای ناآگاه و ضدعلم که کاری جز هوچی گری بلد نیستند، به جای دسترسی آزاد و راحت مردم به اینترنت هر روز دنبال مسدود کردن و فیلترینگ و فیلترشکن فروشی هستند.

در قانون گذاری هم همین رفتار دیده می شود. مجلسی که باید قوانین را شفاف و روشن بررسی و تصویب کند، بدترین مصوبات را از خلال اصل85 تصویب کرد؛ یعنی به دور از نظر مردم و در یک کمیسیون ویژه و غیرعلنی بریدند و دوختند و قوانینی چون حجاب، فرزند آوری تحویل دادند که جز خسارت چیز دیگری نبود و دنبال صیانت هم بودند که در عمل اجرا می کنند و همه این موارد زیان فراوانی برای جامعه دارد. اکنون هم تصویب کردند که قانون سازمان ملی مهاجرت را به همین گونه بررسی و تصویب کنند و قطعاً خروجی آن فاجعه ای است مثل قبلی ها.

در سیاست خارجی نیز وضعیت روشن است. تنهایی و انزوای دیپلماتیک ایران محصول ناترازی های سیاست خارجی ایران است. ایران عزیزی که باید قدرتمند و سرفراز باشد شایسته از اینها بهتر است. سیاست خارجی کشور را نباید دربند شعارهای پوچ چند جوان غیرمسئول نمود.

قطعاً فراموش نباید کرد که بدترین موارد را در سیاست های اقتصادی دیده ایم و همچنان هم می بینیم. در سیاست های ارزی، در قیمت گذاری انرژی، در سیاست خودرویی، در مالکیت و مدیریت دولتی بر بنگاه ها و دخالت در همه امور، در گسترش دادن سیاست های رانتی و مجوزها و بالاخره هر جا را می بینیم دُم سیاست گذاران آنجاست و باید مواظب بود که مبادا پا روی دُم آنان گذاشته نشود که نیش می زنند.

شاید بپرسید پس چرا قبلاً این گونه نبودیم؟ دو علت دارد. اول این که تا سال1384 نظام سیاست گذاری از حداقلی از عقلانیت تبعیت می کرد. در دوره روحانی هم سعی کردند تا این قطار را دوباره روی ریل عقلانیت بازگردانند که موفق نشدند. علت دوم هم درآمدهای نفتی بود. تا دوره ای به ویژه در سال های 84 تا 90، درآمدهای مفت نفتی جبران نابخردی های مدیریتی را می کرد و عوارض آن به چشم دیده نمی شد. ولی با آغاز تحریم ها این عامل مهم هم حذف شد و عریانی این نوع سیاست گذاری آشکار شد.