فرارو- در میانه دهه هایی که تهران تازه داشت به هیاهوی مدرن شدن عادت می کرد، نامی میان تهرانی ها دهان به دهان می چرخید: چاتوناگا؛ رستورانی که نه فقط برای خوردن بلکه برای دیده شدن، معاشرت کردن و لمس زندگی مدرن آن روزها خلق شده بود. حالا پس از گذشت دهه ها با پخش سریال تاسیان آن نام دوباره از لابه لای غبار خاطره ها سر برآورده است.

به گزارش فرارو، قصه چاتوناگا از سال 1345 آغاز می شود؛ جایی که جانی غوکاسیان یک بازرگان ارمنی خوش ذوق پس از سفرهای متعدد به اروپا تصمیم گرفت طعم و فرم مدرن ترین کافه های پاریس، لندن و رم را به قلب تهران بیاورد. انتخاب او برای محل رستوران خیابان پهلویِ آن روزها (ولیعصر امروز) بود؛ کمی بالاتر از پارک نبش کوچه ای که امروز کمتر کسی نامش را به یاد دارد اما آن روزها آدرس چاتوناگا بود.

معماری بنا چیزی بود میان سادگی و شکوه. نمای گرد، ستون های سفید و چترهای رنگی، بی هیاهو اما بی نظیر بودند. چاتوناگا با الهام از سبک های مینیمال اروپایی دهه 60 میلادی نمایی تازه از معماری کافه رستورانی را به پایتخت آورد؛ تلفیقی از فرم های بتنی و روح شاداب فضاهای باز.

آنچه که چاتوناگا را به پدیده ای شهری بدل کرد نه فقط طراحی اش بود بلکه فضای باز و نیمه باز آن بود که به مشتری اجازه می داد روی صندلی فلزی خود بنشیند قهوه ای بنوشد و از زیر چتر قرمز، زندگی پرجنب وجوش خیابان ولیعصر را تماشا کند. سردر رستوران با حروف قرمز و مشکی انگلیسی بی پرده اعلام می کرد که اینجا بخشی از جهان مدرن است؛ جهانی که آن روزها برای بسیاری هنوز رویایی دور بود.

شاید بتوان این تصویر را مربوط به ظهر یک روز گرم تابستانی در دهه 1350 دانست. رستوران چاتوناگا با نمای مدرن و گرد خود درست در گوشه ای شلوغ از شهر قرار دارد. نرده های کوتاه سفید، پله های مرمرین و ردیفی از میز و صندلی های فلزی با چترهای رنگارنگ فضای بیرونی رستوران را پر کرده اند.

با وقوع انقلاب 1357 و دگرگونی های فرهنگی و اجتماعی بیشتر چهره های مدرن آن دوره از صحنه شهر حذف شدند. چاتوناگا هم خاموش شد. سال ها متروکه باقی ماند، بی آنکه کسی جرئت بازگرداندنش را داشته باشد و سرانجام در سال 1394 با خاک یکسان شد تا جای خود را به سکوت و حسرت بدهد.