فرارو- در جهانی که اغلب قدرت را با هیاهو و نمایش های بیرونی می سنجند، برخی از قوی ترین انسان ها در سکوت زندگی می کنند.

به نقل از وگ اوت مگزین، در دنیایی که قدرت ذهنی را اغلب با سخنرانی های پرشور، موفقیت های پرزرق وبرق یا نمایش های پرهیجان مرتبط می داند، حقیقت ماجرا بسیار آرام تر و درون گراتر از آن چیزی ست که تصور می شود. تاب آوری واقعی در سکوت شکل می گیرد. در ادامه با شش عادت آرام اما تأثیرگذار آشنا می شویم که اغلب در افرادی دیده می شود که از قدرت ذهنی بالا و تاب آوری برخوردارند؛ عادت هایی که بی سروصدا اما مداوم، زرهی درونی برای مواجهه با چالش های زندگی می سازند.

چند بار شده که پاسخی ناگهانی و از سر واکنش داده اید و دقایقی بعد از آن پشیمان شده اید؟ افرادی که تاب آوری بالا دارند، پیش از واکنش نشان دادن، اندکی مکث می کنند. مثلاً یک نفس عمیق می کشند، جرعه ای آب می نوشند یا نگاهی کوتاه به اطراف می اندازند. این وقفه ی کوچک، دو نقش اساسی دارد: اول، از بالا رفتن ناگهانی هورمون استرس (کورتیزول) جلوگیری کرده و به حفظ آرامش ذهنی کمک می کند؛ دوم، نشانه ای از احترام به خود است: کلماتم ارزش انتخاب دقیق دارند .

در جلسات پرفشار دنیای مالی، افرادی که بیش از همه تحسین می شوند، آن هایی نیستند که سریع تر حرف می زنند، بلکه کسانی هستند که پیش از صحبت، کمی صبر می کنند و سپس با آرامش و اقتدار حرف می زنند. دفعه بعد که کسی شما را به چالش کشید، سعی کنید در ذهن تان تا عدد سه بشمارید و سپس مشاهده کنید چگونه تأثیر حرفتان چند برابر می شود.

بسیاری از افراد دفتر یادداشت دارند، اما کسانی که قدرت ذهنی بالایی دارند، از دفتر خود به عنوان زمین تمرین خوش بینی استفاده می کنند. نوشتن روزانه ی سه چیز مثبت، حتی در بدترین روزها، به مغز یاد می دهد به جای تمرکز بر تهدیدها، به دنبال نکات مثبت باشد.

مطالعات نیز این اثر را تأیید می کنند. یک پژوهش نیمه تجربی در سال 2022 نشان داد دانش آموزانی که روزانه مطالبی در مورد شکرگزاری می نوشتند، در مقایسه با گروه کنترل، تاب آوری تحصیلی بیشتری از خود نشان دادند. این کار نه تنها احساس خوبی ایجاد می کند، بلکه واکنش مغز به استرس را نیز بازسازی می کند.

افراد دارای تاب آوری بالا هنگام رد درخواست ها، نیازی به بهانه تراشی ندارند. بدون عذرخواهی یا توضیح طولانی، به سادگی و مؤدبانه می گویند: این هفته سرم شلوغ است و نمی توانم قبول کنم. ممنونم که به فکر من بودید. این قاطعیت آرام، به حفظ انرژی برای اولویت ها کمک کرده و در عین حال، رابطه ها را دچار چالش نمی کند و از احساس پشیمانی یا خشم پس از قبول مسئولیت های اضافی جلوگیری می کند.

اگر در این زمینه ضعف دارید، با گام های کوچک شروع کنید: دعوت به یک جلسه ی فرعی را رد کنید، در یک گروه چت بی فایده شرکت نکنید، یا مسئولیت داوطلبانه ی سومی را نپذیرید. هر نه عضله ی مرزگذاری را تقویت می کند و حتی باعث افزایش احترام دیگران می شود، زیرا حالا شما را فردی می دانند که صاحب زمان خودش است.

درحالی که انجام چند وظیفه در لحظه به ظاهر بهره وری را افزایش می دهد، تحقیقات عصب شناسی بارها نشان داده اند این کار تمرکز را کاهش داده و احتمال اشتباه را افزایش می دهد. افراد تاب آور این موضوع را می دانند و ترجیح می دهند روی یک کار تمرکز کامل داشته باشند، حتی زمانی که فشار اجتماعی برای سرعت بیشتر وجود دارد.

آنجلا داک ورث، روانشناس مشهور، می گوید: عزم، یعنی شور و پشتکار برای اهداف بلندمدت. تمرکز بر یک هدف، هسته ی این پشتکار است. چه نوشتن یک مقاله باشد، چه کاشتن گوجه فرنگی یا توان بخشی پس از آسیب، اختصاص دادن زمانی بی وقفه به یک فعالیت مشخص، نتایج با کیفیت تری به دنبال دارد.

روتین های راحت حس امنیت می دهند، اما رشد واقعی در دل دشواری هاست. روانشناس سوزان دیوید صریح می گوید: ناراحتی، بهای ورود به یک زندگی معنادار است. افراد تاب آور این هزینه را همچون حق اشتراک ماهانه می پردازند. آن ها داوطلبانه برای سخنرانی ثبت نام می کنند، تنها سفر می روند، وزنه های سنگین تر بلند می کنند یا گفت وگوهای دشوار را آغاز می کنند؛ دوزهای کوچک و کنترل شده ای از فشار که ظرفیت شان را افزایش داده و آسیب دیدن می شوند.

یک راهکار مفید نام گذاری احساسات است. بیان جملاتی مانند این نگرانی است یا این عدم قطعیت است بخش منطق مغز را فعال کرده و کنترل احساسات را آسان تر می کند. با این روش، ناراحتی دیگر یک هیولا نیست، بلکه معلمی ست که مسیر مهارت بعدی را نشان می دهد.

افراد تاب آور، مقابل آینه فریاد نمی زنند؛ بلکه در خلوت خود، گفت وگویی آرام اما مداوم دارند. زمانی که برنامه ها خراب می شود، به جای اینکه بپرسند چرا همیشه این اتفاق برای من می افتد؟ ، از خود می پرسند: چه چیزی می توانم از این اتفاق یاد بگیرم؟ این نوع چارچوب بندی، شکست را به داده جدید تبدیل می کند و نه حکم نهایی. به مرور زمان، صدای درونی از یک منتقد دائمی به یک مربی قابل اعتماد بدل می شود.

اگر گفت وگوی درونی تان خشن است، ترفندی از روانشناسی ورزشی را امتحان کنید: با خود در قالب دوم شخص حرف بزنید. مثلاً بگویید: تو روزهای سخت تری را هم پشت سر گذاشتی. استفاده از تو فاصله روانی ایجاد کرده و پذیرش پیام را آسان تر می کند. وقتی این تمرین را تکرار کنید، به تدریج لحن جمله ها به من تغییر خواهد کرد؛ نشانه ای از اینکه زاویه دید جدیدی برای خود ساخته اید.