تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا موفق به رصد یک کهکشان بی نهایت شد که چگونگی تشکیل سیاه چاله ها را روشن می کند.

به گزارش ایسنا، کشف ها همچنان از تلسکوپ فضایی جیمز وب(JWST) سرازیر می شوند. محققان یک خوشه غیرمعمول را مشاهده کردند که آن را کهکشان بی نهایت نامیدند. به نظر می رسد که این خوشه از یک نظریه پیشرو در مورد چگونگی تشکیل برخی از ابرسیاه چاله ها پشتیبانی می کند.

کهکشان بی نهایت آنگونه که از نامش برمی آید، نیست و واژه بی نهایت صرفاً ظاهر آن را توصیف می کند، چرا که دو هسته سرخ فشرده که هر کدام توسط یک حلقه احاطه شده اند، به این خوشه شکلی شبیه به نماد بی نهایت داده اند.

به هر حال، این تصویر با وضوح بسیار پایین تری نسبت به برخی از تصاویر خیره کننده ای است که تلسکوپ جیمز وب ارائه داده است.

محققان معتقدند که کهکشان بی نهایت زمانی تشکیل شده است که دو کهکشان مارپیچی (هسته های موجود در تصویر) با هم برخورد کردند و بین آنها یک ابرسیاه چاله جوان در ابری عظیم از گاز به وجود آمده است.

ابرسیاه چاله ها یا سیاه چاله های کلان جرم می توانند از صدها هزار برابر خورشید ما تا میلیون ها یا میلیاردها برابر آن باشند. این یکی حدود یک میلیون برابر بزرگتر از خورشید است.

کهکشان بی نهایت به نظریه فروپاشی مستقیم تشکیل سیاه چاله اعتبار می بخشد. همانطور که احتمالاً می دانید، بیشتر سیاه چاله ها زمانی تشکیل می شوند که ستاره های عظیم فرو می ریزند. توضیح وجود ابرسیاه چاله ها دشوارتر است.

یک نظریه پیشنهاد می کند که سیاه چاله های کوچکتر با گذشت زمان ادغام می شوند و یک ابرسیاه چاله را تشکیل می دهند. مشکل اینجاست که برخی از ابرسیاه چاله ها اندکی پس از مه بانگ تشکیل شده اند. بنابراین دانشمندان فکر می کنند که برخی از ابرسیاه چاله ها از فروپاشی ابرهای گازی تشکیل می شوند، دقیقاً مانند آنچه در اینجا می بینیم.

کهکشان بی نهایت ممکن است بهترین مدرک تاکنون برای فرضیه فروپاشی مستقیم باشد.

پیتر ون دوکوم (Pieter van Dokkum) یکی از نویسندگان اصلی این مقاله، یافته ها را خلاصه کرد و در یک بیانیه مطبوعاتی نوشت: با نگاهی به داده های کهکشان بی نهایت، فکر می کنیم داستانی از چگونگی وقوع یک فروپاشی مستقیم در اینجا را کنار هم گذاشته ایم. دو کهکشان قرصی با هم برخورد می کنند و ساختارهای حلقه ای ستاره هایی را که می بینیم، تشکیل می دهند. در طول برخورد، گاز درون این دو کهکشان تکان می خورد و فشرده می شود. این فشرده سازی ممکن است برای تشکیل یک گره متراکم کافی باشد که سپس به یک سیاه چاله تبدیل می شود.

این تیم نمی تواند به طور قطعی این نظریه را از داده های فعلی خود تأیید کند. دوکوم افزود: می توانیم بگوییم که این داده های جدید، این فرضیه را که ما یک سیاه چاله تازه متولد شده را می بینیم، تقویت می کند، در حالی که برخی از توضیحات رقیب را حذف می کند. ما به بررسی دقیق داده ها و بررسی این احتمالات ادامه خواهیم داد.