روزنامه جوان در یادداشتی با عنوان تئوریزه تسلیم به بهانه تسلیح حقوقی دشمن؟ به انتقاد از آرای سیدمصطفی محقق داماد و محمد درویش زاده در مقاله اخیرشان با عنوان جهل مقدس پرداخته است.

این روزنامه در این زمینه نوشت: در مناسبات ظالمانه حاکم بر جهان غرب وحشی، که همه چیز بر اساس زور و قلدری تعریف شده است، عده ای به اصطلاح حقوقدان و سیاستمدار وطنی ذره بین برداشته اند تا کشف کنند کدام اظهارنظر یا رفتاری زمینه حقوقی حمله رژیم صهیونیستی به جمهوری اسلامی ایران را تسهیل کرده است!

در این کشف و شهودها، عمدتاً اشخاصی با یک نگرش خاص سیاسی، دیگرانی را در اردوگاه رقیب مورد خطاب و عتاب قرار می دهند و آن ها را به جهل مقدس متهم می کنند که با مواضع خود تسلیح حقوقی دشمن را فراهم کرده اند. غافل از اینکه اگر قرار بر بهانه جویی دشمن برای فراهم کردن زمینه حقوقی تجاوز باشد، همین افشاگری ها هم می تواند مستمسک و مشاوره رایگانی به دشمن باشد تا همین نقدها را مستندسازی اقدام تجاوزکارانه خود کند. بنابراین، باید باب هرگونه نقد و محکومیت رفتار دشمن را بست به این بهانه که دست او بهانه ندهیم.

سیدمصطفی محقق داماد و محمد درویش زاده اخیراً در مقاله ای مشترک به بررسی پدیده ای به نام جهل مقدس پرداخته اند که چگونه برخی اظهارات، اقدامات و سیاست گذاری های داخلی ناخواسته منجر به تسلیح حقوقی دشمن (به ویژه رژیم صهیونیستی و امریکا) شده و مستندات حقوقی برای تجاوزات آن ها فراهم کرده است.

به نظر نویسندگان این مقاله، اولین زمینه تسهیل حقوقی برای تجاوز را بیانیه ادعایی آژانس بین المللی انرژی اتمی و شورای حکام عنوان کرده اند، اما منبع این ادعا را نه رفتار سیاسی آژانس که بی اعتنایی نظام تدبیر در کشور ما به روندهای آرام و خاموش حقوقی می دانند. نویسندگان اضافه کرده اند: بررسی مفاد قطعنامه های آژانس حکایت از آن دارد که بخش های متعددی از این اسناد مستقیماً برگرفته از گزارش ها و اعلام هایی است که گروه های معاند داخلی و دشمنان خارجی فراهم کرده اند. اکنون این سؤال از آن ها مطرح است که نظام تدبیر در کشور مقابل این گزارش های دروغین که عمدتاً در خارج از کشور ساخته و پرداخته شده، چه اقدام حقوقی باید می کرده و اساساً چرا نهادهای بین المللی بی طرف چنین گزارش هایی را به رسمیت می شناسند؟

نویسندگان در ادامه مقاله خود به مصادیقی اشاره کرده اند که به زعم آن ها به تسلیح حقوقی دشمن علیه ایران کمک می کند. از جمله تبلیغاتی که برای تحریک به ترور رؤسای اسراییل و امریکا و تسهیل ترور آن ها مبادرت به جمع آوری پول می کند یا شعارهای افراطی مقامات دولتی، نظامی و تریبون های رسمی مبنی بر نابودی برخی طرف های متخاصم.

در اینجا هم توجه ندارند که برخی ابراز احساسات ضد صهیونیستی الزاماً از ناحیه دستگاه های دولتی و حاکمیتی نبوده و خودجوش بوده است. آن ها البته در این زمینه هم سکوت کرده اند که اساساً تهدید به ترور مقامات عالی نظام از جمله رهبر معظم انقلاب و رییس جمهور، از سوی رییس جمهور امریکا و نخست وزیر رژیم صهیونیستی، صورت گرفت و آنچه در برخی محافل در تهدید سران امریکا و رژیم صهیونیستی بود، تابع و واکنشی به همین تهدیدها بود. آیا این دو حقوقدان هیچ گاه تلاش کرده اند که در مجامع حقوقی و بین المللی، در مسیر تسلیح حقوقی ایران علیه این دو رژیم متخاصم طرح دعوی کنند؟

بخش سوم و تلخ این مقاله در جواز تسلیح حقوقی دشمن، استناد به رفتار دوگانه مجامع بین المللی دارد، اما این بخش هم برخلاف ظاهر و تصور اولیه، باز هم انگشت اتهام را به سمت نظام تدبیر و تصمیم کشور اشاره می برد. نویسندگان مقاله در توجیه این بخش هم ادعا می کنند: اولاً، مقابله واقعی با دشمن نیازمند تدبیر و محاسبه است و عقب نشینی و پیشرفت در مرحله دوم اهمیت قرار دارد. ثانیاً، در نظم ظالمانه دنیا، نهادهای حقوقی در دسترس و تصاحب دشمن است و متأسفانه در دسترس ما نیست. البته علت این دسترسی نیز هیمنه و حضور اقتصادی و سیاسی آن هاست.

نتیجه نهایی این یادداشت آن است که، چون امکان تأثیرگذاری بر مناسبات جهانی نداریم، بنابراین باید با واقعیت کنار بیاییم. به عبارتی باید در مناسبات جهانی دنیا هضم شویم تا از تجاوز آن ها در امان باشیم! واقعیت آن است که کشور ما از نظر شاخص های اقتصادی، سیاسی و نظامی و سایر مؤلفه های قدرت به گونه ای نیست که توان جلوگیری از نفوذ دشمن بر سازمان های بین المللی را داشته باشد و لذا باید واقع بین باشیم.