در روزهای اخیر برخی مسوولان صداوسیما از بهبود اقبال عمومی به این رسانه و نیز افزایش مرجعیت خبری آن سخن گفته اند. در حوزه سیاسی و اجتماعی، کارشناسان مستقل حتما خیلی بهتر می توانند این ادعاها را به نقد بگذارند و راستی آزمایی کنند.

در بخش ورزشی اما اجازه بدهید خیلی سخت پذیرای چنین فرضیه ای باشیم. حتی نیاز چندانی به تایید و تکذیب ما نیست؛ به خودتان نگاه کنید، اطرافیان تان را ببینید و از آنها سوال و جواب کنید، حتما در خواهید یافت که روز به روز تعداد کسانی که حتی برای تماشای مسابقات زنده ورزشی هم سراغ رسانه ای غیر از تلویزیون می روند، چقدر بیشتر می شود.

بخشی از این مخاطبان ترجیح می دهند مسابقات را از چندین و چند شبکه رایگان ماهواره ای تماشا کنند، بعضی ها اشتراک شبکه های پولی خارج از کشور را به شکلی تهیه می کنند و از تصاویر باکیفیت لذت می برند و شمار زیاد دیگری هم پلتفرم ها و رسانه های اینترنتی را به این منظور انتخاب می کنند. رویگردانی نسبی مردم از تلویزیون، دلایل زیادی دارد و عجیب این که مسوولان این رسانه هیچ کوششی برای رفع آن انجام نمی دهند.

برای نمونه، به آخرین مسابقه فوتبال مهمی که از تلویزیون پخش شد بازگردیم؛ فینال جام جهانی باشگاه ها بین چلسی و پاری سن ژرمن. احساس خیلی از مخاطبان تلویزیونی این بود که گزارشگر شبکه سه سعی می کرد حتی المقدور نام علیرضا فغانی، داور ایرانی این دیدار را به زبان نیاورد و خیلی کم این کار را انجام بدهد. این موضوع به سرعت در شبکه های اجتماعی بازتاب یافت و تا حد زیادی یادآور برده نشدن اسم کیمیا علیزاده، تکواندوکار مهاجر ایرانی در نخستین نبردش با ناهید کیانی بود.

عجیب است که آنجا تلویزیون متوجه واکنش های منفی شد، اما باز هم به نوعی آن تجربه بد را تکرار کرد. بحث سانسورها و پخش تکراری تصاویر هم از دیرباز وجود داشته و این هم حل ناشدنی به نظر می رسد. طی همین یک ماه گذشته در چند مورد شادی گل بازیکنان و در یک مورد خود صحنه گل (!) سانسور شده است. آیا این دافعه ندارد؟

همچنین همانطور که چند روز پیش در گزارشی نوشتیم، دست کم بنا به ادعای رسانه های معتبر مربوط به برگزاری مسابقات، ایران از جمله کشورهایی بود که حق پخش تلویزیونی بازی ها را نخرید و تصاویر را همینطوری (!) پخش کرد، اما حتی روی همین تصاویر رایگان هم با ترفندهای کامپیوتری کلی تبلیغ ایرانی در کنار زمین و میانه میدان گنجاند تا درآمدزایی چشمگیری داشته باشد؛ آنچه به قیمت کاستن از جذابیت کار برای مخاطبان تمام شد.

همه اینها به کنار؛ شاهکار دوستان مربوط به عدم پخش زنده جشن قهرمانی چلسی می شد. یعنی مجریان در استودیو حضور داشتند و برنامه هم روی آنتن بود، اما صحنه های مربوط به بالا بردن جام و شادمانی تیم کامیاب پخش نشد. چرا؟ احتمالا به این دلیل که دونالد ترامپ، رییس جمهور کشور میزبان در مراسم توزیع مدال ها حضور چشمگیری داشته است!

خب مگر این همه برنامه سیاسی و خبری تلویزیون، مدام تصویر رییس جمهور ایالات متحده را پخش نمی کنند؟ فرق آنها با فوتبال چیست؟ بهتر نیست جشن را پخش کنید و بعد چنین حضوری را به نقد بکشید؟ همانطور که 24 ساعت بعد، جواد خیابانی و مهدی توتونچی روی آنتن شبکه ورزش دقایق طولانی با لحنی خشمگین به ترامپ حمله کردند و او را مورد تمسخر قرار دادند؟

پخش نکردن اصل جشن، چه سودی دارد جز این که همین تتمه باقی مانده از مخاطبان تلویزیون را هم به سمت رسانه های دیگر سوق می دهد؟ این سوال را واقعا دلسوزانه می پرسیم؛ اگر کسانی عمدا می خواستند باعث کاهش اعتبار و اقبال مردم به تلویزیون شوند، دقیقا همین کارها را انجام نمی دادند؟