حذف وعده های غذایی ممکن است در نگاه اول راهکاری سریع برای افزایش بهره وری یا کاهش وزن به نظر برسد، اما در حقیقت این کار نوعی ظلم به بدن و مغز شماست.

به گزارش انتخاب و به نقل از انلی مای هلث؛ در دنیای پرشتاب امروز، حذف یک وعده غذایی ممکن است شری ضروری به نظر برسد؛ راه حلی ساده و کاربردی برای گنجاندن کارهای بیشتر در برنامه های فشرده ی روزانه. صرف نظر از صبحانه، ناهارهای سرسری یا حذف عمدی شام برای کاهش کالری، ممکن است بی ضرر جلوه کند. اما پشت این راحتی، مجموعه ای از واکنش های پیچیده ی فیزیولوژیکی پنهان شده که می توانند تأثیرات عمیقی بر سلامت جسمی و روانی تان داشته باشند.

پس، وقتی تصمیم می گیرید یک وعده ی غذایی را حذف کنید، واقعاً در بدن تان چه می گذرد؟
متخصص طب عمومی و پزشک مرکز سلامت توضیح داد که پاسخ به این سؤال، بسیار پیچیده تر از صرفاً افت موقتی انرژی است. آنچه در ادامه می خوانید، از زبان اوست.

بدن شما ماشینی با تنظیمات دقیق است که برای عملکرد مطلوب، به جریان دائمی سوخت عمدتاً گلوکز حاصل از کربوهیدرات ها وابسته است. وقتی یک وعده را حذف می کنید، این جریان سوخت رسانی مختل می شود.

چند ساعت پس از آخرین وعده ی غذایی، سطح قند خون تان شروع به افت می کند. بدن برای حفظ تعادل، به سراغ ذخایر گلیکوژن (قند ذخیره شده در کبد و عضلات) می رود.

مغز که مصرف کننده ی پرولع گلوکز است، به این افت ها بسیار حساس است. وقتی سطح گلوکز کاهش می یابد، علائم گرسنگی آشکار می شوند: تحریک پذیری، مشکل در تمرکز، گیجی و حتی سردرد. این ها درواقع پیام اضطراری مغز برای دریافت سوخت بیشتر هستند.

نبود جریان دائمی انرژی به سرعت خود را به شکل افت محسوس در توان جسمی و ذهنی نشان می دهد. کارهایی که پیش تر ساده بودند، ناگهان طاقت فرسا می شوند و احساس خستگی به شکلی خزنده شما را در برمی گیرد.

فراتر از صدای قار و قور شکم: کند شدن متابولیسم و کمبود مواد مغذی

تأثیر حذف وعده های غذایی فراتر از احساس گرسنگی آنی است. این کار به تدریج می تواند باعث بروز تغییرات اساسی در بدن تان شود.

اگرچه ایده ی رفتن به حالت گرسنگی مطلق پس از حذف یک وعده اغراق آمیز است، اما بدن واقعاً یاد می گیرد که چگونه انرژی را بیشتر نگه دارد. این یعنی بدن در شرایط استراحت، کالری کمتری می سوزاند و در نتیجه کنترل وزن در بلندمدت سخت تر می شود. بدن برای بقا طراحی شده و وقتی احساس کند که سوخت کافی نمی رسد، انرژی را حفظ می کند.

در نبود منبع اصلی سوخت، بدن به سراغ منابع جایگزین می رود. متأسفانه، یکی از آسان ترین منابع، توده ی عضلانی است. سوزاندن عضله برای تولید انرژی با سلامت عمومی بدن در تضاد است، چون عضلات نسبت به چربی، متابولیسم بالاتری دارند.

هر وعده ی غذایی فرصتی برای تأمین ویتامین ها، مواد معدنی و سایر مواد مغذی موردنیاز بدن است. حذف مکرر وعده ها یعنی محروم کردن بدن از این منابع ضروری. در طول زمان، این کار می تواند منجر به کمبودهایی شود که بر سیستم ایمنی، سلامت استخوان، خلق وخو و سطح انرژی تان تأثیر می گذارد.

اثرات حذف وعده های غذایی فقط جسمی نیستند، بلکه تأثیر عمیقی بر وضعیت روانی و احساسی شما نیز می گذارند.

افت های قند خون، به سرعت بر سنتز انتقال دهنده های عصبی تأثیر می گذارند و باعث تحریک پذیری، اضطراب و دشواری در کنترل احساسات می شوند. این همان حالت گرسنگی عصبی معروف یا Hangry است.

پس از گرسنگی طولانی، غرایز بقا وارد عمل می شوند. وقتی دوباره غذا می خورید، تمایل شدید به مصرف خوراکی های چرب، شیرین و لذت بخش به وجود می آید. این حالت می تواند به پرخوری منجر شود، که پیامد آن ناراحتی گوارشی، احساس گناه و تقویت عادت های نادرست غذایی است.

حذف وعده های غذایی می تواند چرخه ی گوارشی بدن را به هم بزند. ممکن است دچار نفخ، یبوست یا افزایش ترشح اسید معده شوید، که می تواند به درد معده یا تشدید مشکلاتی مثل رفلاکس منجر شود.

اگرچه حذف گاه به گاه وعده های غذایی احتمالاً عوارض جدی به همراه ندارد، اما اگر به طور مرتب تکرار شود، ممکن است شما را در معرض مشکلات جدی قرار دهد:

الگوهای غذایی نامنظم و نوسانات مداوم قند خون می توانند در طول زمان منجر به مقاومت انسولینی شده و خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش دهند.

درحالی که انگیزه ی اولیه ممکن است کاهش کالری باشد، کند شدن متابولیسم و پرخوری پس از گرسنگی معمولاً باعث افزایش وزن می شود، نه کاهش آن.

کمبود مزمن برخی ویتامین ها و مواد معدنی می تواند باعث بروز مشکلاتی از جمله پوکی استخوان، کم خونی و ضعف سیستم ایمنی شود.

مطالعات نشان می دهند که حذف وعده هایی مثل صبحانه می تواند خطر ابتلا به سنگ صفرا را افزایش دهد.

حذف وعده های غذایی ممکن است راه حلی سریع برای افزایش بهره وری یا کاهش وزن به نظر برسد، اما در حقیقت، این کار ظلمی در حق بدن و مغزتان است. با آگاهی از واکنش های پیچیده ی فیزیولوژیکی بدن، می توانید تصمیم هایی هوشمندانه بگیرید که به نفع سلامت بلندمدت تان باشند — تصمیم هایی که شما را به سمت انرژی پایدار، خلق وخوی بهتر و فردایی سالم تر هدایت می کنند.