تنها یک مرد در تاریخ به چشمان کمیته جایزه صلح نوبل نگاه کرده و گفت: نه! جایزه شما را نمی خواهم.

به گزارش عصرایران، نیم قرن پی یک ویتنامی، یک چریک انقلابی و در عین حال یک سیاست مدار و مذاکره کننده قهار، اولین و تا امروز تنها کسی بوده که ماهیت واقعی دروغین جایزه صلح نوبل را نیم قرن پیش فهمیده بود و سرافرازانه از پذیرفتن آن سرباز زد.

تنها یک مرد در تاریخ به چشمان کمیته جایزه صلح نوبل نگاه کرده و گفت: نه! جایزه شما را نمی خواهم؛ تنها فردی که تا به حال جایزه صلح نوبل را رد کرد، ویتنامی بود. نام او لِه دوک تو بود؛ یک انقلابی و چریک ویتکنگ ویتنامی و البته یک سیاستمدار راسخ مذاکره کننده قهار.

او مردی بود که زندگی خود را صرف مبارزه برای آزادی میهنش ویتنام کرد. چه زمانی که در کوه ها جنگل ها و شالیزارهای ویتنام تفنگ به دست می جنگید. چه زمانی که چشم در چشم کسینجر در پاریس پشت میز مذاکره نه فقط با لفاظی، بلکه با نتایج ملموسی واقعی برای ویتنام صلح با عزت و استقلال به ارمغان آورد.

در سال 1973، کمیته نوبل جایزه صلح را به هنری کیسینجر و لِه دوک تو به خاطر مذاکره در مورد توافق نامه های صلح پاریس که قرار بود به جنگ ویتنام پایان دهد، اهدا کرد.

در حالی که کیسینجر مشتاقانه و حریصانه این جایزه را پذیرفت. له لوک تو قاطعانه این کار را نکرد. زیرا برخلاف کیسینجر، او معنای واقعی صلح را درک می کرد.

این یک ژست نبود. او جایزه صلح نوبل را نپذیرفت نه به این دلیل که برای صلح ارزشی قائل نبود. بلکه به این دلیل که از دروغ گفتن در مورد آن خودداری می کرد. ماهیت واقعی صلح را محصول مبارزات هزاران هزار ویتنامی می دانست نه کاغذی که زیر بمباران های ایالات متحده امضا شده باشد.

برای ویتنامی ها صلح زمانی به ارمغان آمد که با مبارزه متحد میهنی خودشان به جایی رسیدند که دیگر خبری از هواپیماهای B-52 که آزادی را از آسمان می باراند، نبود. او حقیقت را می دانست و گفت: اگر خون ریزی متوقف نشده باشد، جوایز هیچ معنایی ندارند. جایزه صلح هیچ معنایی ندارد اگر از همان دست هایی باشد که ناپالم را ریخته اند.

شاید در تاریخ او تنها ایستاد. اما امروز بعد از نیم قرن او نماد کسی شد که ماهیت دروغین جایزه صلح نوبل را افشا کرد. صداقت خود را حفظ کرد. شاید رسانه ها اسمی از لِه دوک تو نیاورند. تا امروز هم احتمالا بسیاری از ایرانیان نام وی را نشنیده باشند.

اما او نام خود را آلوده به صنعت صلح آفرینان جنگ افزار نکرد. نمایش مضحک صلح نوبل را افشا کرد. او به جهانیان یادآوری کرد صلح جایزه ای نیست که جنگ افروزان به شما بدهند. بلکه صلح به دست میلیون ها انسان مبارز به دست می آید. برای صلح باید در جبهه متحد میهنی جنگید.

در حالی که کیسینجر مدال خود را دریافت کرد و به سازماندهی جنگ افروزی و کشتار بیشتر در شیلی، کامبوج و تیمور شرقی ادامه داد. اما لِه دوک تو به کشورش ویتنام بازگشت. به میان ویرانه ها باقی مانده از جنگ و دوشادوش مردمش، کشاورزان و کارگران ویتنامی که سرزمین خود را از خاکستر جنگ بلند کردند.

او بازیچه جنگ افروزان به ظاهر صلح طلب دروغین نشد. خیلی راحت از جایزه میلیون دلاری نوبل گذشت. لِه دوک تو یک قدیس نبود. او یک انقلابی ویتنامی بود که می دانست صلح واقعی را نمی توان بر پایه دروغ بنا کرد. بلکه باید آن را ساخت.

لِه دوک تو از نسل ویتامین هایی بود که اشغالگران ژاپنی ها، فرانسوی ها و آمریکایی ها را شکست دادند. مردی که برای تأیید مبارزه، عزت یا تاریخ خود به جایزه دروغین صلح نوبل نیازی نداشت. در حالی که دیگران برای آن التماس می کنند برای این ویتنامی شالیزارهای روستاهای میهنش از کاخ اسلو ارزشمندتر بود. شاید بعد از نیم قرن اکنون ما آن چیزی را که او می دانست و جهان مدام فراموش کرده را بازیابیم: بدون عدالت، صلحی وجود ندارد. هیچ افتخاری در پذیرش جوایز از همان سیستمی که بر سر شما بمب می ریزد، وجود ندارد.

امتناع لِه دوک تو از دریافت جایزه صلح نوبل توهینی به صلح نبود. این یادآوری بود که صلح را نه در کاخ اسلو که در میان مردمان میهن خودت باید بجویید.

تاریخ او را نه به عنوان یک برنده جایزه، بلکه به عنوان چیزی بسیار نادرتر به یاد خواهد آورد. کسی که حقیقت را آشکار کرد. کسی که مستقیم به چشم صنعت جنگ افروزان جایزه بده دوخت و یک کلمه گفت: نه!