در دوره اکران فیلم شعله، دوبله ایران در دوران طلایی اش به سر می برد و دوبله فیلم ها گاهی از خود آثار هم جلو می زد. در چنین شرایطی انتظار می رفت بهترین دوبلورهای آن زمان فیلم را دوبله کنند، اما چنین نشد.

به گزارش ایران، بنابر تصمیم مدیر دوبلاژ فیلم (ابوالحسن تهامی نژاد)، تنها ستاره دوبلور فیلم چنگیز جلیلوند بود و سایر صداپیشه ها بازیگران سینمای ایران بودند؛ بهروز به نژاد، اکبر زنجانپور، فرزانه تأییدی و خسرو شکیبایی.

وقتی طرح اولیه فیلمنامه نوشته شد، هیچ کارگردانی حاضر نشد چنین قصه ای را کارگردانی کند. سیناپس فیلمنامه تنها 4 خط بود و کارگردانان مشهور بالیوود احساس می کردند این قصه کشش لازم را برای ساخت فیلم ندارد! خوشبختانه رامش سیپی از راه رسید و با کمک جاوید فیلمی ساختند که باعث شد از آن سال به بعد، احترام و البته دستمزد فیلمنامه نویسان در بالیوود چند درجه بالاتر برود.

ساخت فیلم شعله 2 سال و نیم طول کشید! تولید فیلم از اکتبر سال 1973 شروع شد و تاریخ اکران فیلم 15 آگوست 2 سال بعد بود! هزینه های ساخت از بودجه فیلم بالا زد، اما وقتی فیلم اکران شد، چنان سودی به جیب تولیدکنندگانش ریخت که آن سرش ناپیدا بود (250 میلیون نفر در سراسر جهان فیلم را تماشا کردند). فیلم اولین فیلم سینمای هند بود که توانست 25 هفته در 100 سینما دوام بیاورد. فیلم در سالن مینورا در بمبیی 5 سال بدون وقفه اکران شد!

آهنگ محبوب یه دوستی را که یادتان هست؟ تنها سکانس فیلمبرداری این آهنگ در فیلم 21 روز طول کشید. سکانسی که در آن شخصیت رادا یک چراغ نفتی روشن می کند هم 20 روز به طول انجامید و معلوم نیست کارگردان دقیقاً چه کاری انجام می داده!

کاراکتر تاکور قرار بود ابتدا یک نظامی بازنشسته باشد، اما در نهایت تبدیل شد به یک پلیس بازنشسته؛ چرا که سازندگان فیلم فکر می کردند در صورت نظامی بودن این شخصیت، فیلم شعله مجوز ساخت نخواهد گرفت.

در دهه 50 واقعاً یک راهزن مسلح به نام جبار سینگ در هند وجود داشته که یکی از عادت های زشتش، بریدن گوش و دماغ نیروهای اسیر پلیس بوده است!

در طول فیلمبرداری، دارمندرا بازیگر نقش ویرو که یک دل نه صد دل عاشق هما مالینی شده بود، یواشکی به دستیاران نورپردازی پول می داد تا هنگام فیلمبرداری در صحنه های مشترک او با هما خرابکاری کنند که صحنه دوباره فیلمبرداری شود! این 2 نفر 5 سال بعد از اکران فیلم باهم ازدواج کردند!

شهر خیالی رامانگار که در 50 کیلومتری بنگلور واقع شده بود، هنوز به خاطر اینکه لوکیشن فیلم شعله بود به همین اسم نامیده می شود. حتی صخره های اطراف منطقه هم صخره های شعله نام گرفته و یکی از جاذبه های توریستی منطقه است.

فیلم شعله صاحب 2 رکورد دیگر هم در سینمای هند هست؛ اولین فیلم 70 میلیمتری و نیز اولین فیلمی بود که با صدای استریوفونیک ساخته شد.

هیأت سانسور فیلم که اعتقاد داشت پایان فیلم وحشتناک خشن است، از سازندگان خواست تا آن را دوباره فیلمبرداری کنند. در پایان اصلی فیلم، جبار سینگ توسط تاکور کشته می شد، اما در نسخه سانسور شده پلیس این کار را انجام می دهد. این نسخه سانسور شده 15 سال پخش شد تا سال 1990 که بالاخره مردم موفق شدند پایان اصلی فیلم را تماشا کنند!

فیلم شعله بیشتر از هر فیلم هندی دیگر در تاریخ دستمایه شوخی و پارودی است و هنوز در بسیاری از استندآپ کمدی های هند با ارجاع دادن به آن مردم را می خندانند! در خارج از هند و در ایران خودمان هم دیالوگ های فیلم به فرهنگ عامه مردم راه پیدا کرده بود و یک بار عادل فردوسی پور هم در برنامه 90 اشاره بامزه ای به شباهت یکی از استادیوم های شهرستان ها به لوکیشن فیلم کرد.

آنوپاما چوپرا ، نویسنده مشهور هندی در کتاب شعله: ساخت یک فیلم کلاسیک فیلم شعله را استانداردی طلایی برای سینمای هند نامیده است. شکهار کاپور ، کارگردان معروف سینمای هند هم در همین کتاب درباره شعله نوشته: در هند هیچ فیلمی تعیین کننده تر از شعله روی پرده سینما نرفته. تاریخ سینمای هند را باید به قبل از میلاد شعله و پس از میلاد آن تقسیم کرد!