روزنامه اعتماد در یادداشتی با عنوان یک سال صداقت و وفاق ضمن اشاره به یکساله شدن دولت چهاردهم، به بررسی چرایی عصبانیت مخالفان این دولت پرداخته است.

این روزنامه در این زمینه نوشت: قریب به یک سال پیش و در انتخابات زودهنگام و دومرحله ای ریاست جمهوری چهاردهم، مسعود پزشکیان با غلبه بر رقبای اصولگرایش به ریاست جمهوری برگزیده شد. انتخاباتی که به واسطه مشارکت اندک رای دهندگان، زنگ خطری جدی را برای نظام سیاسی ایران به صدا درآورد و پزشکیان خود با شنیدن صدای این زنگ، وعده داد رویکرد و منشی جدید در اداره دولت و کشور به کار گیرد.

بسیاری از آن هایی که به او رای دادند و بسیاری از آن ها که رای ندادند اعتراض خود را به برخی روش ها و روندهای نامطلوب در اداره کشور و حکمرانی نشان دادند. نظارت استصوابی، گزینش های سلیقه ای، خالص سازی در همه ارکان و اجزای کشور، مدیریت قبیله ای و بدسالاری، سیاست های صلب اجتماعی و فرهنگی، تشدید برخوردهای دوگانه و خودی و غیرخودی کردن مردم، آزار مردم و جوانان به بهانه های مختلف از جمله حجاب، سیاست غلط و مشکوک در ورود بی رویه مهاجرین افغانستانی به کشور، اداره یکجانبه و باندی صداوسیما و…

البته به نظر می رسید کلیت حاکمیت نیز این پیام را شنیده و تصمیم داشت با میدان داری پزشکیان، تغییراتی جدی در شیوه حکمرانی و اداره پدید آورد.

پزشکیان به عنوان چهره ای که با دو ویژگی اصلی سلامت و صداقت شناخته می شد پای به عرصه گذاشت و با شعار وفاق، دولت خود را شکل داد. او تلاش کرد وفاق را در همه عرصه ها به اجرا درآورد. در تعامل با مجلس و دیگر قوا و نهادها، در تعامل و هماهنگی و همراهی با مقام معظم رهبری، در ارتباط و تعامل با اقشار مختلف مردم، در انتصابات و تشکیل کابینه و به کارگیری افرادی از همه جریان های سیاسی و اقوام و اقلیت ها، در اصلاح روش های غلط گذشته در مسائل اجتماعی و موارد دیگر.

البته پیاده سازی شعار وفاق برای پزشکیان بی هزینه نبود. جریان پایداری و امام صادقی ها که قدرت را از کف رفته می دیدند و دوران سلطه همه جانبه شان در دولت شهید رییسی روبه پایان بود با استفاده از ابزارهای متعدد رسانه ای و گروهی از نمایندگان پرهیاهو و پرحاشیه شان در مجلس دوازدهم از همان ابتدا بنای ناسازگاری گذاشتند.

با آنکه پزشکیان توانست کابینه خود را در ابتدا با موفقیت از پل صراط مجلس عبور دهد اما مشخص بود که این پایان کار نیست و جریان بازنده انتخابات ریاست جمهوری شکست را نپذیرفته و از فضای رقابت بیرون نیامده است.

ظریف و همتی دو چهره ای بودند که از همان آغاز در سیبل تهاجم مجلس قرارداشتند و بنا بود به هر طریق ممکن از میدان به در بروند. ریشه کینه پایداری چی ها از هردو چهره هم اظهرمن الشمس بود. بالاخره یکی را با تیر قانون بد انتصاب به مشاغل حساس و دیگری با استیضاحی سیاسی به کنار راندند.

البته چندتای دیگری مثل میدری و صادق و ظفرقندی هم در نوبت بودند که به نظر می رسد بنا به ملاحظاتی فعلا این روند متوقف شده است. سیاست داخلی و خارجی پزشکیان نیز از همان آغاز به مذاق منتقدان خوش نیامد.

اینها که مساعدترین عرصه برای حیات سیاسی و خودنمایی شان در تنش اجتماعی داخلی و تخاصم بین المللی است با همگرایی و وحدت در داخل و صلح و تنش زدایی در خارج میانه ای ندارند و به هر نحو ممکن از تحقق هردو جلوگیری می کنند. هر اقدام پزشکیان و دولتش برای تقویت وحدت و همگرایی اجتماعی داخلی و پوشاندن شکاف ها و ترمیم زخم های سیاسی ایجاد شده در گذشته (که اتفاقا همین مخالفان با بی تدبیری های عمدی و سهوی مسبب همه آن ها بوده اند) با موجی از شانتاژ سیاسی و رسانه ای مواجه شد.

این گروه برای تحقق منویات سیاسی و تداوم بحران سازی شان حتی از حمله به سران قوا و تخریب فرماندهان ارشد نظامی کشور نیز فروگذار نکردند و در برابر هر اقدامی زبان به حمله و هتاکی و استهزا گشودند.

این همه در حالی است که بدشانسی های پزشکیان از شروع کار یعنی از همان روز تحلیف با ترور اسماعیل هنیه در تهران آغاز شد و با حمله اسراییل و امریکا به اوج خود رسید. افزون بر آن در این مدت از سوی برخی حامیان خود نیزهمواره تحت فشار بوده که چرا برخی از دشمنان قسم خورده خود را هنوز در مناصب اجرایی حفظ کرده است. از یاد نبرده ایم که خالص سازان با اسم رمز بانیان وضع موجود به هیچ یک از مدیران منصوب در دولت روحانی در هیچ سطحی رحم نکردند.

اما اکنون همگی از پزشکیان و دولتمردانش طلبکارند. جای تاسف دارد که برخی از این مدیران بازمانده از دولت شهید رییسی در دل آرزوی شکست و زمین خوردن دولت را دارند و در جایگاه کنونی خود نیز برای تحقق این هدف زشت می کوشند.

حالا هم مصاحبه پزشکیان با مجری امریکایی بهانه جدیدی به دست آن ها داده تا موج جدیدی از حملات را علیه دولت و شخص رییس جمهور از سر بگیرند. گنده هایشان در مجلس حداقلی دوازدهم زبان به نیش و کنایه و استهزا گشوده اند و خرده پاهایشان تاب مستوری از کف داده و مکنون قلبی را آشکار کرده اند که اسراییل! کاش رییس جمهور ما را هم می کشتی . این سخنان اسمش هرچه باشد دیگر نقد و نصیحه الملوک نیست و از حد آزادی بیان فراتر است.

تخریب و تمسخر و آرزوی ترور دومین مقام کشور آن هم در شرایط حساس و جنگی را با هیچ اسم و عنوانی نمی توان ماله کشی کرد. پزشکیان در این گفت وگو سخن بد و ناصوابی به زبان نراند و تلاش کرد صدای حقانیت مردم ایران را به گوش افکار عمومی جهان برساند. اگر مردم می خواستند که خواسته های جنگ طلبان و غوغاسالاران از ایران مخابره شود می توانستند سال گذشته نامزد محبوب آن ها را بر کرسی صدارت بنشانند.

به نظر می رسد علت این کینه ادامه دار آن است که پزشکیان هنوز همانی است که قبلا بود و همان ویژگی ها و الگوهایی اخلاقی و رفتاری را دارد که با آن اعتماد مردم را جلب کرد و مانع از پیروزی غوغاسالاران شد. سلامت، صداقت، مردمی بودن، تواضع و پایبندی به وفاق در داخل و صلح و آرامش در روابط خارجی و تلاش برای تحقق عملی آن همان چیزهایی است که پزشکیان را سال گذشته در نظر مردم برجسته کرد و بر صدر نشاند. به رغم همه فشارها او عوض نشده و هنوز بر آن ارزش ها و باورها ایستاده است.

مردم به رغم همه دشواری ها و تنگناهای اقتصادی و شرایط جنگی، تلاش های او و دیگر خدمتگزاران کشور را می بینند و درک می کنند. این همان چیزی است که خالص سازان و مخالفان دولت و وحدت مردم را عصبانی کرده است.

برای کسی که در شرایط بحرانی داخلی و خارجی از کنج پستویی توییت می زند و ویدئو ضبط می کند و بر آتش می دمد سخت است ببیند که فردی در شرایط جنگی که سوژه ترور دشمن است برای پیشبرد امور کشور از این وزارتخانه به آن سازمان می رود و کار مردم را پیگیری می کند. برای پزشکیان، دولت او و مردم ایران در ادامه این مسیر دشوار آرزوی سلامتی و توفیق دارم.

نویسنده: محمد ذاکری