محمد پناه زاده؛ علی رضا فغانی با سوت و قضاوت خود قاضی میدان نبرد ستاره ها بود و بهداد اقبالی با مدیریت خود معمار پشت صحنه این قهرمانی لقب گرفت.

وقتی فغانی در دقیقه 85 بازیکن پاریس را اخراج کرد و هنگامی که چلسی با اقتدار جام را فتح کرد، صدای ایران بود که در سکوت جهانی درمیان جام انگلیسی و لبخند آمریکایی طنین انداخت.

و ترامپ در گوشه ای ایستاده بود و دست می زد. شاید نه برای فوتبال، بلکه برای نبوغی ک رنگ ایرانی داشت و ریشه در خاکی دور از سکوها.

چه قصه غم انگیزی دارد شبی که آمریکا میزبان باشد، انگلیس جام ببرد اما این ایران باشد که روایت را شکل دهد.

تنها یک مسابقه نبود. جشن اثبات نخبگان ایرانی ست، هرجا باشند، بازی را عوض می کنند. و چه حیف

افسوس ک چنین سرمایه و نخبگانی، همجای جهان را فتح کرده اند اما از آغوش سرزمین مادری دورمانده اند!

سوال مااینجاست: چرا چنین سرمایه های گران انسانی، اکنون در خاک ایران نیستند؟