فرارو- کابل در سال 1979 به اشغال نظامی شوروی درآمد؛ پیش از آن سال اما، هنوز نشانی از جنگ های فرسایشی، مداخله های خارجی و ناآرامی های داخلی در این شهر دیده نمی شد. خیابان ها آرام بود، زنان در دانشگاه ها و بازارها حضور فعال داشتند تا جایی که بسیاری، از آن دوران را به عنوان عصر طلایی افغانستان یاد می کنند.

به گزارش فرارو، با ورود ارتش شوروی در اواخر دهه 70 میلادی به افغانستان، ورق برگشت. کابل به میدان رقابت قدرت های جهانی تبدیل شد؛ ابتدا جنگ با شوروی، سپس جنگ های داخلی و در نهایت، ظهور طالبان. این چرخه بحران باعث شد میلیون ها نفر ناچار به ترک خانه و وطن شوند.

امروز، دهه ها پس از آن نقطه عطف، نسل هایی از افغان ها هنوز درگیر تبعات آن اشغال تاریخی هستند. مهاجرت گسترده، جابجایی های اجباری و حاشیه نشینی، تجربه ای مشترک برای میلیون ها نفر از آ ن ها شده است.

پیش از ورود شوروی، افغانستان اگرچه با چالش هایی سیاسی و اقتصادی مواجه بود، اما دوران نسبی ثبات و توسعه اجتماعی را تجربه می کرد تا جایی که دوران 1960 تا 1970 این کشور را عصر طلایی افغانستان می نامند. شهرهایی مانند کابل، هرات و مزار شریف از نظر فرهنگی پویا بودند و فضای شهری مدرن تری داشتند؛ زنان در دانشگاه ها تحصیل می کردند، سبک پوشش متنوع بود و گردشگران خارجی به این کشور سفر می کردند. نظام سلطنتی پیش از کودتای کمونیستی 1357، اقتدارگرا بود، با این حال در مقایسه با سال های بعد می توان گفت که آرامش نسبی بیشتری بر جامعه حاکم بود.

در دی ماه 1358 (دسامبر 1979)، ارتش سرخ شوروی به بهانه حمایت از دولت کمونیستی وقت، به افغانستان یورش برد و اشغال این کشور آغاز شد. هدف شوروی، تثبیت حکومت وفادار به مسکو بود، اما ورود نظامیان خارجی با واکنش شدید مردم افغانستان و آغاز مقاومت مسلحانه روبه رو شد.

جنگ افغانستان به یکی از طولانی ترین و خون بارترین درگیری های قرن بیستم تبدیل شد؛ درگیری ای که نه تنها صدها کشته و میلیون ها آواره بر جای گذاشت، بلکه زمینه ساز بی ثباتی مزمن، ظهور جریان های افراطی و تضعیف ساختار دولت در افغانستان شد؛ پیامدهایی که تا امروز نیز ادامه دارد.