امروز 23تیر است. دقیقا یک ماه از حمله اسراییل در بامداد 23خرداد می گذرد و آنچه از عمق نفوذ اسراییل در جریان جنگ 12 روزه دیدیم، با آنچه تحلیلگران، فعالان سیاسی و حتی برخی مقامات مسئول در اظهاراتشان ارائه می کنند، تفاوت زیادی دارد. گفته هایی که مشخص نیست به چه دلیل مطرح می شود. حمله ای که 26 خرداد به محل برگزاری جلسه شعام انجام شد، شکاف میان واقعیت های میدانی و تحلیل های مذکور را بیشتر نشان می دهد.

به گزارش هم میهن، روز، ساعت، مکان و نقاط لازم برای کور کردن مسیرهای فرار چطور در اختیار اسراییل قرار گرفته بود؟ در خصوص این حمله، با ناکام بودن اسراییل از طریق حمله به محل یا در زمانی اشتباه مواجه نیستیم. با موفقیت سران قوا و مسئولین کشور برای خروج از محل مورد اصابت، پس از حمله اسراییل مواجه هستیم. یعنی دشمن محل درست را در زمان درست هدف قرار داد اما به هدف خود نرسید. چراکه اطلاعات دقیقی در اختیار داشت.

تاکنون دو رسانه خاص جزییاتی از این حمله را منتشر کردند که تا زمان تنظیم این گزارش، تایید یا تکذیب نشده است اما با روایت های پراکنده مطرح شده در این خصوص، تطابق دارد. ابتدا خبرگزاری فارس، شامگاه شنبه این گزارش را منتشر کرد: پیش از ظهر روز دوشنبه 26 خرداد، درحالی که جلسه شورای عالی امنیت ملی با حضور رؤسای سه قوه و دیگر مقامات ارشد در طبقات زیرین یک ساختمان در غرب تهران در حال برگزاری بود، حمله آغاز شد. مدل این حمله مشابه عملیات ترور شهید سیدحسن نصرالله طراحی شده بود.

مهاجمان با شلیک شش بمب یا موشک، ورودی ها و خروجی های ساختمان را هدف قرار دادند تا مسیرهای فرار را مسدود و جریان هوا را قطع کنند. پس از انفجارها، برق طبقه قطع می شود، اما مسئولان با استفاده از یک دریچه اضطراری که از قبل پیش بینی شده بود، خود را به بیرون از ساختمان رساندند. برخی از مسئولان از جمله رییس جمهور در حین خروج دچار جراحات مختصری در ناحیه پا شدند. با توجه به دقت اطلاعاتی که دشمن برای این حمله داشته، احتمال وجود عامل نفوذی در حال بررسی است. این موضوع نشان می دهد که دشمن از هر ابزار ممکن، حتی ترور مقامات عالی رتبه، برای ضربه زدن به امنیت ملی ایران استفاده می کند.

سایت نورنیوز نزدیک به علی شمخانی نیز در گزارشی به بررسی این حمله پرداخت که بعضی بخش های آن جالب توجه است. در بخشی از گزارش می خوانیم: مطابق گزارش های اولیه، دشمن با استفاده از چندین پرتابه انفجاری و با هدف قطع مسیرهای فرار، اقدام به شلیک به اطراف ساختمان کرده است. به رغم آنکه مسیرهای اضطراری برای خروج پیش بینی شده بود، رییس جمهور در جریان تخلیه دچار جراحات سطحی شد و برخی دیگر از اعضا نیز با مشکلات تنفسی خفیف روبه رو شدند.

این نشان می دهد که مهاجمان به طور خاص به سازوکارهای خروج اضطراری نیز آگاه بوده اند. نورنیوز سپس این سوال را مطرح کرد که آیا چگونگی تعیین زمان دقیق جلسه، محل برگزاری، تعداد خروجی ها و حتی دریچه اضطراری، بدون وجود عامل نفوذی در سطح میانی امکان پذیر است؟ این سایت همچنین نوشت که تحقیقات از سوی نهادهای امنیتی در این حوزه ادامه دارد. با توجه به عمق ضربه های رژیم اسراییل، موضوع نفوذ عوامل انسانی در لایه های مختلف به صورت جدی مد نظر قرار گرفته است.

تا چندی پیش تصور این بود که موج اول ترورهای اسراییل در روز 23 خرداد عمق اشراف اطلاعاتی آن ها بر حوزه خودی را نشان می دهد تا اینکه با موضوع حمله روز 26 خرداد به محل برگزاری جلسه شورایعالی امنیت ملی برخورد کردیم؛ موضوعی که ابتدا شبیه یک ادعا بود اما به مرور جزییاتی درباره آن منتشر شد. اولین بار وحید جلیلی، قائم مقام سازمان صداوسیما در یک برنامه تلویزیونی گفت محل حضور سران قوا، دقایقی قبل از حمله اسراییل به ساختمان شیشه ای صداوسیما هدف حمله قرار گرفت.

سپس علی لاریجانی، مشاور مقام رهبری و محسن رضایی، دبیر پیشین مجمع تشخیص مصلحت نظام درباره این موضوع صحبت کردند. مسعود پزشکیان، رییس جمهور کشورمان نیز نخستین بار در گفت وگویی که با تاکر کارلسون، مجری و خبرنگار آمریکایی داشت، موضوع تلاش اسراییل برای ترور سران کشور در یک جلسه را مطرح کرد. بنابراین، نخستین خبرها این بود که محل حضور سران قوا هدف قرار گرفته و در نهایت مشخص شد که هدف اسراییل، جلسه فوق العاده شورایعالی امنیت ملی بوده است.

اعضای این شورا عبارتند از: رییس جمهور (رییس شورا)، رییس مجلس، رییس قوه قضاییه، رییس ستاد کل نیروهای مسلح (دومین مقام ارشد نظامی پس از فرمانده کل قوا)، وزرای اطلاعات، کشور و خارجه، رییس سازمان برنامه و بودجه کشور، فرمانده کل ارتش، فرمانده کل سپاه و دو نماینده منصوب رهبری که یکی از آن ها دبیر شوراست. به طور دقیق نمی دانیم در این جلسه کدام یک از اعضای شورا حضور داشتند. آنچه می شنویم این است که اسراییل قصد داشت در این حمله سران قوا را بزند. یعنی اژه ای، قالیباف و پزشکیان در جلسه بودند.

نکته ای که مورد تایید قرار گرفته است. اگر اسراییل در جریان حمله خود در این عملیات به هدف خود می رسید، علاوه بر دستاورد تبلیغاتی که برای تل آویو داشت، کشور دچار مشکل می شد. اگر سه هدف راهبردی اسراییل که از سوی محمدباقر قالیباف در آخرین مصاحبه او طرح شد و اولین آن ها تغییر نظام سیاسی حاکم بود را در نظر بگیریم، قطعا تل آویو از این حمله، به دنبال این هدف بود.

با توجه به اینکه گفته شد این حمله دقایقی قبل از حمله به صداوسیما صورت گرفت، توجه ها به حمله هوایی سنگین اسراییل به منطقه ای در غرب تهران جلب شد که همان زمان رخ داد. اما در چنین شرایطی، تحلیل یا اظهارنظر صحیحی درباره کلیت عملیات اسراییل علیه ایران و این حمله به صورت خاص ارائه نمی شود. خطوط تحلیلی به سمت و سویی دیگر رفته اند که فاصله زیادی با وقایع میدانی و مشاهدات جامعه دارند.

فرقی نمی کند مصطفی کواکبیان اصلاح طلب روی آنتن زنده تلویزیون ادعای همبستری کاترین شکدم با چندین نفر را مطرح کند یا عبدالله گنجی اصولگرا از پیدا شدن طلسم های یهودی در خیابان های تهران بنویسد؛ رییس سازمان پدافند غیرعامل از استفاده اسراییل از واتساپ برای ترور بگوید، سخنگوی فراجا در توضیح دستگیری دو تبعه غیرمجاز ارسال لوکیشن صداوسیما را یکی از اتهامات آن ها اعلام کند. یک روز اطلاعیه هدف گرفتن هواپیمای اف 35 در بخش خبری خوانده می شود؛ چند روز بعد از آتش بس در همان تلویزیون، کارشناس می گوید اخباری مثل ساقط کردن اف 35 را از به نقل از ما گفتند که بگویند بقیه اخبارشان هم به همین شکل است.

در آخرین مورد جاسوسی اسراییل با استفاده از بازی های کامپیوتری و موبایلی مورد توجه قرا گرفت که می تواند درست باشد اما توضیحی برای ضربه های سنگین امنیتی نیست. این موارد در حالتی خوشبینانه، ساده سازی مفهومی مهم مانند نفوذ، عملیاتی روانی و مانند آن است که سوالات زیادی ایجاد می کند. روایت شکست ها و توفیق ها در این جنگ 12 روزه که امروز یک ماه از شروع آن می گذرد، مغشوش است. چرا این دست اظهارنظرها ساده سازی است؟ به این دلیل که با ارائه شبه داده هایی سطحی، عمق کار حریف را کتمان می کند، برخلاف آنچه جامعه از اخبار داخلی و نه حتی منابع خارجی دیده است.

دلیل بعدی نیز این است که صحبت های مذکور یا اظهارات مقاماتی رسمی مانند رییس سازمان پدافند غیرعامل و سخنگوی پلیس است یا از سوی افراد منتسب به ساختار سیاسی مانند گنجی و البته بدون هیچ پشتوانه ای به عنوان تحلیل روی آنتن از سوی یک فعال اصلاح طلب مطرح می شوند. نمی توان به همه آن ها پرداخت. این اظهارات برای چند روز واکنش برانگیز و سپس فراموش می شوند.

شاید در مواردی مانند مورد ادعای کواکبیان پرونده ای برای شخص مذکور باز شود و تمام. اما زنجیره این اظهارات بی پشتوانه که داده ای برای تحلیل یا اثبات آن ها وجود ندارد، هیچ وقت قطع نمی شود. مردود دانستن آن ها هم با روایت و واکنش رسمی است و در مواردی مانند موضوع ارسال لوکیشن صداوسیما که از روی ابزار ساده ای مانند گوگل مپ هم قابل استخراج است، قابلیت پرداخت و به چالش کشیدن ندارد.

اما جامعه می بیند و وقایع، اظهارنظرها و تحلیل های رسانه های حاکمیتی را با هم مقایسه می کند که ببیند آیا تناسب دارد یا نه. البته در این حوزه، همه اظهارات مبتنی بر تحلیل نیست. گاهی فردی در جایگاهی کاری می کند که نسنجیده است و هزینه می سازد. اقداماتی که در چنین شرایطی نمی دانیم آن را باید به پای جهل گذاشت یا عمد. شامگاه شنبه 21 تیر، تصویری از شبیه سازی حمله اتمی به اسراییل، در استوری صفحه اینستاگرام مشاور راهبردی رییس مجلس منتشر و بعد از 17 دقیقه حذف شد.

او نیز در همان صفحه و همچنین اکانت توییتر خود توضیحی منتشر کرد مبنی بر اینکه این اتفاق از سوی ادمین صفحه اش افتاده. اما همین 17 دقیقه کافی بود که تصویر این استوری از صفحه اینستاگرام مشاور راهبردی رییس مجلس، به روزنامه اسراییلی جروزالم پست و اکانت های توییتری وابسته به اسراییل برسد و از آن بهره برداری کنند. جروزالم پست با انتشار این تصویر به تحلیلی کوتاه پرداخت و سپس این نکته را پیش کشید که ایران همکاری خود با آژانس را تعلیق و رییس جمهور آن از استانداردهای دوگانه آژانس در قبال تهران انتقاد کرده است.

اکانت منتسب به اسراییل ترور آلارم هم با انتشار این متن که یک مقام ایرانی تصویری منتشر کرد که ظاهراً حمله هسته ای به اسراییل را نشان می دهد خواستار حمله اتمی پیش دستانه شد. با استفاده از اقدامی از سوی فردی که جایگاه خاصی ندارد. در حالی که مشکلات این جنگ خیلی جدی تر از این اظهارنظرها هستند.

بر اساس این دو روایت، اسراییل دقیقاً به نقطه درست حمله کرده اما حاضران جلسه توانستند از محل حمله خارج شوند. با توجه به جمیع آنچه می دانیم و اصول حفاظت اطلاعات، چنین جلسه ای در آن شرایط جنگی، باید در بالاترین سطوح طبقه بندی برگزار شده باشد. اسراییل چطور از ساعت و محل برگزاری جلسه خاص شعام باخبر شد؟ احتمالاً آنجا موبایلی نبوده که بخواهد واتساپ داشته باشد. همچنین احتمال این که فردی طلسم یهودی در محل گذاشته باشد، ضعیف است. اما اینکه اسراییل 6 نقطه خاص را هدف می گیرد، یعنی مختصات وجب به وجب این محل را در اختیار داشتند.

آن ادعاها و تحلیل ها، چه تناسبی با این ضربه دارد؟ بسیاری از ما بر این نکته واقفیم که جنگی هرچند محدود رخ داد و در جنگ، ضربات متقابل است. خسارت می زنیم و خسارت می بینیم. اما برخی رخدادهای این جنگ همچنان در ابهام هستند و تناسبی با اخبار و تحلیل ها ندارند. از یک طرف این اظهارات عجیب را می بینیم و از سوی دیگر شاهد روایت سازی های عجیب به عنوان روایت پیروزی هستیم.

در بهترین و خوشبینانه ترین حالت، با خطای تحلیلی مواجه هستیم. تکلیف نفوذ عوامل انسانی چیست؟ آیا فقط با جاسوسی از طریق ابزار فنی و الکترونیک یا به کارگیری عناصر خارج از سیستم طرف هستیم؟ یا خاطرات مربوط به تابستان 1360 در حال تکرار است؟ چون اسراییل در روز 26 خرداد، احتمالاً به سری ترین جلسه تصمیم گیری کشور در شرایط جنگی، حمله کرد.