یکی از ساکنان ساختمان مجاور زندان اوین می گوید: ساختمان ما به دلیل نزدیکی با زندان اوین، بیشترین خسارت را متحمل شد؛ درها، سقف ها، شیشه ها، پارکینگ ها، آسانسور و خودروهای اکثر همسایه ها تخریب شده و اموال شخصی و پس اندازهایمان به سرقت رفته است. حالا هم هر یک از خانواده ها در یک بلاتکلیفی محض به سر می برند.

به گزارش خبرآنلاین، در پی حمله نظامی به منطقه اوین تهران در جریان درگیری های اخیر ایران و اسراییل، ساکنان ساختمان های مجاور زندان اوین با خسارات سنگین مادی و معنوی مواجه شده اند؛ تخریب گسترده منازل، مفقودی اموال، جراحات جسمی و آسیب های روانی تنها بخشی از مشکلاتی است که ساکنان این منطقه با آن دست وپنجه نرم می کنند.

سه تن از ساکنان ساختمان پلاک 4 خیابان احمدپور، از تجربه تلخ خود در شب حمله و تبعات آن سخن گفته اند و خواستار جبران خسارات، تسریع در بازسازی و ارائه خدمات روان درمانی شدند تا بتوانند زندگی خود را از نو بسازند.

این گزارش سعی دارد با حفظ بی طرفی و امانت داری در کلام و محتوا، روایات و مشکلات خانواده های آسیب دیده را به گوش مسئولان و جامعه برساند.

یکی از ساکنان پلاک 4 خیابان احمدپور، که در ساختمانی با 26 واحد در 9 طبقه زندگی می کند، می گوید: ساختمان ما به دلیل مجاورت با زندان اوین، بیشترین خسارت را متحمل شد؛ درها، سقف ها، شیشه ها، پارکینگ ها، آسانسور و خودروهای اکثر همسایه ها تخریب شده اند.

او از مفقودی اموال شخصی اش خبر می دهد: در ساعات اولیه حادثه، حتی اجازه ورود به خانه هایمان را، به منظور برداشتن سرمایه و مدارک، ندادند و خیابان را هم از دو طرف بسته بودند. صبح که با جمعی از همسایگان در محل حضور پیدا کردیم، هیچ خبری از نیروهای امنیتی و مسلح -برای محافظت از ساختمان- نبود. افراد غریبه در ساختمان پرسه می زدند و از خرابی ها و خسارات فیلم می گرفتند. این در حالی است که شب قبل به ما اطمینان داده بودند که همه چیز تحت حفاظت و کنترل است. پس از ورود به منزل دریافتم برخی اشیای قیمتی ما به سرقت رفته است. دست کم تا وقتی نیروهای حفاظتی در صحنه حاضر بودند، ورود و خروج باید با احراز هویت کنترل می شد.

او هم چنین به مشکلات اسکان موقت اشاره می کند: پس از یک هفته، اسکان اضطراری در یک مجتمع اقامتی برای ما فراهم شد، اما حالا درگیر کاغذبازی های اداری هستیم. برخی می گویند خودتان باید تعمیرات را انجام دهید، برخی دیگر هم درباره میزان خسارت پرداختی اطلاعی ندارند. انگار مسئله دارد فراموش می شود. در یک بلاتکلیفی محض به سر می بریم که حتی نمی دانیم پایانی برای آن وجود دارد یا نه.

هر یک از اعضای این خانواده دچار صدماتی در اثر این فاجعه شده اند: پدر و برادرم زیر آوار بودند و جراحات جزیی دیده اند؛ برادرم به واسطه موج انفجار دچار مشکلات روحی شده، می ترسد و شب ها از خواب می پرد. پدرم علاوه بر زخم های سر و شانه و گرفتگی گوش، روزها با سردرد دست وپنجه نرم کرد. خودم هم دچار مشکلات تنفسی شده ام.

او خواستار انعکاس این مشکلات و تسریع در روند بازسازی است: کارشناسان گفته اند ساختمان با وجود آسیب های گسترده، قابل تعمیر است، اما هنوز هیچ اقدام جدی ای در این زمینه صورت نگرفته است.

دیگر ساکن این ساختمان، مستأجری با 13 سال سابقه سکونت در منطقه اوین، تجربه خود را از شب حمله اینطور روایت می کند: دختر کوچکم در اثر موج انفجار حدوداً سه متر پرتاب شد و ابرو و بالای چشمش زخمی شد، او را با همان حالت زخمی و غرق در خون به بیمارستان پیامبران منتقل کردیم.

مادر و دختر بزرگ این خانواده، که مبتلا به بیماری ام اس و تحت پوشش بهزیستی هستند، در این حمله نظامی با مشکلات بیشتری مواجه شده اند. پدر خانواده در این باره می گوید: از بیمارستان که برگشتیم، نیروهای حاضر در محل، اجازه ورود به خانه را به افراد نمی دادند؛ حتی خود من هم برای برداشتن داروهای ضروری و گران قیمت همسر و دخترم نتوانستم به خانه ام بروم.

الآن هم به سختی حق بیمه ام را پرداخت کردم تا در دریافت داروهایشان به مشکل برنخورم؛ چون عدم مصرف این دارو (زادیراکس)، خطرات جدی برای بیماران ام اس به همراه دارد. برای گذران این امور نیز تا کنون چندین میلیون قرض کرده ام.

این همسایه، که به طور موقت در یک هتل اسکان دارد، از خساراتی که به زندگی اش وارد شده می گوید: تمام زندگی ما در یک شب دگرگون شد و به خاک سیاه نشستیم؛ منزلمان ویران شد و هرکدام از لوازم خانه هم به یک نحوی صدمه دیدند. طلاها و دلارهایی که طی سال ها پس انداز کرده بودم، همگی نیست شده اند. اتومبیلی که دخترم با پس انداز هشت ساله خود خریده بود، در این حادثه تخریب شد. خودروی دیگرمان با پلاک ویلچری و ماشین خودم نیز از شدت موج انفجار در امان نماندند.

او از پاسخ شرکت های بیمه گلایه دارد: ماشین دخترم بیمه بدنه دارد، برای ثبت و دریافت خسارت که مراجعه کردیم، به ما گفتند بیمه بدنه شامل خسارات ناشی از جنگ نمی شود. این چه منطقی است؟

روایت آخر از زبان زنی 41ساله است که لحظه انفجار را این گونه توصیف می کند: صدای مهیبی شنیدیم و بلافاصله شیشه ها شکست. خودمان را به زیر میز آشپزخانه رساندیم. چند انفجار پیاپی رخ داد و درها و چارچوب ها از جا کنده شدند. با سختی از ساختمان خارج شدیم و به پارکینگ آپارتمانی دیگر پناه بردیم تا در امان بمانیم. در محدوده خارج از ساختمان هم افراد زخمی و آسیب دیده را می دیدیم که در خیابان پراکنده بودند.

موج انفجار پای چپ او را زخمی کرده بود: بافت نرم مچ پایم آسیب دید و زخمی بزرگ با ورم شدید ایجاد شد. همسرش نیز که پیش تر پای راستش را عمل کرده بود، این بار با شیشه ای فرورفته در پای چپش راهی اتاق عمل شد.

ترومای روانی اما عمیق تر است: از صدای بسته شدن در می ترسیم. نیاز به روانشناس داریم، اما هیچ حمایتی نیست. خانواده و اطرافیان درک نمی کنند، ما در بحران روحی تنها و بی پشتوانه مانده ایم.

این ساکن ضمن درخواست تسریع در بازسازی، اضافه می کند: در پی ریزش آوار، خانه ما به یک ویرانه بدل گشته و لپ تاپم که ابزار کار من است هم خراب شده است. چند سکه و زنجیر طلایی که خریده بودم، ناپدید شده و اثری از آن ها نیست. مسئولان مربوطه آمدند، میزان خسارات را صورت جلسه کردند، حتی شماره شبا هم از ما گرفتند، ولی رفتند و دیگر هیچ خبری نشد.

صاحبخانه تا کنون هیچ اقدامی برای تعمیر انجام نداده و اسکان موقت ما در هتل تنها برای دو هفته است، که خودمان هم نمی دانیم بعد از اتمام این مهلت باید چه کنیم. در این محل هم مشکلات کم نیست؛ هوا خفه است، امکانات ضعیف است و غذای بی کیفیتی ارائه می شود.

همه عکس ها مربوط به ساختمان پلاک 4 خیابان احمدپور است.