روزنامه اطلاعات در یادداشتی با عنوان بساط توهین و تهمت را جمع کنیم ضمن تأکید بر اهمیت مذاکره ایران و آمریکا، آن را منوط به تأیید رهبری کرده است.

این روزنامه در این زمینه نوشت: به جای متهم کردن این و آن به خیانت یا تحت فشار گذاردن دولت و نظام تصمیم گیری، اجازه دهیم که ارکان نظام و دولت با در نظر داشت همه جوانب و در آرامش و عقلانیت تمام و بدون نشان دادن کمترین ضعف و سستی بهترین تصمیم را برای کشور بگیرند.

نکته و خبر اول: عباس عراقچی وزیر امور خارجه ایران در دیدار سفرای کشورهای خارجی در ایران بسیار صریح و روشن گفت که در هر راه حل مذاکراتی حقوق مردم ایران در موضوع هسته ای از جمله حق غنی سازی باید مورد احترام باشد. ما هیچ توافقی که حق غنی سازی در آن نباشد نخواهیم داشت…

با این حساب تکلیف همه آن ها که می گفتند ایران و یا دستگاه دیپلماسی ایران پس از جنگ دوازده روزه رژیم صهیونیستی قصد انجام مذاکره از سر ضعف را دارد و یا تجاوز دشمن باعث شده تا به نوعی سازشکاری و کوتاه آمدن از مواضع خود روی بیاورد روشن شده است… اما با این وجود گروهی اصولاً مذاکره را در شرایط فعلی کاملاً اشتباه می دانند از جمله اینکه اصولاً چرا باید با آمریکا مذاکره کرد؟ آن هم وقتی همه می دانیم به کشورمان حمله شده و درست در میانه مذاکرات غیرمستقیم با آمریکا و تنها چند روز مانده به دور بعدی مذاکرات، اسراییل مرتکب جنایت شد و جمعی از بهترین فرماندهان و نخبگان علمی کشور و نیز تعداد قابل توجهی از مردم عزیزمان اعم از زن و مرد و کودک را به شهادت رساند؟ ضمن آنکه بی خبری و بی گناهی آمریکا در این تهاجم و حمله خودسرانه اسراییل هم کاملاً دور از منطق است تا بگوییم مذاکرات ما با آمریکا ربطی به رژیم صهیونیستی ندارد. آن هم وقتی می دانیم در این حملات شاهد کمک های مستقیم و غیرمستقیم آمریکا بوده ایم و مهمتر آنکه آمریکا به طور مستقیم با بمباران سایت های هسته ای کشور عملاً در جنگ مشارکت مستقیم داشته است.

این گروه که نظرشان طرفداران پرو پا قرصی هم دارد، معتقدند مذاکره ترفند و فریب دشمن است تا شرایط شان را بر ما تحمیل کنند. ضمن آنکه به این نتیجه می رسند که جمهوری اسلامی در حالت ضعف قرار دارد و شاید آمریکا با این نتیجه گیری که حمله به ایران هزینه چندانی برایش ندارد وسوسه حمله دیگری را با کمک رژیم صهیونیستی در سر بپروراند تا به خیال خام خود کار ایران را تمام کند و در صدد تجزیه ایران برآید.

در مقابل اما گروه دیگری هستند که معتقدند اتفاقاً پس از رویارویی اخیر و شکست توهّمات دشمن در مورد میزان آسیب پذیری ایران با اجماع و وحدت ایجاد شده و توان مقابله کشور اگر مذاکره ای با حفظ حقوق ایران صورت پذیرد دست بالا با ایران خواهد بود. آن ها یک بار سودای در سر پرورانده خود را در عمل نقش بر آب دیده و فهمیده اند در چه میدان سختی هماوردی کرده اند و شرایط قبل از جنگ تفاوت قابل توجهی با شرایط پس از جنگ پیدا کرده است. ضمن آنکه حال، همه قضاوت منصفانه تری نسبت به ایران خواهند داشت.

چرا که حالا متهم اصلی جنگ افروزی و زدن زیر میز مذاکرات و صلح که خواسته ای جهانی در نزد همه ملل است آمریکاست نه ایران. ضمن آنکه اصل مذاکره حتی در حین جنگ با نگاه به تجربه های تاریخی از جمله ویتنام نشانه ضعف و تسلیم نیست. اتفاقاً می تواند سنگر دیپلماتیک مهمی در کنار سنگر جنگ باشد و حمله به دکتر پزشکیان و مواضعی که در مصاحبه با مجری سرشناس آمریکایی بیان کرد که حتی برخی آن را سازشکارانه و حتی خائنانه خوانده اند، بی انصافی و یک تندروی و ظلم آشکار است…

به هر حال جنگ لفظی و مجازی طرفداران این دو نظریه این روزها بسیار داغ شده است و هر طرف اتهاماتی را متوجه طرف مقابل می کند که بر دامنه افتراق و تفرقه و دو قطبی سازی می افزاید. بی آنکه دریابیم اتخاذ تصمیمات کلانی در این سطح تنها توسط دولت یا وزارت خارجه صورت بندی و اتخاذ نمی شود. بلکه پس از جمع بندی در شورای عالی امنیت ملی با رهبری مطرح می شود و پس از موافقت ایشان به مرحله اجرا درمی آید.

مگر آنکه عده ای معتقد باشند وزارت خارجه یا دولت در چنین تصمیمات مهمی بی اذن و نظر رهبری کاری خودسرانه صورت می دهند که چنین مباد و چنین نخواهد بود و قدر مسلّم اگر هم قرار است مذاکره ای صورت گیرد هیچکس و هیچ مقامی با عزّت و اقتدار کشور و با خون شهدای عزیزمان مصالحه یا معامله نخواهد کرد.

کوته سخن آنکه اجازه دهیم به جای متهم کردن این و آن به خیانت یا تحت فشار گذاردن دولت و نظام تصمیم گیری، با اعتماد به سازوکارهای قانونی و نقش برجسته رهبری در اداره و مدیریت کشور در شرایط بحران، ارکان نظام و دولت و شخصیت های سیاسی امنیتی که فرماندهان نظامی و در نهایت شورای عالی امنیت ملی و مقامات عالی رتبه کشوراند، با در نظر داشت همه جوانب و در آرامش و عقلانیت تمام و بدون نشان دادن کمترین ضعف و سستی بهترین تصمیم را برای کشور بگیرند.

نویسنده: فتح الله جوادی