ایرنا در مطلبی نوشت:اکنون که جامعه ایرانی بیش از هر زمان، نیازمند امید و نشاط و چابکی است، به میدان آمدن برنامه ای بانشاط، متنوع، جذاب و شورانگیز چون کارناوال یک ضرورت و البته یک وظیفه است.

مرزهای هنر یک سرزمین را چه کسانی نگهبانی می کنند؟ اصلا، هنر مرز دارد؟ دارد. اگر مرز را محدودیت ندانیم و برای وارد شدن به آن، نیاز به گذرنامه و ویزا نداشته باشیم، می توانیم بگوییم که هنر هر سرزمینی، مرز دارد. مرزی که آن را از فرسودگی و کهنگی در امان می دارد. مثل لایه ازن که زمین را از آسیب های فضا، نگهبانی می کند. پس، در پاسخ به سوال نخست، باید گفت آنانی که در اتمسفر هنر زندگی می کنند، نگهبانان اصلی این مرزها هستند.

رامبد جوان هم یکی از آن نگاهبانان است. این ادعا، ادله دارد. او به تازگی مجموعه جدید کارناوال را در شبکه خانگی به میدان آورده است. شماره صفر این مجموعه، پیش از جنگ تحمیلی دوازده روزه، به معرفی میهمانان اش پرداخت که دوازده نفر بودند و از میان بازیگران و اهالی موسیقی. در چهار گروه سه نفره، تقسیم شده اند و می خواهند با هم رقابت کنند و الی آخر. قسمت نخست این برنامه زقابتی، در میانه گرد و غبار فرونشسته از نگرانی های جنگ، عرضه شد و چه زمان درست و دقیقی.

اکنون که جامعه ایرانی بیش از هر زمان، نیازمند امید و نشاط و چابکی است، به میدان آمدن برنامه ای بانشاط، متنوع، جذاب و شورانگیز کارناوال یک ضرورت و البته یک وظیفه است. ناخودآگاه یاد روایتی از آخرین ماه های جنگ جهانی دوم در شهر سن پترزبورگ روسیه می افتم.

ارتش نازی، ماه ها این شهر استراتژیک که دروازه روسیه به شمار می رود را محاصره کرده بود. آذوقه ها به پایان رسیده بود و مردم شهر، در سرمای زمستان که گاهی دما به منفی چهل درجه هم می رسید، غذایی برای خوردن نداشتند. در چنین شرایط جانفرسایی، درهای سالن اصلی نمایش شهر، به روی مردم دائما باز بود.

در آخرین روزها، بازیگران که توانایی سخن گفتن نداشتند، فقط به روی صحنه می آمدند و با نگاه هایشان دیالوگ ها را رد و بدل می کردند و خیل تماشاگران هم، از آنجا که همه دیالوگ ها را حفظ شده بودند، با تمام وجود، صحنه را درک می کردند و روزنه امید را همچنان در دل هایشان گشوده نگاه می داشتند. راز مقاومت سن پترزبورگی ها و تحمیل شکست بر ارتش نازی، در همین نگه داشت امید، بود. در واقع، هنر منادی امید و آگاهی بخش از فردای بهتر بود و هست و البته همچنان و همیشه خواهد بود.

اما درباره کارناوال باید بگویم که تنوع لوکیشن در آن، جذابیت های بسیاری به کار رامبد جوان داده و گواهی پختگی و جسارت جوانانه و در حین حال، مجربانه اوست. او ثابت کرده است که پا در هر عرصه ای برای برنامه سازی می گذارد، یک اتفاق تازه رقم می زند و تا مدت ها، جریان جدیدی در عرصه هنر و فرهنگ به وجود می آورد.

لازم است اینجا به تحلیل کوتاهی از کارناوال از منظر تماس اثر هنری و تاثیرات شگرف آن بپردازیم تا متوجه شویم که کار رامبد جوان، می تواند در زیست بوم فرهنگ و هنر کشور، دارای اهمیت بی اغراقی باشد.

تماس اثر هنری، در کارناوال در سه سطح رخ داده است؛ نخستین اش، در تصویرها و قاب های شفاف، نزدیک و چشم نواز آن است. به هنر نورپردازی در این مجموعه، اهمیت بسیار و به جایی داده شده است. قاب تصاویر، تمیز و خلوت است. بنابراین مخاطب با آنچه که می بیند احساس نزدیکی می کند تا آنجا که با آن، همراهی می شود.

دوم، ارتباط مستقیم و چشمی رامبد جوان به عنوان گرداننده این مسابقه با مخاطبان بیرونی از طریق دوربین است. این کار باعث می شود که مخاطب در اصطکاکی منطقی و سرحال کننده، با مجری و فضای کارناوال قرار بگیرد.

سوم، اجرای زنده موسیقی در لابه لای بخش های مختلف مجموعه است. موسیقی سریع ترین و نافذترین هنر برای لمس کردن هنر توسط مخاطب است. با کنار هم قرار دادن این سه موضوع، می توانیم براساس نظریه تماس اثر هنری ، به این نتیجه برسیم که رامبد جوان، توانسته است، بار دیگر با خلاقیت و شجاعتی که در برنامه سازی دارد، مخاطب را به راحتی با خود همراه کند.

در کارناوال بیانیه آغازین به سبک آهنگین ارائه شد و در آن، حرف های بزرگ و البته مبتلابه جهان و روزگار امروز، بیان شد. آقای جوان با این کار، خود را در قامت برنامه سازی به نمایش گذاشت که دغدغه دارد و فقط به دنبال سرگرمی و معرفی اسپانسر و کسب درآمد نیست. بلکه می خواهد جریان ایجاد کند و در این جریان، مخاطب را به سطح یک برنده، هدایت کند.

پس می توانیم بگوییم که رامبد جوان، با کارناوال که مجموعه ای باکیفیت، فکرشده و دغدغه مند است، از مرزهای هنر ایران باز هم محافظت کرده است. مرزهایی که دائما با فکرهای کهنه یا اندیشه های بسته، دائما در معرض خطر کوچک شدن و بی خاصیت شدن هستند. مرزهایی که همواره در خطر رسوخ و تهاجم برنامه های ضدجریان و بیگانه با واقعیت های داخل کشور قرار دارند.

کارناوال در قسمت نخست اش، تجربه ای جالب و متنوع برای مخاطب بود. رقابت میان گروه امیرمهدی ژوله و علی اوجی در دو فضای متفاوت اما هر دو، ریشه گرفته از حرفه ای گری آغاز شد. در این بین هم، پر از اتفاقات جذاب و حاشیه ای بود که ملال را از مخاطب به دور می کرد. مقدم کارناوال تازه ترین کار رامبد جوان را در پهنه هنر و نمایش کشور، باید مبارک بدانیم و برای ادامه موفقیت آمیزش، بازتاب دهنده حال خوب مان به گروه تولید آن باشیم. این گونه، لحظاتی که خیال مخاطب با بال های بلورینی که از تماشای این اثر به پرواز در می آید، می تواند حس سرزندگی و امیدواری را به جامعه تسری دهد.

نویسنده:سیداصغر نوربخش