علیرضا شیری همدانی؛ در روزهایی که فضای کشورمان آکنده از خاطرات تلخ و شیرین مقاومت است، بار دیگر یاد روزهای پر التهاب جنگ تحمیلی در ذهن ها زنده می شود. امروز، نسل جدید ما نیز با چالش هایی نوین مواجه است؛ چالش هایی که همچون گذشته، آزمونی برای سنجش پایبندی ما به هویت ایرانی ـ اسلامی مان به شمار می آید.

در میان گفت وگوهای روزمره خانواده ها، وقتی صحبت از خاطرات جنگ ایران و عراق به میان می آید و آن را به بحران 12 روزه اخیر پیوند می زنند، مفاهیمی چون غیرت ایرانی، شیرمردان وطن، و خانواده هایی که ریشه در خاک این سرزمین دارند، بار دیگر برجسته می شوند. ایران، همان گونه که در تاریخ معاصر خود نشان داده، هیچ گاه آغازگر جنگ نبوده و همواره با تکیه بر دانش بومی، اعتقادات قلبی و اراده ملی، از تمامیت ارضی و ارزش های خود دفاع کرده است.

من نیز در این دوران پرمخاطره، افتخار داشتم که در یکی از بزرگ ترین بیمارستان های پایتخت، شاهد فداکاری و تعهد نیروهای خدماتی، پرستاران، پزشکان و کارمندان اداری باشم. در شرایطی که صدای پدافند، ریزپرنده های مهاجم و گاه حتی انفجارها، سکوت شب ها را می شکست، مردمانی را دیدم که با وجود نگرانی برای جان خانواده شان، ایستادند؛ نه برای اثبات چیزی به دشمن، بلکه برای اثبات ایمان و باور خود به وطن و وظیفه شان.

ما از خانه و خاک خود نگذشتیم، کارمان را رها نکردیم و خدمت را ترک نگفتیم. تنها برای این نبود که به دیگران نشان دهیم که هستیم، بلکه برای آن بود که به خودمان اثبات کنیم هنوز همان ملت مقاوم، با ایمان و مصمم هستیم که در سخت ترین روزهای تاریخ این کشور ایستاده اند و خواهند ایستاد.

کسی ادعا نمی کند که ما نترسیدیم یا نگران نبودیم. هرکدام از ما دغدغه خانواده و فرزندانمان را داشتیم، اما نگذاشتیم این اضطراب ها خللی در اراده جمعی مان ایجاد کند. ایستادیم، چون می دانستیم اگر ما بایستیم، ایران هم خواهد ایستاد.

تجربه این روزها نشان داد که دشمن هنوز در پی تکرار نقشه های نخ نمای تجزیه ایران است. با حملاتی هدفمند، تلاش کرد هسته های کلیدی مقاومت و فرماندهی را هدف قرار دهد، اما با پاسخ کوبنده و هوشمندانه نیروهای ایرانی، این نقشه ها به شکست انجامید. در ایران، قدرت در افراد خلاصه نمی شود؛ بلکه این ملت است که با اتحاد، آگاهی و ریشه های عمیق فرهنگی اش، بنیان هر توطئه ای را فرو می ریزد.

مردم ایران ثابت کردند که در برابر تفرقه و آشوب، تنها با انسجام ملی و روحیه جمعی می توان ایستاد. و امروز، با وجود خرابی هایی که در دو سوی مرزها به جا مانده، این پرسش جدی تر از همیشه مطرح است:

آیا زمان آن نرسیده که دولت های غربی در سیاست های خود بازنگری کنند؟

آیا این همه درد و ویرانی برایشان کافی نبوده است؟

در نهایت، آنچه باقی می ماند ارزش انسان است. ارزشی که نه با قدرت نظامی یا سیاست، بلکه با باور، عشق، ایستادگی و خدمت معنا پیدا می کند. ما آمده ایم تا بخشی از مسیر زندگی را بپیماییم؛ شاید یک دقیقه، شاید یک سال، اما مهم این است که این مسیر را با شرافت، با ایمان، و با پایبندی به ارزش هایمان طی کنیم.

هویت ما، هویت ایران را می سازد.

و این هویت، در گرو انسان هایی است که به وطن شان عشق می ورزند، از خاک شان چون خانه ای مقدس پاسداری می کنند، و حتی در سخت ترین شرایط، چراغ امید را در دل دیگران روشن نگه می دارند.

چه زیباست آن سخن حکیمانه:

"چو عضوی به درد آورد روزگار، دگر عضوها را نماند قرار"

باشد که در این روزگار، با همدلی، همدردی و انسجام، آینده ای روشن تر برای ایران عزیزمان رقم بزنیم.