اوایل سال 1402 گزارش یک درگیری مرگبار در یکی از محله های ورامین به مرکز فوریت های پلیسی اعلام شد. در همان بررسی های اولیه مشخص شد پسر جوانی به نام شهاب با ضربات چاقو مرد میانسالی را به قتل رسانده و خودش نیز بشدت مجروح و به بیمارستان منتقل شده است.

به گزارش ایران، از آنجا که شهاب از ناحیه ریه دچار پارگی شده بود چند هفته طول کشید تا به بهبودی نسبی برسد و پس از آن بازجویی از او آغاز شد.

وی در توضیح ماجرا به مأموران گفت: روز حادثه به همراه دوستم کنار کیوسک روزنامه فروشی ایستاده بودیم. مقتول که از اشرار سطح یک بود با پسرش به آنجا آمدند اما بی دلیل به ما فحاشی و حمله کردند. از آنجا که ما می دانستیم او به کسی رحم نمی کند وقتی درگیر شدیم از ترس جانم به او چاقو زدم که به شاهرگش خورد و فوت کرد. با تکمیل تحقیقات پرونده برای رسیدگی به شعبه 7 دادگاه کیفری یک استان تهران فرستاده شد.

در این جلسه اولیای دم درخواست قصاص کردند.

سپس شهاب به جایگاه رفت و در دفاع از خودش گفت: آن روز وقتی مقتول و پسرش وارد درگیری شدند یک شمشیر و یک نیمچه داشتند و در همان ابتدا ضربه ای به ریه ام زدند که 18 سانت ریه ام را پاره کرد اما من به طور معجزه آسایی نجات پیدا کردم. پزشکان فکر نمی کردند که من زنده بمانم. الان هم به سختی نفس می کشم. من به خاطر نجات جانم دست به چاقو شدم و قصدم کشتن او نبود. حالا هم از آن ها به خاطر جراحت هایی که دیده ام شکایت دارم.

بعد از آن پسر مقتول به جایگاه رفت و با رد اظهارات شهاب گفت: من و پدرم برای خرید سیگار به جلوی کیوسک رفته بودیم که شهاب به من فحاشی کرد. من به او گفتم می دانی من پسر چه کسی هستم؟ اول عذرخواهی کرد اما نمی دانم چه شد که درگیر شدیم ما هم برای دفاع از خودمان از سلاح سرد استفاده کردیم.

پس از این اظهارات قضات وارد شور شدند و با توجه به اظهارات متهم و گزارش پلیس و پزشکی قانونی، دفاع مشروع شهاب پذیرفته و وی به پرداخت دیه به خاطر قتل شبه عمد محکوم شد.

پس از صدور این حکم اولیای دم اعتراض کردند و پرونده به دیوان عالی کشور رفت و قضات دیوان بعد از بررسی دقیق پرونده حکم را نقض و رسیدگی به پرونده را پس از تحقیقات بیشتر به شعبه هم عرض (13) ارجاع دادند.

در دومین جلسه رسیدگی به این پرونده اولیای دم بار دیگر بر اشد مجازات تأکید کردند. سپس متهم دوباره اظهاراتش را تکرار و بر دفاع از خودش تأکید کرد.

در ادامه قضات از اولیای دم پرسیدند: اگر به این نتیجه برسیم که متهم باید دیه پرداخت کند آیا تمایلی به دریافت دیه دارید؟

اولیای دم جواب دادند: بله.

با پایان رسیدگی به این پرونده قضات برای صدور رأی وارد شور شدند.