علیرضا حیدری چهار سالی است که مهاجرت کرده، اما همچنان فعالیت اقتصادی خود را در ایران دنبال می کند. او که 5 نشان جهانی کشتی و یک برنز المپیک در کارنامه دارد، طی این سال ها سرمربیگری تیم ملی کشتی و ریاست فدراسیون جهانی کشتی پهلوانی، بازیگری و... را تجربه کرده و سال گذشته نیز با حضور در رشته پرورش اندام خبرساز شد.

او قبلا کاندیدای ریاست فدراسیون کشتی بعد از استعفای رسول خادم- هم بود که از شرکت در آن انصراف داد.

همچنان در رشته پرورش اندام فعالید؟

حقیقت این است که آن وقت هم این اتفاق برنامه ریزی شده نبود. دیدم بدنم خوب نیست، خواستم شکمم آب شود، تمرین را شروع کردم. زیاد هم تمرین کردم و بعد گفتند هیکلت از همه بهتر است و در مسابقه شرکت کن؛ رفتم بالای استیج، اما آن فضا، فضای من نبود، همان یک بار بود، تایپ من نیست، الان هم تمرین می کنم و بدنم هم خیلی خوب است، ولی در همین حد که بدنم را نرمال نگه دارم، کافی است.

کشتی چطور؟ اخبارش را دنبال می کنید؟

اینکه خیلی ریز و دقیق دنبالش کنم، نه. گاهی در یوتیوب کشتی ها را نگاه می کنم. از تیم ملی، چند نفر را می شناسم، چند نفر را هم خیلی نمی شناسم. شاخص ها را نگاه می کنم. نمی‎ توانم نسبت به کشتی بی تفاوت باشم ولی خیلی هم پیگیر نیستم.

برسیم به امیررضا معصومی. علیرضا دبیر آب پاکی را روی دست او ریخت که رضایت نامه نمی دهد، اما معصومی هم به نظر، عقب نشینی نمی کند و می خواهد برود. اساسا دیدگاه تان در مورد رفتن چیست؟

فردین رفیق ماست، من امیررضا را از بچگی اش دیدم، دوستش دارم. خیلی ها در کشتی مدال گرفتند، بعضی هم دیر مدال گرفتند، ولی ارزش آن خیلی زیاد است. یعنی شاید به جای 5 تا، دو مدال بگیری، اما ارزشش زیاد است. من احساس می کنم ارزش مدال ها را این تعیین می کند که چه کسانی را می بری، در چه عصری مدال می گیری. قبول دارم وقتی مدال می گیری سرتیتر خبرها می شوی، در مدیا وجود داری، ولی وقتی به یک قهرمان بزرگ می بازی و نتیجه آنچنانی نمی گیری، آن کسی که کشتی را می شناسد نمی تواند راحت از تو بگذرد. ما قبل از المپیک با هم در مورد کامران قاسم پور صحبت کردیم، آن زمان هم دیدگاهم همین بود و به شما گفتم. نوع نگاه ما خوب نیست که این اتفاقات رخ می دهد. وگرنه مهم خوب کشتی گرفتن است. وقتی به این مقوله ارزش داده نمی شود و صرفا نتیجه گرا هستیم، یک سری سمت دوپینگ سوق داده می شوند، یک عده می خواهند بروند. جوان پیش خودش فکر می کند که اگر دو سال پشت خط بمانم اوضاعم چطور می شود؟ چون مدال خیلی در مملکت ما ارزشمند است و جوان ها هم باهوشند، زود این را می فهمند. بعد به این فکر نمی کند که به او رضایت نامه می دهند یا نمی دهند و تصمیم می گیرد برود.

با این اوصاف بر این باورید که بهتر است همین جا بماند؟

من خودم دوست داشتم اینجا بگیرد. امیرحسین زارع هم کشتی گیر خوبی است. من بر این باورم که اگر زارع را بتواند ببرد ارزشمند است. اصلا با زارع که کشتی بگیرد، می تواند ایراداتش را مرتفع کند و همین ایرادهاست که باعث باخت او به زارع شده، ایرادها را برطرف کند همینجا ملی پوش می شود. همین الان اگر زارع نباشد، او مدال می‎ گیرد، پس مسئله فقط زارع است.

پس اگر جای امیررضا معصومی بودید، می ماندید؟

مگر همین کار را نکردیم؟ اصلا ذهن مان کِی به اینجا می رسید که برویم. من آن وقت فکر می کردم راهم از همین مسیر است، همینی که جلوی رویم قرار گرفته و باید ببرم. البته به نظرم آدم ها آزادند هرطور می خواهند تصمیم بگیرند. تصمیم من این است، یعنی اگر من بودم می ماندم و باز با زارع کشتی می گرفتم حتی اگر تیم ملی نشوم. برایم این مهم است. نمی توانم از این جریان در ذهنم در بروم و قطعا باید با آن رودررو شوم. بعد هم من فکر می کنم تیم ملی ایران برای خود معصومی هم قشنگ تر است.

با موضوع دوتابعیتی شدن مخالفید؟

نه، آن موضوع سر جای خودش. مسئله ای نیست. من می گویم آدمی که مدعی است، می ایستد. من می گویم بمان و سنگ را از جلوی پایت بردار. برای زارع هم خوب است حریف این شکلی داشته باشد، هر دو رشد می کنند. اینها در ظاهر اختلافی هم با هم ندارند، معصومی ایراداتش در کشتی با زارع را برطرف کند، می برد.

به لحاظ تیمی به نظر می رسد شانس قهرمانی جهان داشته باشیم، کشتی آمریکا و روسیه در ضعیف ترین ورژن خود قرار گرفته اند. روس ها شاید درگیر محرومیت و این داستان ها بودند، اما چرا آمریکا اینقدر خالی از ستاره شده؟

الان جوان ها سراغ ورزش هایی می روند که پول ساز باشد. کسی کمی عقل داشته باشد، می گوید چرا این ورزش سنگین را انجام دهم که تهش هم چیزی ندارد. عایدی آن هم اندازه تلاشش نیست. تا 30 سالگی هم بیشتر نمی توانم در ورزش قهرمانی باشم و اگر چیزی گیرم نیاید، بعدش هم چیزی یاد نگرفته ام. ورزشکار به زندگی اش نگاه می کند. کشتی ریزش شدیدی داشته، چون آماتوری و دولتی است. یعنی در همه کشورها همچنان دولتی اداره می شود. باید باشگاه داری و شخصی سازی اش کنند تا اقتصاد در کشتی بیاید. اتحادیه جهانی باید فکری کند، حالا در ایران به بچه ها پول می دهند ولی در سایر کشورها دولتی است. حالا چند نفر قهرمان می شوند و پولی گیرشان می آید، آنهایی که چیزی گیرشان نمی آید باید چه کار کنند؟ شما نگاه کنید آمریکا در رشته های پول ساز همچنان خوب است، اما کشتی افت کرده؛ هرچند کشتی کالج ها آنجا خیلی رونق دارد.

و درآمدزاست. پیروی صحبت شما، کشتی گیر بسیار خوبی، چون گیبل استیوسون بلافاصله بعد از طلای المپیکش تشخیص می دهد که سمت درآمدزایی برود.

به نظر من این اتفاق دارد برای کشتی روسیه هم رخ می دهد. در ایران هم ضعیف شده و جمعیت کشتی خیلی کم شده، چون کشتی واقعا رشته سختی است. کشتی‎ گیر نگاه می کند من کشتی را کنار بگذارم، چه کار باید انجام دهم. اگر اولش هم اینطور فکر نکند، طبیعتا از یک جایی دیگر آدم به این چیزها فکر می کند و نگران آینده می شود.

این ایام، ایام خوبی برای وطن نبود. می دانم ایرانی هایی که خارج از کشور بودند هم حال شان همینطور بود و به همه سخت گذشت.

من اینجا (هلند) باشگاه می روم. خب خیلی ها می آیند از ملیت های مختلف، در باشگاه من را می شناسند. یک چیزی بگویم، مربوط به جنگ این دوره نبود، دوره قبلی که زد و خوردی ایجاد شد. یک روز باشگاه بودم، یک آقایی که من فکر می کردم عرب است، موهای مشکی داشت، صدایم کرد، گفت تو ایرانی هستی؟ بعد ادامه داد شما را زدیم! من خیلی ناراحت شدم، نمی توانستم چیزی هم بگویم، آنجا مملکت من نیست. انگار داشتند خفه ام می کردند. اینکه گفت شما را زدیم، اصلا دیگر نمی توانستم ورزش کنم. دلم نمی خواست جایی باشم که او را ببینم. من امیدوارم و دوست دارم مملکت مان آنقدر قوی باشد که کسی سمت مان نیاید. من مهاجرت کرده ام، اما نمی‎ توانی خودت را به آن راه بزنی و بی تفاوت باشی. اینجا وطن من است، وطن ماست. همیشه هم در رفت و آمد بودم، در ایران کار می کنم. کاری هم از دستم برنمی آید، جنگ امروز، جنگ دکمه هاست، مثل جنگ ایران و عراق نیست. من دوست ندارم کسی، کسی را بکشد، ولی دوست هم ندارم کسی جرات کند سمت ایران بیاید. حال ما با حال مملکت مان خوب و بد می شود. آدم با خودش خیلی چیزها را نمی تواند اینجا بیاورد، خیلی چیزها آنجا، جا می ماند.