در ژوئن 1982 (خرداد 1361) صدام تصمیم گرفت برنامه پرهزینه ساختن شبکه پناهگاه های زیرزمینی را به اجرا گذارد تا بتواند منابع استراتژیکی را از خطرات حمله هوایی آینده مصون نگاه دارد. او این درس را تا حدی از حادثه آزیراک حمله اسراییل به تأسیسات هسته ای عراق) آموخته بود. یکی از مهندسان انگلیسی که در ساختن پناهگاه ها دست داشته می گوید: تمامی ساختمان های تازه دولتی بغداد دارای پناهگاه زیرزمینی بود. کالین کرافت رییس فدراسیون انگلیسی مشاوران و مقاطعه کاران پناهگاه های هسته ای می گوید: شرکت های انگلیسی طرح هایی را ارائه کردند که به موجب آن برای 48 هزار سرباز پناهگاه امن ساخته می شد.

ایسنا نوشت: هر پناهگاه تونل پولادینی داشت و می توانست تا هزار و 200 نفر را در خود جای دهد. در هر پناهگاه پست های فرماندهی، محل بیماران اتاق های ضد آلودگی آشپزخانه، انبار غذاهای خشک، آب و قورخانه، یعنی تمام ملزومات یک اقامت بلندمدت پیش بینی شده بود. عراق در ژوئن 1982 (خرداد 1361) یک قرارداد به ارزش 830 میلیون دلار با شرکت بلژیکی امضا کرد این شرکت اکثر کارهای ساختمانی مجتمع شیمیایی القائم را نیز انجام داده بود.

هدف از این طرح مجلل و محرمانه که نام رمزی آن پروژه 505 خوانده می شد آن بود که برای جنگنده های پیشرفته عراقی، 800 پناهگاه در عمق 50 متری زمین احداث شود. شرکت سیکس کو (6 شرکت ساختمانی بین المللی) در اکتبر 1982 (مهر 1361)، کار پروژه را آغاز کرد. با به پایان رسیدن این پروژه در سال 1986 یا 1987 (1364) یا 1365) دولت عراق جمعا 2/5 میلیارد دلار صرف ساختن پناهگاه کرده بود. این پناهگاه طوری ساخته شده بود که به هنگام حمله بیولوژیکی شیمیایی و هسته ای کاملا خودکفا باشد تنها جایی از این پناهگاه که در روی زمین دیده می شد راهرو مخفی بود که با دری به ضخامت 1/5 متر بسته می شد.

مقر خدمه هواپیماها و مهمات از طریق تونل های پناهگاه به هم راه پیدا می کرد. میراژهای عراقی که در این پایگاه مستقر بودند، در جریان جنگ ایران و عراق از طریق همین راهرو از پناهگاه خارج می شدند و به پرواز در می آمدند. آن ها از باند 3000 متری می گذشتند، که در پناه تپه های مصنوعی ایجاد شده بود و ناظری که 10 متر آن طرف تر بود نمی توانست این باندها را ببیند.

هر پایگاه می توانست یک تیم 300 نفره خلبان، مکانیک و پرسنل پشتیبانی را در خود جای دهد. 12 آشیانه هواپیماهای جنگنده در ردیف های سه تایی از بتون سطح ضخیم ساخته شده بودند و در تقاطع باندهای دوگانه قرار داشتند. ضخامت دیواره آشیانه ها بیش از 1/5 متر بود و روی آن ها با گل و خاک بیابان استتار شده بود تا وقتی از هوا نگاه می کنند مشخص نشود. سیکس کو تنها شرکت سازنده پایگاه های هوایی مستحکم زیرزمینی نبود. شرکت هایی از یوگسلاوی و بریتانیا پروژه های 404 و 202 را اجرا کردند و شرکت های سوییسی با ساختن قفل های هوایی (محفظه های هوای فشرده) پایگاه ها را در برابر حملات شیمیایی و هسته ای مورد حفاظت قرار دادند.

ایتالیایی ها درهای ضد انفجاری پایگاه ها را ساختند و شرکت های فرانسوی بنای ساختمان کندوی عسلی آشیانه جنگنده ها را به عهده گرفتند و سرانجام، شرکت های آلمانی و انگلیسی نیروگاه برق پایگاه ها و تجهیزات ارتباطی را تهیه کردند. بدین ترتیب، عراق به کمک بلژیک 300 پایگاه مستحکم نیروی هوایی و 300 پایگاه قلابی پوتمکین برای فریب دادن هواپیماهای دشمن بنا کرد.