دانشمندان به روشی نوین دست یافته اند که زباله های آشپزخانه را به مواد مهندسی پیشرفته تبدیل می کند. پژوهشگران موفق شدند روغن پخت وپز مصرف شده را به نوعی پلاستیک قابل بازیافت تبدیل کنند که چسبندگی آن به قدری زیاد است که می تواند وزن یک خودرو را تحمل کند. این دستاورد نویدبخش آینده ای است که در آن زباله های غیرخوراکی جایگزین سوخت های فسیلی برای تولید مواد پلیمری می شوند.

به گزارش لایوساینس، پژوهشگران دانشگاه کارولینای جنوبی با شکستن ساختار شیمیایی روغن سوخته و بازآرایی آن، موفق به تولید پلیمرهای پلی استری شدند که شباهت زیادی به پلاستیک های تجاری دارند اما بسیار چسبنده تر هستند. جالب است بدانید سالانه حدود 3.7 میلیارد گالن روغن پخت وپز دور ریخته می شود که اکنون می تواند به ماده ای ارزشمند تبدیل شود.

روغن ها از زنجیره های بلند اسیدهای چرب متصل به مولکول های گلیسرول تشکیل شده اند. دانشمندان با شکستن این پیوندها و ایجاد واکنش های شیمیایی جدید، ماده ای ساختند که از نظر انعطاف پذیری شبیه به پلی اتیلن با چگالی کم (LDPE) است، اما برخلاف آن، به دلیل داشتن اتم های اکسیژن، پیوندهای بسیار محکمی با سطوح مختلف برقرار می کند.

آزمایش های عملی نشان داده است که قدرت چسبندگی این ماده فراتر از انتظار است. در یک آزمایش میدانی، محققان دو صفحه فولاد ضدزنگ را با استفاده از این چسب به هم متصل کردند. این اتصال به قدری محکم بود که توانستند با استفاده از آن، یک خودروی سدان چهار درب را در یک مسیر سربالایی بکسل کنند، بدون اینکه چسب جدا شود.

همچنین در آزمایش های آزمایشگاهی، این چسب توانست وزنه ای به سنگینی 123 کیلوگرم را نگه دارد. مقایسه این نتایج با چسب های تجاری موجود در بازار نشان داد که پلیمر جدید قدرتی برابر یا حتی بیشتر از نمونه های صنعتی فعلی دارد.

برخلاف پلاستیک های سنتی که از نفت خام به دست می آیند و قرن ها در طبیعت باقی می مانند، این ماده جدید کاملاً قابل بازیافت و زیست تخریب پذیر است. مولکول های استر موجود در ساختار این چسب باعث می شوند که بتوان آن را به راحتی به اجزای سازنده اش تجزیه و دوباره به پلاستیک تبدیل کرد. آزمایش ها نشان داد که حتی پس از چندین بار بازیافت، خواص مکانیکی و چسبندگی ماده تغییر چندانی نمی کند.

به دلیل ترکیب منحصربه فرد قدرت و انعطاف پذیری، این چسب برای طیف وسیعی از صنایع از خودروسازی تا الکترونیک ایده آل است. محققان معتقدند که این ماده می تواند جایگزین مناسبی برای چسب ها و لمینت های فعلی در بسته بندی، ساخت قطعات خودرو، تجهیزات پزشکی و گجت های الکترونیکی باشد.

یافته های این پژوهش در ژورنال American Chemical Society منتشر شده است.