در صحیفه ی تقویم رسمی کشور، هر روز مزین به نامی است که یادآور رشادت دلاوران، شکوه دانشمندان، یا پاسداشت حرفه هایی است که شاهرگ حیات جامعه محسوب می شوند. روز ماما، خبرنگار، مرزبان یا روز معلم و غیره؛ هر یک یادآور تعهد و فداکاری اند و هر عنصری که ستونی از بنای تمدن و استقلال یک ملت را تشکیل دهد، جایگاهی شایسته یافته است.

اما در این میان، یک جایگاه کلیدی، سکوت خورده باقی مانده است! جایگاه رفیع وکیل مدافع . حرفه ای که نه تنها پاسدار حقوق فردی است، بلکه نگهبان نهایی توازن میان شهروند و قدرت نیز محسوب می شود. وکیل مدافع، فارغ از آنکه در قامت دفاع از متهم حاضر باشد یا در مقام مطالبه ی حق موکل، همواره در خط مقدم نبرد میان حق و باطل ایستاده است. او تجسم عینی اصل برائت ذمه است؛ کسی که اطمینان می دهد تا زمانی که حقی اثبات نشده، حرمت آن محفوظ بماند و با واژه هایی که گاه از جانش می تراود، می کوشد تا حقیقتی دفن شده دوباره نفس بکشد و در سایه ی قلم و کلام وکیل مدافع بتوان ادعای حاکمیت قانون را با اطمینان بیشتری فریاد زد.

سؤال اینجاست: چرا این جایگاه حیاتی، که پیوندی ناگسستنی با عزت فردی و نظم اجتماعی دارد، هنوز در تقویم ملی ما جایگاهی رسمی نیافته است؟ این غیبت، نه تنها یک کم توجهی اداری، بلکه یک نادیده انگاشتن نمادین از اهمیت دفاع مشروع است. این نادیده انگاشتن، می تواند به مثابه این پیام تلقی شود که در نگاه رسمی، ابزار دفاع و احقاق حق، در مرتبه ای پایین تر از سایر مشاغل قرار دارد؛ اما نبود نام او در تقویم، زخمی ست بر پیکر عدالت، و نشانی ست از بی مهری به آنان که بی ادعا، در صف نخست دفاع از حقوق مردم ایستاده اند.

در حالی که وکیل، پیش از آنکه وکیل باشد، یک شهروند است که برای تضمین حقوق دیگر شهروندان می کوشد. این یک گسست در پازل احترام به تمام ارکان نظام حقوقی کشور است. گویی عدالت، فرزندی دارد که در سایه زاده شده و در روشنایی فراموش می شود. وکلای مدافع، هر روز را در پیچ و خم پرونده ها، در میان انبوه اسناد و در کوران استدلال های حقوقی سپری می کنند. روز وکیل مدافع، روزی است که در آن نفس های تشنه ی شهروندان به امید احقاق حق، به جریان خواهد افتاد. لازم است روزی تعیین شود که در آن، فارغ از برد و باخت، فقط و فقط بر اهمیت و ضرورت استقلال وکیل، بر ضرورت دسترسی همگان به عدالت، و بر نقش خطیر وکیل در اعتلای فرهنگ دادرسی صحیح، تاکید کند.

این روز، باید روزی برای یادآوری تعهد وکیل به شرافت حرفه و روزی برای یادآوری تعهد مسئولین به پاسداری از استقلال نهاد وکالت باشد. چه آنکه وکیل، زبان گویای آنانی ست که در پیچ و خم الفاظ حقوقی، راه را گم کرده اند و او با دانش خویش، با قلمی که از جوهر حق و عدالت آغشته است، و با زبانی که از منطق و قانون تغذیه می کند، پلی میان انسان و عدالت می سازد. در محاکم، جایی که هر واژه وزنی دارد و هر سکوت می تواند سرنوشت ساز باشد، وکیل چون نگهبانی بیدار، از حقوق موکل خویش پاسداری می کند. در پایان این تأمل، غیاب روز وکیل مدافع در تقویم رسمی کشور، همچون حفره ای در سند هویت حرفه ای ماست؛ سندی که باید منعکس کننده اهمیت هر رکن در ساختار عدالت باشد.

وکیل، همواره چون سایه ای استوار، در کناره ی حق حرکت می کند، لیکن سایه نیز نیازمند شناسایی و تبیین جایگاه خود است. این امر، صرفاً مربوط به گرامیداشت یک صنف نیست؛ بلکه تأکیدی است بر ارج نهادن به مفهوم دفاع مشروع به مثابه حق بنیادین شهروندان در برابر هرگونه سطوت یا تعمد ناروا. باشد که در گذر زمان و با تعمیق درک جامعه از نقش حیاتی استقلال وکالت، این جایگاه رفیع، نه با التماس، بلکه با درک جمعی از ضرورت تاریخی اش، در صحیفه ی ملی ما ثبت گردد؛ روزی که نه از سر تشریفات، بلکه از سر بیداری باشد و همگی به احترام توازن و قانون، تعظیم کنیم.