طی روزهای اخیر مطالبی از قول یورگن لوکادیا، مهاجم پیشین پرسپولیس در گفت وگو با رسانه های هلندی منتشر شده که برای بسیاری از مخاطبان در ایران آزاردهنده بوده است. خبرگزاری های داخلی هم اقدام به برگردان این مصاحبه به زبان فارسی کردند که به عنوان مثال گوشه هایی از آن را می توانید به نقل از ایسنا بخوانید: همه ما فیلم هایی می بینیم و می دانیم که آنجا اتفاقات زیادی می افتد. وقتی پرسپولیس به من پیشنهاد داد ابتدا می خواستم بدانم که آیا ایران امن است یا خیر و با هم تیمی سابقم علیرضا جهانبخش تماس گرفتم.

او گفت که ایران امن است و همچنین گفت که پرسپولیس یک باشگاه خوب است؛ جایی که حقوق ها همیشه سر وقت پرداخت می شود. کمی انگار در سال 1993 زندگی می کردند. همه جا خاک می بینید! ماشین ها، خانه ها و بیمارستان ها قدیمی بودند. امکانات باشگاه نیز ناامیدکننده بود. یک استادیوم کوچک، یک سالن ورزشی کوچک و حتی دوش های حمام هم عالی نبودند، اما به هر حال به عنوان یک خارجی چه می توانم بگویم؟ اوضاع در بین آماتورها در هلند بهتر بود.

طبیعتا خواندن و شنیدن این حرف ها بر ای ما ایرانی ها خوشایند نیست. همه ما دوست داریم از وطن مان با بهترین و شیک ترین تعابیر یاد شود. حتی شاید همین اظهارات لوکادیا هم تا حدی اغراق آمیز به نظر برسد، به ویژه که او مثل دیگر بازیکنان خارجی فوتبال ایران در مناطق اعیان نشین شهر اسکان داده شده و اساسا لوکس ترین مدل زندگی در ایران را تجربه کرده بود. با این حال، حقیقت آن است که گاهی چنین تصویری از ما به جهانیان ارائه می ‎شود و این عمیقا غم انگیز و مایوس کننده است.

بخشی عمومی داستان، قابل بحث است. اینکه همه جا خاک دیده می شود، خودروها قدیمی هستند یا ساختمان ها فرسوده اند. هر کسی می تواند در این مورد قضاوتی داشته باشد. شاید برخی گمان کنند مهاجم هلندی پیاز داغش را زیاد کرده و برخی دیگر، این توصیف را واقعی بدانند. هر چه هست، بی گمان نقش تحریم های شدید بین المللی و فقیرتر شدن مردم ایران را در شکل گیری این فضا نمی توان نادیده گرفت. با این حال دست کم در مورد فضاهای ورزشی دقیقا می دانیم که او راست می گوید و حق دارد.

کلام تلخ و تند امثال لوکادیا، تاوان سال ها اهمال و کاهلی ماست؛ جایی که خودمان را به کمترین امکانات عادت دادیم و از یاد بردیم این آبروی کشور ماست که حراج می شود. درحالی که تیم های بی هوادار قطر و امارات چندین و چند زمین تمرین و ورزشگاه لوکس اختصاصی در اختیار دارند، پرسپولیس و استقلال با وجود برخورداری از چندده میلیون هوادار، در حسرت یک زمین چمن صاف به سر می برند. این تیم ها گاهی میلیون دلاری هزینه می کنند و بازیکن خارجی می گیرند، اما حتی اگر تصادفا این مهره ها از کیفیت خوبی برخوردار باشند چنان که مثلا لوکادیا بود- می بینیم که در نهایت چه قضاوتی پیرامون امکانات ما دارند و چطور به ما نگاه می کنند؛ مثل مردمانی که در سال 1993 زندگی می کنند!

همه جای دنیا می کوشند تا بهترین تصویر را از خودشان به جهانیان ارائه کنند. به عربستانی ها نگاه کنید که چگونه همزمان با جدی گرفتن نوسازی کشورشان، بهترین ستاره های فوتبال دنیا را استخدام کرده اند تا سفیران معرفی این پیشرفت ها باشند. در ایران اما اولین تصویری که از خیلی از بازیکنان خارجی به بیرون مخابره می شود، مواجهه آنها با فیلترینگ است و بعد هم چیزهایی که بخشی از آن در مصاحبه لوکادیا دیده شد. تازه مهاجم هلندی خوش اقبال بود که آن زمان ورزشگاه آزادی را داشتیم و سعادت آشنایی با حماسه استادیوم قلعه حسن خان را پیدا نکرد؛ زمینی که خوسلو، بازیکن سرشناس الغرافه قطر با خنده از آن فیلمبرداری می کرد!