روزنامه جوان در مطلبی به اظهارات اخیر وزیر پیشین امور خارجه درباره بی فایده دانستن حمایت ایران از کشورهای عربی واکنش نشان داده است.

این روزنامه آورده است: محمدجواد ظریف، وزیر اسبق امور خارجه ایران، در مصاحبه ای اختصاصی با شبکه العربی ادعا کرده: هیچ یک از جریان ها در جهان عرب طی 45 سال گذشته برای حمایت از ایران، حتی یک گلوله شلیک نکرده اند. هیچ یک از این کشورها علیه اسراییل نیز شلیک نکرده اند تا ایران را خشنود کنند. این وضعیت نتیجه حمایت هایی است که ایران از کشورهای عربی ارائه داده است.

او این ادعا را در گفت وگو با شبکه تلویزیونی الجزیره هم تکرار کرده و گفته: حماس هیچ گلوله ای که بخواهد در دفاع از ایران باشد، شلیک نکرده، هدف مقاومت دفاع از ایران نبود. ما مقاومت را برای دفاع از خود نساختیم. مقاومت قبل از انقلاب اسلامی هم وجود داشت. هدف مقاومت حفاظت از ایران نبود. هدف جلوگیری از حملات بیشتر اسراییل به مردم فلسطین بود. اگر بخواهیم در نظر بگیریم که حماس ضعیف شده باشد، این ضعیف شدن به دلیل فلسطین بوده است نه ایران. حماس فقط می خواست جلوی اسراییل را بگیرد.

اظهارات زمخت ظریف درباره حمایت جمهوری اسلامی ایران از گروه هایی مثل حماس، حزب الله، و دیگر گروه های مقاومت در برابر رژیم اسراییل، در حالی است که به نظر بسیاری از صاحبنظران آگاه و تحلیل گران مستقل، این حمایت ها نه فقط به دلیل همدردی با مردم فلسطین، که به عنوان دفاع از ارزش های اساسی انسانی و اسلامی در قبال ظلم و اشغالگری است.

تردیدی وجود ندارد که دفاع از مظلوم در برابر ظلم، هم از منظر انسانی و هم از منظر دینی، یک اصل مهم است. قرآن همواره به ایستادگی در برابر ظلم تأکید کرده و مقاومت در برابر اشغالگری ها را یک مسئولیت اخلاقی می داند. این اصل هم در بعد دینی و هم در بعد انسانی فراتر از مرزهای جغرافیایی قرار دارد. بنابراین، دفاع از فلسطین و کشورهای اسلامی که تحت سلطه و تهدید رژیم اسراییل هستند، به عنوان یک اقدام انسانی و دینی، موضوعی است که هیچ گاه نمی توان از آن غافل شد.

علاوه بر این حمایت از محور مقاومت در حقیقت در راستای دفاع از امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران است. این حمایت ها نه تنها در برابر تهدیدات مستقیم رژیم صهیونیستی و کشورهای غربی بوده، بلکه به نوعی به تقویت امنیت منطقه ای ایران و کشورهای هم پیمانش کمک کرده است.

جایگاه ایران در منطقه، به ویژه پس از تحولات اخیر در سوریه و عراق، نشان می دهد که امنیت ملی ایران به طور مستقیم به تحولات در این کشورها وابسته است. سقوط دولت سوریه، یا ناتوانی در مقابله با حملات رژیم صهیونیستی به لبنان و سوریه، می تواند به طور مستقیم بر امنیت ایران تأثیر بگذارد. این بدان معناست که تقویت جبهه مقاومت، در واقع تقویت امنیت ایران است. اگر ایران از محور مقاومت حمایت نمی کرد، ممکن بود تهدیدات مستقیم تر و گسترده تری از سوی اسراییل و دیگر کشورهای غربی متوجه امنیت کشور شود.

رژیم صهیونیستی طی یک سال گذشته نه تنها به صورت مستقیم به کشورهای عربی و مسلمان حمله کرده، بلکه بسیاری از مراکز و زیرساخت های دفاعی این کشورها را نابود کرده است. این حملات به کشورهای محور مقاومت (مانند لبنان، سوریه، عراق و حتی یمن) نشان می دهد که تهدید اسراییل در برابر این کشورها و گروه های مقاومت، تهدیدی است که به هیچ وجه محدود به مرزهای فلسطین نمی شود.

در حقیقت، تقویت جبهه مقاومت به معنای مقابله با سیاست های توسعه طلبانه اسراییل است که در نهایت امنیت منطقه را تهدید می کند. از این روهرگونه تضعیف محور مقاومت، به ویژه در سوریه و لبنان، می تواند به گسترش نفوذ اسراییل و تهدید بیشتر به ایران و کشورهای منطقه منجر شود.

در نتیجه، به نظر می رسد که حمایت ایران از گروه های مقاومت نه تنها به معنای همبستگی با فلسطینیان و دیگر ملت های مسلمان است، بلکه در راستای مقابله با تهدیدات رژیم اسراییل و حفظ امنیت ملی خود در یک منطقه پرتنش و پرخطر می باشد. این نگاه استراتژیک و دفاعی ایران در واقع مبتنی بر اصول دفاع از مظلوم و مقابله با ظلم است.

ظریف، اما با چشم بستن بر همه واقعیت ها، همچنان در اصول انتزاعی خود باقی مانده و بی آنکه از تجربه برجام درس گرفته باشد، از ضرورت دوستی ایران و امریکا می گوید. او هنگامی که مجری شبکه العربی با نقل قولی از هنری کسینجر که ظریف را تأیید کرده، پاسخ می دهد که نمی دانم او چه گفته، اما من او را به عنوان یک دوست می شناسم، به عنوان یک دشمن محترم می شناسم!