امیر جدیدی در یادداشتی در روزنامه هم میهن نوشت: تجمع اعتراضی بازاریان تهران به دومین روز رسید. از عجایب روزگار اینکه در همین روز دوم خبرگزاری های داخلی و رسمی، حتی صداوسیما شروع به انتشار گزارش کردند.

خلاف روزگاران گذشته که تا جایی که راه می داد لاپوشانی می کردند، هم عکس، هم فیلم و هم روایت ماجرا و شنیده ها و دیده هایشان را روی خط خبر آوردند. یکی دو خبرگزاری حتی پا را فراتر گذاشته و این تجمع را اعتراض بحق نام گذاشتند. احتمالاً خوانندگان این ستون عرضم را تایید می کنند.

الان چند سالی می شود که تورم افسارگسیخته، کاهش قدرت خرید، بیکاری، تحریم، ناامنی معاش، سیاست های اقتصادی فشل و... بدجور با روان جامعه بازی کرده است. مدتی است که ما مردمان معمولی همین که شب سر بر بالین می گذاریم فارغ از اینکه با غصه نداری خوابمان برود یا نه صبح که بسترمان را ترک می کنیم فقیرتر از دیروزمان شده ایم.

این وسط عده ای هم هستند که پول هایشان را به ارز و طلا تبدیل می کنند و با این خیال خام که یک قران شان، دوزار می شود سرخوشند و به هوش اقتصادی شان آفرین ها می گویند.

مسئله اما این است که آن دسته دیگر که هر روز فقیر و فقیر تر می شوند هم به این نکته ها واقفند. دور از جان تان هر کس که به قاعده فندقی عقل در سرش باشد می فهمد در شرایط تحریم، کسری بودجه، کمبود ارز و چه و چه تا جایی که رییس جمهور مملکت پشت تریبون می گوید کف دست مو ندارد...

بهتر آن است که دارایی اش را تبدیل کند. نوشتم تبدیل؟ چه چیزی را تبدیل کند؟ این دسته دوم این روزها هشت اش گرو نُه که نه بلکه گرو هشتاد است شما بگویید چه چیزی را تبدیل کند؟

در بین عکس هایی که دیروز روی خط خبرگزاری ها و فضای مجازی آمد یک عکس هست که در خبرگزاری های رسمی داخلی منتشر نشده. این عکس یا اسکرین شاتی که از روی فیلم گرفته شده اما همان عکسی است که ده سال دیگر یادآور این روز و این تجمع اعتراضی می شود.

تا این لحظه کسی صاحب عکس را نمی شناسد. تصویر اما جان به لب رسیده مردی خسته را نشان می دهد که کم آورده است. انگار کن پلیس هم این را فهمیده باشد.