در سال 2026، ایالات متحده همچنان نیروی نظامی برتر است و دسترسی جهانی و بودجه دفاعی را در اختیار خواهد داشت، متغیرهایی که رقبایش را هراسان تر کرده و در عین حال به پویش وامی دارد. با این همه آنچه مهم است حاشیه خطا است. محیط استراتژیک در حال حاضر مملو از جنگ های ناتمام، فشار مداوم بدون درگیری آشکار و رقبایی است که در فرصت سازی از بی صبری و محاسبات اشتباه مهارت دارند.

به گزارش تجارت نیوز، در سال 2026، ایالات متحده شاید به دنبال آن باشد تا قدرت نظامی اش را به نمایش بگذارد؛ اما این بازیگر باید متوجه باشد که در این زمینه تقریبا هیچ حاشیه ای برای خطا وجود ندارد. گروهی مدعی اند که احتمال اینکه دولت دوم ترامپ بیش از حد بر اهرم مداخله متمرکز شود بسیار است، گزاره ای که می تواند پیامدهای هولناکی را به دنبال داشته باشد. تشدید بیش از حد تنش ها در دریای چین جنوبی این پتانسیل را دارد تا واشنگتن را به شکلی جدی رویاروی چین قرار دهد. همزمان نادیده گرفتن فشار منطقه خاکستری، سوء مدیریت در تقسیم بار اتحاد و اشتباه گرفتن نوسانات با قدرت، به طور پیوسته بازدارندگی را از بین خواهد برد.

در همین راستا تلاش شده تا به 5 اشتباه نظامی که ترامپ می تواند مرتکب شود، پرداخته شود. در سال 2026، ایالات متحده همچنان نیروی نظامی برتر است و دسترسی جهانی و بودجه دفاعی را در اختیار خواهد داشت، متغیرهایی که رقبایش را هراسان تر کرده و در عین حال به پویش وامی دارد. با این همه آنچه مهم است حاشیه خطا است. محیط استراتژیک در حال حاضر مملو از جنگ های ناتمام، فشار مداوم بدون درگیری آشکار و رقبایی است که در فرصت سازی از بی صبری و محاسبات اشتباه مهارت دارند. در این شرایط، بعید است که دولت دوم ترامپ با اقدام بیش از حد محتاطانه، دچار تردید شود. خطر بزرگ تر تصمیم های شتاب زده ترامپ است، گزاره ای که ممکن است موجب شود تا او مرتکب مجموعه ای از اشتباهات نظامی قابل اجتناب شود، اشتباهاتی که قدرت آمریکا را از بین برده و فضای مانور واشنگتن را دقیقا در لحظه ای که در این دوران رقابت قدرت های بزرگ، کمترین توان را برای انجام این کار دارد، محدود می کند.

خطرناک ترین اشتباهی که ترامپ ممکن است در سال 2026 مرتکب شود، تشدید تنش ها با چین به عنوان نوعی اهرم فشار به جای یک تعهد استراتژیک الزام آور است. هیچ جایی بجز دریای جنوبی چین این اشتباه ریسک بیشتری نخواهد داشت. ترامپ ممکن است خود را در میانه بحران ناشی از اقدام تهاجمی دریایی چین بیابد هرگونه رویارویی، کشتی گیری یا ترسیم منطقه ممنوعه موقت در اطراف یک نقطه مورد مناقشه این پتانسیل را دارد تا زمینه ساز تصاعد بحران شود. واکنش رییس جمهوری آمریکا ممکن است نمایشی باشد که هدف آن نشان دادن اراده است: عملیات های گشت زنی آزادی ناوبری گسترده تر، اعزام کشتی های سطحی به آب های متنازع و استقرار بمب افکن های پر سر و صدا در سراسر منطقه اما واکنش پکن قابل پیش بینی نیست.

هدف از این اقدامات فوق توسط آمریکا برقراری بازدارندگی از طریق قدرت است. تاثیر آن اما می تواند گرفتار شدن در دام باشد. وقتی نیروها به طور عمومی و در مقیاس وسیع متعهد شوند، اعتبار و افتخار به آن ها تعلق می گیرد. پکن به طور تدریجی واکنش نشان خواهد داد؛ کشتی ها را زیر نظر خواهد داشت، عملیات اجرایی را در سطحی وسیع تر اجرایی کرده و واشنگتن را به بالا رفتن از پله های تنش تحریک خواهد کرد. آنچه که در ابتدا به عنوان سیگنال دهی آغاز می شود، به یک نردبان تشدید تنش تبدیل خواهد شد که مسیرهای خروجی آن تنگ است. در نمایشی که هیچ یک از طرفین تمایلی به عقب نشینی ندارند، تشدید تنش ها اهرم فشار نخواهد بود. بلکه به یک بن بست منجر خواهد شد که به راحتی می تواند به یک درگیری فعال تبدیل شود.

دومین اشتباهی که ترامپ ممکن است در سال 2026 مرتکب شود، تمرکز بر حرکات نظامی دراماتیک در حالی است که از اشکال آرام تر و محافظه کارانه تر رقابت که نتایج را در طول زمان شکل می دهند، غفلت کند. رقابت های تعیین کننده سال پیش رو با اعلام جنگ شروع نخواهند شد. این رقابت ها از طریق مداخلات، اختلالات و فشارهای حداکثری پدیدار خواهند شد.

ترامپ ممکن است با الگویی از ناهنجاری های مداوم در قطب شمال و شمال اقیانوس اطلس مانند اختلال در GPS در طول مسیرهای دریایی کلیدی، اختلالات ماهواره ای غیرقابل توضیح، آسیب های متناوب در نزدیکی اتصالات کابل های زیرآب مواجه شود. اگر دولت ترامپ هر حادثه را به عنوان مشکل فنی مجزا بررسی کرده و آن را محکوم و تفکیک کند به جای آنکه آن را به عنوان تهدیدات ترکیبی در نظر بگیرد موجب می شود که هدف گذاری در سطح کمپین نادیده گرفته شود و حق بیمه افزایش یابد، مسیرهای تجاری تغییر و متحدان به جای تقویت تاب آوری جمعی، در راه حل های ملی سرمایه گذاری کنند. در چنین شرایطی بازدارندگی نه از طریق شکست، بلکه از طریق عادی سازی تضعیف خواهد شد. در چنین شرایطی تا زمانی که واشنگتن الگو را شناسایی کند، محیط عملیاتی تغییر کرده است؛ البته نه به نفع آمریکا.

مدیریت ائتلاف ها اشتباه سوم را به وجود می آورد. استدلال ها برای مسئولیت بیشتر متحدان به ویژه اروپا معتبر است. اشتباهی که ترامپ ممکن است مرتکب شود، مجبور کردن نتیجه ها سریع تر از آن است که واقعیت اجازه می دهد. در سال 2026، ترامپ ممکن است تصمیم بگیرد که نیروهای چرخشی ایالات متحده در اروپای شرقی را کاهش داده و کلیدهای تسهیل کننده آمریکایی را از منطقه خارج کند و این حرکت را به عنوان اصلاحی دیرهنگام برای بهره برداری رایگان اروپا مطرح کند. هدف استراتژیک موازنه مسئولیت ها قابل دفاع خواهد بود. طبیعتا کشورهای اروپایی قادر نخواهند بود دفاع هوایی یکپارچه، لجستیک و آمادگی مستمر را به صورت فوری اجرایی کنند.

از همین رو در جریان شکاف انتقال، بازدارندگی ضعیف خواهد شد. روسیه نیازی به حمله نخواهد داشت تا از این لحظه بهره برداری کند؛ زیرا جنگ سایه که شامل نقض های هوایی محاسبه شده، فشارهای ترکیبی و تهدیدهای انتخابی است، برای آزمایش اراده کافی خواهد بود. اتحادها ترجیح می دهند بیشتر بر پیش بینی خود متمرکز شده تا سرمایه گذاری کنند. حرکت هایی که برای تسریع مسئولیت پذیری طراحی شده اند، به جای آنکه زمینه را برای پیشرفت استراتژیک فراهم کند، باعث انحراف استراتژیک می شوند، آن هم دقیقا در زمانی که بازدارندگی به وضوح وابسته است.

چهارمین اشتباهی که ترامپ می تواند در سال 2026 مرتکب شود، ایجاد بی ثباتی با توسل به قدرت است. در سیاست داخلی، شگفتی می تواند حریفان را مختل کند و شتاب به وجود آورد. اما در امور نظامی، این مقوله اغلب تاثیرات معکوسی دارد. بازدارندگی به سیگنال دهی منضبط متکی است، پیامی که به اندازه کافی ثابت باشد تا در طول زمان قابل خواندن، ارزیابی و اقدام باشد. متحدان نیاز به پیامی روشن دارند تا برنامه ریزی کنند و تعهد دهند. دشمنان نیز نیاز دارند تا به روشنی ریسک ها را محاسبه کنند. زمانی که وضعیت و اظهار نظرها به طور ناپایدار تغییر کنند، سیگنال دهی منحرف شده، اعتبار محو می شود و فضا برای تفسیر نادرست گسترش می یابد.

ترامپ ممکن است اجازه دهد که سیگنال دهی ایالات متحده در اقیانوس آرام غربی در حین بحران به طور ناپایدار نوسان داشته باشد. یک هفته ممکن است هشدارهای عمومی نشان از اراده باشد؛ هفته بعد، سخنان مصالحه آمیز برای کاهش تنش ها. با این حال هر دو متغیر قادر است پیامدهایی جدی به دنبال داشته باشد. هدف از این اقدامات انعطاف پذیری خواهد بود. اثر آن سردرگمی است. پکن برای شناسایی سیگنال هایی که مهم هستند، آزمایش خواهد کرد. متحدان برای برنامه ریزی حول یک وضعیت که همواره در حال تغییر است، دچار مشکل خواهند شد. بازارها به جای اراده، به عدم قطعیت واکنش نشان خواهند داد. آنچه که قرار بود دشمن را نگران کند، به جای آن، آزمودن و خطر تشدید تنش ها در شرایطی است که واشنگتن بر آن کنترل ندارد. این وضعیت نیز می تواند به جنگ منتهی شود.

پنجمین اشتباه و اشتباهی متمایز که ترامپ ممکن است در سال 2026 مرتکب شود، جنگ با ونزوئلا است، رخدادی که می توان آن را به عنوان یک چالش استراتژیک با تکیه بر رویکردهایی محتاطانه حل کرد. ناامیدی از ساختار سیاسی تحت رهبری مادورو، پیوندهای این کشور با دشمنان خارجی، و نقشش در بی ثباتی منطقه ای ممکن است ترامپ را وسوسه کند تا راه حلی دراماتیک تر از آنچه که مسئله می طلبد، امتحان کند. ترامپ ممکن است به تغییر رژیم از طریق قدرت متوسل شود و یک حمله محدود را به عنوان راهی برای بازگرداندن نظم، تامین زیرساخت های انرژی در دستور کار آمریکا قرار دهد. مرحله اولیه نظامی ممکن است به سرعت موفق شود. اما آمریکا در بلند مدت در چالش خودساخته گرفتار می ماند. این کنش روابط واشنگتن در سراسر آمریکای لاتین را تحت تاثیر قرار خواهد داد، توجه و منابع را از جبهه های اولویت دارتر منحرف کرده و به رقبای آمریکا یک روایت قدرتمند درباره اجبار ایالات متحده در نیم کره خواهد داد. قدرتی که این گونه اعمال می شود، مشکل هدف گذاری شده را حل نخواهد کرد. بلکه آن را چند برابر می کند.

این پنج خطا از یک ریشه مشترک سرچشمه می گیرند: بی صبری ای که در پوشش اراده پنهان شده است. در جهان امروز، قدرت نظامی دیگر با نمایش های پرسر وصدا سنجیده نمی شود، بلکه از مسیر سامان دهی هوشمندانه، بازدارندگی پایدار، انسجام ائتلاف ها و سیگنال دهی منضبط معنا می یابد. شاید هیچ یک از این مؤلفه ها جذاب نباشند، اما همگی تعیین کننده اند. ایالات متحده در سال 2026 نیازی به اثبات توان اعمال قدرت خود ندارد؛ این واقعیت از پیش برای همگان روشن است.