روزنامه کیهان در اخبار ویژه خود به پیام تسلیت دولتی ها در پی درگذشت بهرام بیضایی واکنش نشان داد.

در این بخش آمده است: دولت چهاردهم هویت و قوه عاقله فرهنگی ندارد؛ این را می شود از پیام های تسلیت این روزهای دولتمردان دید. آن ها بدون هیچ شناختی از جریان شناسی فرهنگ ایران به خصوص در سال های پس از انقلاب و بدون هیچ ذهنیت مؤلفی در حوزه فرهنگ و هنر، واکنش هایی مقلدانه در سطح دلباختگان چهره ها (سلبریتی ها) در شبکه های مجازی از خود نشان می دهند.

پس از سراسیمگی رییس جمهور و دیگر دولتمردان در صدور پیام تسلیت برای مرگ کامران فانی، آن ها روز گذشته در صدور پیام تسلیت برای مرگ بهرام بیضایی یک بار دیگر دستپاچه شدند و گوی سبقت را از یکدیگر ربودند. دست کم پنج مقام رسمی دولت که ارتباط چندانی هم با حوزه فرهنگ و هنر نداشتند طی بیانیه هایی جداگانه این ضایعه (!) را تسلیت گفتند.

معلوم نیست معاون اجرایی رییس جمهور، معاون توسعه روستایی و مناطق محروم، دستیار اجتماعی و رییس شورای اطلاع رسانی دولت چه سنخیتی با این حوزه داشته اند که وظیفه خود دانسته اند بدون شناخت کافی از متوفی و جریان ضدفرهنگی حامی او در این موضوع ورود کنند.

از طرف دیگر روزنامه های زنجیره ای نیز به سوگواری برای بهرام بیضایی پرداخته و مثل همیشه مرگ او در خارج از کشور را دستمایه خودتحقیری قرار داده اند.

کیهان معمولا بنا ندارد به سوابق افراد تازه درگذشته بپردازد اما با توجه به واکنش تعجب برانگیز دولتمردان مناسب دانستیم گوشه ای از سوابق بهرام بیضایی را مرور کنیم. بیضایی که در خانواده ای بهایی متولد و بزرگ شده بود، پیش از انقلاب ارتباطات وثیقی با رژیم پهلوی به خصوص دفتر فرح داشت و برای دفاتر فیلم سازی وابسته به اشرف پهلوی و برادران رشیدیان (از عوامل کودتای 28 مرداد) کار می کرد. بیضایی حتی متقاضی استخدام در ساواک شد اما با نظر منفی مدیران مربوطه به آرزویش نرسید!

با این حال و با نظر خطاپوش جمهوری اسلامی، او پس از پیروزی انقلاب هم به فعالیت پرداخت و عمده کارنامه کاری خود را در این مقطع به ثبت رساند. علی رغم این رواداری، بیضایی همواره مدعی بود به دلیل بیکاری و محدودیت ها ناگزیر از مهاجرت به آمریکا شده، و سال 99 در اظهاراتی خلاف واقع مدعی شد 30 سال در ایران شغلی نداشته و بیکار بوده است!

این در حالی است که وی طی 30 سالی که اظهار داشت بیکار بوده (یعنی سال های 1359 تا 1389 که مهاجرت کرد) بیش از 40 کتاب (اعم از فیلمنامه و نمایشنامه و گفت وگو و مقاله) منتشر نمود، شش نمایشنامه به روی صحنه برد، هشت فیلم کوتاه و بلند ساخت و به اکران عمومی درآورد، هشت فیلم کارگردانان دیگر را تدوین کرد و چهار فیلمنامه برای سایر فیلمسازان نوشت، از جمله فیلمنامه اولیه روز واقعه که شامل بسیاری از تحریفات در مورد تاریخ اسلام بود ولی با اقدام برخی مسئولین سینمایی وقت، توسط مرحوم صفایی حائری (ع. ص) اصلاح شد.

چنانچه بارها خود بیضایی اذعان داشت، فیلم روز واقعه به هیچ وجه به فیلمنامه ای که او نوشته بود، شباهت ندارد! او همچنین مؤسسه تولید و پخش فیلم به نام لیسار تاسیس نمود و در برخی از دانشکده ها و آموزشگاه های هنری به تدریس مشغول بود. این حجم از فعالیت گسترده او پس از انقلاب در حالی بود که بیضایی در سال های پیش از انقلاب تنها 3 نمایش روی صحنه برد و 6 فیلم بلند و کوتاه ساخت!

بیضایی نیز مانند اغلب عناصر جریان شبه روشنفکری سکولار، بیگانه با مردم و حتی متنفر از مردم ایران بود. او اگر چه خود را بیش از آنکه بهایی بداند، لاییک می دانست اما همواره به دفاع از بهاییت و خانواده بهایی خود می پرداخت و در این زمینه از مردم ایران که فرقه ضاله بهاییت را فرقه ای ضد دین و دست ساز استعمار می دانستند، کینه داشت.

او طی گفت وگویی در سال 1399 با رسانه دولتی آمریکا (رادیو فردا) به صراحت مردم ایران را متهم به سانسور و فشار بر خودش، فیلم ها، خانواده و خاندانش کرد و با عصبانیت از مردم گفت: [سانسور در زندگی من] از همان روز یا نیمه شبی که به دنیا آمدم و گریه می کردم [شروع شد]، احتمالاً برای همین گریه می کردم… از وقتی خودم را شناختم با رفتارهای غیرمعمول [مردم] با خودم روبه رو شدم، چه به خاطر عقاید پدر و مادرم و چه به خاطر رنگ چشمم و چه به خاطر نوع حرف زدنم… هرکس را دور و بر خود نگاه می کردم، طرد شده بود.

همین نگاه بدبینانه و نفرت آور بیضایی به مردم ایران در آثارش هم بروز داشت تا جایی که برخی کارشناسان، فیلم باشو غریبه کوچک او را بیش از آنکه فیلمی ضد جنگ بدانند اثری ضدمردم ارزیابی کردند که نگاهی متفرعن و متکبرانه به مردم ایران داشت.

سنجیده ترین واکنش نسبت به مرگ بهرام بیضایی از جانب دولتمردان سکوت بود اما دولتمردان چهاردهم بار دیگر نشان دادند دچار ضعف مفرط در بنیان های فکری و فرهنگی هستند و کنش های شان صرفا از روی جوزدگی صورت می گیرد؛ و یا شاید آن ها آن قدر پایگاه اجتماعی خود را سست و ناچیز می بینند که برای کسب اعتبار اجتماعی ناگزیر به آویزان شدن از چهره ها (سلبریتی ها) می شوند.

لازم به یادآوری است چندی پیش نیز رییس جمهور و برخی دیگر از دولتمردان برای مرگ کامران فانی پیام تسلیت صادر کرده بودند. کامران فانی نیز از عناصر فرقه ضاله بهاییت بود که با دست بردن در شناسنامه اش نام خود را از رضوان به کامران تغییر داد تا رد او در اسناد گذشته پنهان شود.

کامران فانی همسو با خط مشی بهاییان برای تحریف تاریخ و جعل روایات تاریخی به نفع خود، متولی انتشار دایره المعارفی بود که توسط یکی دیگر از خانواده های بهایی سرشناس تأمین مالی می شد.