جعفر گلابی در یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: در برابر کوهی از مشکلات و بحران ها که اداره کشور با روش ها و اهداف متعصبانه ایجاد کرده و بعضا رو به تزایدند همواره این سوال وجود دارد که چه باید کرد؟ صاحب نظران دلسوز و غیروابسته و دانا پاسخ های متعددی برای این سوال دارند و همواره در یافتن جواب های عملی و علمی کوشش می کنند ولی هستند کسانی که چوب جادوی تغییرات یک شبه را در دست گرفته با پاسخی بی بنیان خیال زیر و رو کردن را در سر می پرورانند. آنها خوب می دانند که خیال شان شانه به شانه نابودی می زند ولی برای فرار از نتیجه منطقی اضمحلال دوری از خشونت را تجویز می فرمایند، گویی در صورت برهم خوردن نظم کسی به نسخه پیچی قلم به دستان گوش می دهد.

این اصل مسلم که اگر قدرت دولت مرکزی هر کشوری به عدم کنترل سراسری بینجامد، نیروهای گریز از مرکز در ابعادی وحشتناک فعال می شوند، چیزی نیست که کسی بتواند با اطاله کلام و کلی گویی از آن درگذرد، اضافه کنید بیگانگان قدرتمندی که در اطراف به کمین نشسته در انتظار لحظه ای پلک بر پلک نهادن جامعه ما هستند. آری می توان از روی دره ای از حادثه های محتوم پرید و آن سوی دره را که احیانا سرسبز و خرم است، نشان داد. می توان از اوج امنیت و آزادی و عدالت و تسلط مردم بر سرنوشت خود سخن گفت ولی چگونگی اش را به عوالم غیب سپرد. چگونه می توان به مجلس موسسان رسید؟ کدام حکومت خودش را داوطلبانه در معرض بودن یا رفتن قرار می دهد و امنیت این تغییر بزرگ را برقرار می کند؟ فرض کنیم جمهوری اسلامی در یک اقدام بی سابقه تاریخی خودش را به رفراندوم بگذارد در این صورت اتفاقا هر انسان عاقل و آزاده ای باید چنین نظامی را که درجه مردم سالاری را تا این حد بالا می برد، حفظ کند.

اگر عصبانیت ها و تعجیل ها و منفعت ها و خیال ها بگذارد با همه عیب ها و نقص ها و فسادهای موجود واقعا ما هیچ راه معقول زمینی جز اصلاحات نداریم و حتی اگر روزی توان ساختار کوبی داشتیم باید به تجربیات عظیم تاریخی خود رجوع کرده و باز هم اصلاحات را انتخاب کنیم. اصلاحات یک گزینه در میان انواع گزینه های مطلوب و شدنی نیست، اصلاحات یک اجبار تاریخی است که همه حزب ها و گروه ها و خصوصا حاکمیت ناچار به آنند.

سخنان اخیر سید محمد خاتمی با وجود اهمیت و عمق و راهگشایی متاسفانه آنچنان که باید مورد توجه گسترده قرار نگرفت. به نظر می رسد انواع مشکلات و انعطاف ناپذیری های موجود که سطح نارضایتی ها را تا عصبانیت پیش برده است از طرفی و ضدیت اصولی مخالفان ایران در یک جنگ روانی عظیم سخنان دلسوزان و دانایان متعهد را به کنج بی اعتنایی می کشد. هرچه منطق و نفوذ و خیراندیشی و دانش و آینده نگری افراد بیشتر باشد دشمنان ایران غضب بیشتری به او روا می دارند و نمی خواهند راه عبور کم هزینه و درست کشور از معضلات کنونی شناخته شود.

با این معیار شخصیتی بزرگ و تاثیرگذار که به واسطه سوابق و دانش و تعهد و تاثیر خود در صدر سرمایه های کشور قرار دارد بیشتر مورد سانسور قرار می گیرد. صدا و سیما هم در اوج کاهلی و موقع نشناسی در سانسور نسخه های شفابخش کشور همچنان بر خسارت سازی خود اصرار دارد. با وجود کثرت مشکلات و تلاش شبانه روزی شبکه های بیگانه و عبور نامسوولانه برخی سیاسیون از اصلاحات که مورد استقبال براندازان و تجزیه طلبان و استبدادخواهان قرار گرفت و همگی در یک نقطه یعنی نا امید کردن مردم نسبت به عبور کم هزینه از نابسامانی ها اشتراک دارند، جناب آقای خاتمی همچنان بر اصلاحات تاکید می کند و راه نجات کشور از تجزیه و دخالت بیگانگان در امور داخلی را در رفع نقایص و رفع بحران ها می دانند.

او به صراحت می گوید: اگر این نظام با همه کاستی ها و عیب هایش کنار برود، سرنوشت ایران به مراتب تلخ تر از این خواهد شد که هست. تجزیه طلبی، دخالت خارجی، نفوذها و... ایران را ازبین خواهد برد و تنها راه اصلاح اساسی، کاری کم هزینه تر و با فایده تر از هر راهکار دیگر است. شاید برخی تصور کنند که اسب نارضایتی ها آماده است تا کسی سوارش شود و به تاخت براند! اما اگر چنین اسب چموشی آماده سواری دادن باشد و همه جا را لگدکوب خود نکند حریصان سوار شدن بر آن بسیارند و ازجمله قدرت ها و رسانه های جهانی اسب سواران مطیع بسیار دارند و نوبت به اغیار نخواهند داد. اکنون اساسی ترین و مهم ترین و حیاتی ترین اولویت حفظ ایران است و بر دموکراسی و ارزش ها و آرمان های دیگر رجحان دارد. ایران باید باشد و بماند تا مردم سالاری امکان ظهور و استیلا داشته باشد و البته بهترین راه حفظ ایران هم محوریت دادن به اراده مردم است.