روزنامه هم میهن در سرمقاله خود نوشت: آقای رییس جمهور دیروز و در مجلس ضمن دفاع از کلیات لایحه بودجه به تبیین رویکردها، اولویت ها و سیاست های اقتصادی دولت در سال آتی پرداخت. وی به 10سرفصل پرداخت که اغلب این موارد در هنگام دفاعیات بودجه و در چند دهه اخیر تکراری گفته شده است و معمولاً هم تحقق آنها دور از ادعاهای رسمی است.

نکته مهم سخنان رییس جمهور، در آخرین بند سخنانش بود که با استناد به آیات گوناگون، بی توجهی به معیشت مردم و اطعام محرومان را عامل سقوط حکومت ها دانست و تصریح کرد که از منظر دینی، فلسفه حکومت چیزی جز حل مشکلات مردم نیست، او با صراحت اعلام کرد که اگر نتواند معیشت مردم را بهبود بخشد، ماندن در قدرت برای او ارزشی ندارد و این مسئولیت، پاسخگویی سنگینی در دنیا و آخرت به دنبال خواهد داشت.

این سخنان بسیار صریح است. اولین نکته درباره قابل سنجش کردن گزاره مهم بهبود بخشیدن به سطح معیشت مردم به عنوان فلسفه حکومت از نظر پزشکیان است. این گزاره چند سنجه روشن دارد.

اول، بهبود مستمر رشد اقتصادی. دوم، بالاتر بودن رشد دستمزدها در مقایسه با تورم و سوم، تعدیل نابرابری یا همان کاهش ضریب جینی است. گرچه در مورد سوم اطلاعات دقیقی در دسترس نیست، ولی در چند سال اخیر تغییر چندانی رخ نداده است. دومین شرط نیز محقق نشده است. به همین علت، درآمد سرانه مردم رو به کاهش گذاشته است و فقر افزایش بسیاری یافته است.

در بودجه سال آینده هم این ویژگی مشهود است، تورم 45درصدی امسال با افزایش 20درصدی حقوق سال آینده یعنی افزایش فقر. و بالاخره رشد اقتصادی نیز مستلزم افزایش سرمایه گذاری است که فعلاً از آن خبری نیست و حتی اکنون در وضعیت رکود تورمی و رشد منفی اقتصادی هستیم. بدتر اینکه چشم انداز و افق روشنی هم نمی بینیم. پرسش این است که آیا این امر ناشی از ناتوانی دولت است یا دلایلی فراتر از این دولت و آن دولت دارد.

حداقل سه دولت اخیر از سال1396 تاکنون نشان داده اند که این وضعیت فصل مشترک آنها است. در شرایط کنونی بازی در زمین بوروکراسی اداری، سر از رفاه در نمی آورد در واقع، مشکل در سیاست است و نه اقتصاد. ممکن است پرسیده شود که پس چرا در انتخابات از پزشکیان دفاع کردید؟ برای اینکه او در میان نامزدها بهترین نگاه را برای بهبود وضعیت سیاسی داشت و همچنان هم دارد و باید به رویکردهای سیاسی او برای اجرا احترام گذاشته می شد.

در حقیقت، تغییر از سیاست آغاز می شود. موجب تأسف است که چرا آقای پزشکیان این مسئله را فراموش یا از دستور کار خود خارج کرده است؟ ایشان الان به گونه ای رفتار می کنند که گویی راننده قطار دولت خوب نبوده و با تغییر آن و خدمه قطار مسئله حل می شود. درحالیکه ازیک سو، اجازه نمی دهند هر خدمه ای را انتخاب کند و از سوی دیگر، مردم سوار آن نمی شوند و این قطار به نسبت خالی است و مسافر چندانی ندارد.

با این ملاحظات، بهتر است ایشان تحت تأثیر جریان اکثریت مجلس و مخالفت های آنان با خود و لایحه بودجه قرار نگیرد. آنها خود، مسئله هستند و نه راه حل. او باید به اصل خود و وعده هایش رجوع کند و بداند چاره ای جز این ندارد که دنبال اصلاحات سیاسی باشد . درغیراین صورت و با توجه به روند گذشته و چشم انداز پیش رو، هیچ شانسی برای تغییر مسیر معیشت مردم ندارد.

بدون تغییر مسیر در سیاست داخلی، اعم از به کارگیری نیروها، تغییر نظام رسانه ای به ویژه صداوسیما و فضای مجازی و شفافیت و نیز بدون تغییر در سیاست خارجی و ایجاد توازن میان اهداف خارجی و امکانات کشور، تحولی در معیشت و رفاه و امنیت رخ نخواهد داد. آقای پزشکیان قطعاً اینها را خوب می دانند و نباید اجازه دهند که زخم این وضعیت ناسور شود.