باردو با فیلم و خدا زن را آفرید (1956) به کارگردانی و نویسندگی همسرش روژه وادیم به شهرتی بین المللی دست یافت و طی دو دهه بعد به عنوان نمادی از اغواگری در سینما شناخته می شد.

به گزارش ایسنا، با این حال، در اوایل دهه 1970 بازنشستگی خود از بازیگری را اعلام کرد و به تدریج به فعالیت های سیاسی روی آورد. حمایت پرصدای او از حقوق حیوانات در سال های بعد با اظهارنظرهای تند درباره اقلیت های قومی و حمایت آشکار از جبهه راست افراطی فرانت ناسیونال فرانسه همراه شد؛ مواضعی که به صدور چندین محکومیت قضایی به اتهام نفرت پراکنی نژادی انجامید.

باردو که در سال 1934 در پاریس به دنیا آمد، در خانواده ای ثروتمند و کاتولیک رشد کرد و برای تحصیل در رشته باله به کنسرواتوار معتبر پاریس راه یافت و در 15 سالگی، در سال 1950، روی جلد مجله مهم Elle رفت. همین فعالیت ها مسیر ورودش به سینما را هموار کرد. او در یکی از آزمون های بازیگری با روژه وادیم آشنا شد و پس از رسیدن به 18 سالگی، در سال 1952 با او ازدواج کرد.

باردو ابتدا نقش های کوچک ایفا کرد و در سال 1955 در فیلم دکتر در دریا در کنار دیرک بوگارد ظاهر شد؛ فیلمی که در بریتانیا موفقیتی چشمگیر داشت. اما و خدا زن را آفرید بود که تصویر تثبیت شده او را شکل داد. این فیلم هم در فرانسه و هم در سطح جهانی با استقبال گسترده روبه رو شد و باردو را به یکی از ستاره های طراز اول سینمای فرانسه بدل کرد.

باردو نه تنها برای تماشاگران سینما، بلکه برای روشنفکران و هنرمندان نیز الهام بخش بود. ریمون کارتیه در سال 1958 مقاله ای مفصل با عنوان پرونده باردو در هفته نامه معروف پاری مچ نوشت و سیمون دوبووار در سال 1959 مقاله مشهور بریژیت باردو و سندرم لولیتا را منتشر کرد و او را آزادترین زن فرانسه خواند.

در دهه 1960، باردو در مجموعه ای از فیلم های شاخص فرانسوی بازی کرد؛ از جمله حقیقت به کارگردانی آنری-ژرژ کلوزو، زندگی خصوصی ساخته لویی مال در کنار مارچلو ماسترویانی، و تحقیر اثر ژان-لوک گدار. در نیمه دوم همان دهه، پیشنهادهای هالیوودی را نیز پذیرفت و در فیلم هایی از جمله زنده باد ماریا! با ژان مورو و شالاکو در کنار شان کانری مقابل دوربین رفت.

باردو در گفت وگویی با گاردین در سال 1996 اعتراف کرد فشار شهرت برایش آزاردهنده بوده است. او در سال 1973 و در سن 39 سالگی، پس از فیلم داستان پندآموز و شادی بخش کولینو از بازیگری کناره گرفت. تمرکز اصلی اش به فعالیت در حمایت از حیوانات معطوف شد؛ از حضور در اعتراض ها علیه شکار فُک ها در سال 1977 تا تأسیس بنیاد بریژیت باردو در سال 1986.

او بعدها نامه های اعتراضی متعددی به رهبران جهان درباره مسائلی چون کشتار سگ ها در رومانی، شکار دلفین ها در جزایر فارو و کشتار گربه ها در استرالیا نوشت.

بریژیت باردو در سال 2003، کتاب فریادی در سکوت را منتشر کرد که در آن مواضع راست گرایانه اتخاذ و به گروه های مختلفی حمله کرد؛ اقدامی که به محکومیت قضایی به دلیل تحریک به نفرت نژادی انجامید.