سیدعبدالجواد موسوی در هم میهن نوشت: خب، به نقطه ای که نباید می رسیدیم، رسیدیم. حالا دیگر، نه توفیق در مسابقات ورزشی و شکستن رکوردهای افتخارآمیز، نه اکران فیلم های توقیفی و گشایش در فضای فرهنگی و کنسرت خیابانی، هیچ کدام نمی توانند این قوم خسته و سرگردان را امیدوار کنند و شادی را به معنای عمیق کلمه برای آن ها به ارمغان بیاورند.

حتماً به خاطر دارید بر سر رفتن خانم ها به ورزشگاه ها، چه بلواهایی که برپا نشد. از بازداشت جمعی از خانم ها گرفته تا توقیف فیلمی از کارگردانی که می خواست داستان ممنوعیت حضور خانم ها در استادیوم های ورزشی را به تصویر بکشد و ماجرای دل خراش و جگرسوز دخترآبی و هزار داستان دیگر، هیچ کدام نتوانست این غائله را ختم کند.

تااینکه فیفا پا گذاشت بیخ گلوی فدراسیون فوتبال و با تهدید و تحریم، راه را برای ورود زنان به ورزشگاه هموار کرد. یعنی گرهی که به راحتی و با سرانگشت تدبیرِ مسئولان مملکت می توانست باز شود، سرانجام با زورِ زیادِ فرنگیان باز شد تا آن مثال کهن بار دیگر تحقق یابد که: ما زیر بار زور نمی رویم، مگر آنکه خیلی پر زور باشد. درنهایت مردم به تمام خواسته های معقول، مشروع و قانونی خود خواهند رسید، اما چه رسیدنی؟ حاکمیت این وسط چه کاره است؟ تماشاگری منفعل که حتی توان شنیدن صدای مردم را ندارد یا معلولی که حتی اگر بشنود، از دست وپای آسیب دیده اش کاری برنمی آید؟ نمی دانم. اما هرچه هست اوضاع اصلاً خوب نیست.

هرچند هشداردادن درباره وضعیت کنونی آن قدر تکراری شده که به امری مبتذل تبدیل شده، ولی ظاهراً بیش ازاین کاری نمی توان صورت داد. بعد از جنگ 12روزه فرصت خوبی بود تا همه آن هایی که سر عقل نیامده اند، سر عقل بیایند و سروسامانی به این اوضاع آشفته بدهند ولی این فرصت هم مثل خیلی از فرصت های طلایی دیگر ازدست رفت.

دنیا که به آخر نرسیده، می توان بازهم در انتظار فرصت های طلایی نشست و از قول باباطاهر گفت: نشینم تا دگر دوران بگردد. اما همان قدر که پیش آمدن یک فرصت دیگر امری محال به نظر نمی رسد، انتظار اینکه آن هایی که تا امروز سر عقل نیامده اند، سر عقل بیایند هم امری محال به نظر می رسد. این را تجربه می گوید.

وقتی، نه تغییر و تحولات بنیان کن اجتماعی و فرهنگی، نه حتی اتفاق هولناکی مثل یک جنگ تحمیلی و نابرابر نتوانند بعضی ها را سر عقل بیاورند، یعنی: این قافله تا به حشر لنگ است. وقتی دولتی نتواند از عهده عهدی که با مردم برای رفع فیلتر یکی، دو پیام رسان بسته برآید، چگونه می توان از او انتظار داشت گرهی از کار فروبسته اقتصاد، تورمِ لجام گسیخته، بیکاری و فقر بگشاید؟ مدافعان وضع موجود دلخوش اند که این مردم فهیم و آگاه به رغم همه مصیبت هایی که بر سرشان آوار شده، زبان به اعتراض نمی گشایند.

زهی خوش خیالی! یکی نیست به این جماعت متوهم بگوید، مردم همیشه شما را غافلگیر کرده و می کنند. کدام یک از نابسامانی ها و به هم ریختگی های این سال ها را توانسته اید حدس بزنید که این دومی اش باشد؟ اتفاقاً مردم وقتی زبان به اعتراض می گشایند که شما غرق در توهمات تان همه چیز را تمام شده دانسته اید و آنان را مدافع تمام قد و بی چون وچرای خودتان فرض می کنید، ناگهان سیل می رسد، دریا قبل توفان همیشه آرام است. همان طور که در جنگ 12روزه شرافت، نجابت و صبوری آنان را به نام خودتان فاکتور کردید و نفهمیدید آن ها خیلی بهتر و بیشتر از شما معنای میهن پرستی و وطن دوستی را می فهمند.

اتفاقاً آن ها خوب می فهمند بازی کردن در زمین دشمن یعنی چه. کسی در زمین دشمن بازی می کند که نمی تواند اولویت های مردم و مملکت اش را درک کند و درست وقتی که تورم و ناترازی آب، برق، گاز و عقل بیداد می کند، به فکر تصویب لایحه حجاب و عفاف است تا مردم را به جان هم بیاندازد و زمینه را برای جنگی دیگر فراهم آورد.

کسی در زمین دشمن بازی می کند که صراحتاً دولت و حکومت را تهدید می کند که اگر به خواسته های حزبی آن ها تن ندهند به زودی مردم غیور به صحنه خواهند آمد و دیگر کسی جلودار آن ها نخواهد بود. یاریگر رسمی دشمنان این آب و خاک کسانی هستند که با ترویج اوهام و خرافات، خود را پیروز نهایی همه نبردهای عالم می دانند و به جای اندکی تدبیر و به کارگیری سلول های خاکستری مغز، فقط وفقط به شعارهای توخالی و رجزهایِ بی مصرف دل خوش اند. دلسردی جمعی، بزرگ ترین آفت این روزهای ماست.

البته که ما هنوز هم با بهانه های ساده خوشبختی، شادمان می شویم. اما کیست که نداند، این شادمانی های کوچک و زودگذر نمی تواند مرهمی بر زخم های عمیق و بزرگ ما باشد. نمی دانم توانسته ام منظورم را برسانم یا نه؟ بگذارید از احمد شاملو مدد بگیرم. مطلب از این قرار است:

چیزی فسرده است و نمی سوزد

امسال

در سینه/ در تنم!