روزنامه هم میهن در سرمقاله خود نوشت: جامعه ایران از بسیاری جهات دچار ناترازی های بزرگی شده است. هر صاحب قدرتی باید تأکید و سیاست خود را معطوف به حل این ناترازی ها کند. ولی در این میان، ناترازی مهمی وجود دارد که مانع از توجه به سایر ناترازی ها و حل آنها می شود. این ناترازی میان اولویت های صاحبان قدرت با اولویت های جامعه است. گویی که بسیاری از آقایان در حباب زندگی می کنند و برداشت درستی از مسائل و اولویت های جامعه ندارند.

در آخرین روز هفته هم زمانی چند خبر در ایران نشان دهنده ژرفای وحشتناک این ناترازی بود. اولین مورد، انتشار یک فیلم از خانم علیدوستی است که به مسائل پیرامون خودش و اعتراضات 1401 و زندان رفتن و... می پردازد که از شبکه بی بی سی فارسی منتشر شد. (صرفنظر از صحت وسقم محتوای آن) تعداد بازدیدهای آن میلیونی شد.

از سوی دیگر، آقای سیداحمد خاتمی امام جمعه تهران نیز در دیدار با معاون پژوهش حوزه های علمیه و جمعی از مدیران این معاونت که در سالن جلسات دبیرخانه مجلس خبرگان رهبری در قم برگزار شد با تقدیر از فعالیت های علمی مرکز موضوع شناسی احکام فقهی، گفت: این مرکز در زمینه پاسخ به مسائل فقهی و روزمره خدمات ارزشمندی ارائه کرده است از جمله موضوعاتی که در حج مورد پرسش قرار می گرفت، ذبح گوسفند با چاقوی استیل بود؛ تحقیقات مرکز نشان داد در صورتی که چاقو از مصادیق آهن باشد، ذبح جایز است و در غیر این صورت جایز نیست. این نمونه ای از موضوع شناسی فقهی دقیق است که می توان صحت آن را بررسی کرد.

واقعاً داریم به کجا می رویم؟ طبعاً مسائل فقهی متنوع است و در جای خود پاسخ به آنها جزو وظایف حوزه باشد، ولی طرح این موارد در عرصه عمومی و توصیف آن به عنوان تحقیقات ارزشمند چه برداشتی ایجاد می کند؟ آیا گمان نمی کنند که این رودخانه خروشانی که مردم را وارد انقلاب کرد، اکنون خشک شده است؟

یک امام جمعه آن آقای صدیقی بود، امام جمعه دیگر آقای احمد خاتمی با این اولویت فقهی است، و دیگری هم مشغول صدور حکم مسئولیت سقوط بالگرد علیه اسراییل است، درحالیکه چنین حکمی پیش از اسراییل، حکومت مورد حمایت خود را نشانه می رود. این ناشی از زندگی حبابی و دور شدن از مردم و واقعیت های جامعه و تن دادن به روایت سازی به جای حقیقت جویی است که اجازه نمی دهد ناترازی های دیگر دیده و سپس حل شود.

در این میان، نقش رسانه و اهمیت آن در طرح درست و کارشناسانه مسائل اصلی بیش از پیش است. در این سو، رسانه رسمی ایران است که هر روز ضعیف تر از دیروز و کم مخاطب تر و درعین حال پرتوقع تر و حجیم تر و پرهزینه تر می شود. مشکل اینجاست که کسی هم نیست که پاسخ این وضعیت را بدهد، آن از مجلس و نمایندگانی که اولویت های آنان نیز در حد اولویت های امام جمعه است.

در شرایطی که چنین فیلمی میلیون ها بازدید در ایران داشته است، یک نماینده مجلس به طور ضمنی تهدید به شورش می کند و می گوید که مردم ایران خودشان در برابر بی حجابی وارد میدان خواهند شد. همان ادعایی که در فیلم بی بی سی هم از نقطه مقابل مطرح می شود و هر دو به نام مردم سخن می گویند.

البته، نماینده مزبور سطح تهدید را بالاتر می برد و می گوید که؛ هشدار دادم از روزی که مردم از مسئولین عبور کنند و خودشان وارد میدان شوند. ولی او نگفت که یک بار مردم معدود مورد نظرش در جریان اسیدپاشی شهر او وارد میدان شدند و وضعیت کنونی محصول مستقیم همان رفتارهاست. وی در ادامه و در مقام کسی که جام جهان بین دارد، می گوید که: پیش بینی می کنم مردم این سطح ابتذال را تحمل نخواهند کرد. ولی او نمی گوید کدام سطح ابتذال! را تحمل می کنند؟ آنان که با تمام قوا جلوی یک خواست عادی زنان ایستادند و اسید پاشیدند، اکنون خط قرمزشان به خیابان آمدن با لباس زیر شده است.

مهم ترین ناترازی موجود کشور، ناترازی شناختی از مسائل و واقعیت های کشور است. گویی بخش مهمی از سیاست گذاران و صاحبان قدرت به صورت حباب زندگی می کنند و در نتیجه دچار شناختی کاملاً مغایر با شناخت عمومی شده اند و اولویت های مسائل آنان به کلی متفاوت از اولویت های مردم است؛ در نتیجه مسائل اصلی را نمی شناسند و هیچ راه حل و انگیزه ای هم برای حل آنها ندارند.