​پس از جدایی وحید هاشمیان از پرسپولیس با برد دو گله مقابل ذوب آهن، پرسپولیس در روزی که اوسمار ویرا روی سکوهای بنیان دیزل بود، با کاشته تماشایی مارکو باکیچ از شکست مقابل تراکتور در تبریز گریخت. یک هفته پس از آن، نمایش پرقدرت قرمزها مقابل استقلال خوزستان با برد سه گله، آمار بالای امید گل و خلق موقعیت های پرتعداد، تصویری از تیمی ارائه داد که می توانست مدعی ارائه فوتبال تهاجمی و چشم نواز باشد اما آن مسابقه، بیش از آنکه نقطه شروع یک روند تازه باشد، به یک نقطه اوج زودگذر تبدیل شد. نقطه ای که پرسپولیسِ اوسمار ویرا بعد از آن مسیر متفاوتی را انتخاب کرد.

تغییر رویکرد؛ وقتی نتیجه از کیفیت جلو می زند

از دربی پایتخت به بعد (تساوی بدون گل در هفته دوازدهم) استراتژی پرسپولیس به شکل محسوسی تغییر کرد. در آن مسابقه تیم اوسمار نیمی از زمان بازی را به حریف واگذار کرد و اگر خوش شانس نبود، می توانست در همان دقایق تحت فشار گل بخورد. موقعیت های خطرناک تر برای حریف بود و پرسپولیس بیشتر به کنترل بحران فکر می کرد تا تحمیل فوتبال خودش.

همین الگو در قزوین مقابل شمس آذر، در ورزشگاه بدون تماشاگر دستگردی مقابل پیکان و سپس مقابل آلومینیوم اراک در شهرقدس تکرار شد. بردهایی متوالی اما با حداقل اختلاف، در مسابقاتی که پرسپولیس در دقایق قابل توجهی عقب نشست و به کنترل بازی مشغول بود. این موضوع به ویژه در دو دیدار آخر مقابل پیکان و آلومینیوم، بیش از گذشته به چشم آمد.

اوسمار شبیه مربیان نتیجه گرا؟

در همین مقطع بود که انتقادها از راه رسید. اینکه اوسمار خیلی زود شبیه مربیان نتیجه گرا و اغلب داخلی شده و تنها به دنبال یک چیز است : برد به هر قیمتی .

پرسپولیس در این بازی ها واقعا زجر کشید اما چون جدول رده بندی به نفعش حرکت می کرد و امتیازها انباشته می شد، موج انتقادها هیچ وقت خیلی شدید نشد. خود اوسمار هم بعد از دیدار با آلومینیوم، با لحنی صریح گفت حتی در برزیل هم همه تیم ها زیبا بازی نمی کنند؛ جمله ای که عملا مهر تأیید بر رویکرد فعلی او بود.

دفاع طولانی، لبخند پایانی

سرمربی برزیلی نشان داده که تحت شرایط خاص فوتبال ایران و رقابت شدید تیم های متمول لیگ برتر، هیچ ابایی از این ندارد که تیمش حتی مقابل تیم های جوان و کم هزینه ای مثل پیکان و آلومینیوم، دقایق طولانی دفاع کند. مهم این است که در پایان، مقابل دوربین بایستد، سه انگشتش را بالا ببرد و لبخند رضایت بزند؛ لبخند یک برنده.

تبریز؛ زنگ خطر جدی

واقعیت این است که پرسپولیسِ اوسمار حتی در تبریز و برابر تراکتور هم شرایط فنی خوبی نداشت. تا قبل از دریافت گل، تیمی کاملا تدافعی بود و حتی بعد از گل تساوی در وقت های اضافه هم نتوانست جریان بازی را در دست بگیرد. در نهایت هم با یک بازیکن بیشتر به ضربات پنالتی رفت و در نهایت حذف شد.

البته این شکست را می توان با شرایط خاص بازی های حذفی، کیفیت بالای تراکتور و اتمسفر سنگین ورزشگاه تبریز توجیه کرد اما این مسابقه، یک هشدار جدی درباره هویت فنی پرسپولیسِ اوسمار بود.

رفسنجان هم با همان نسخه

پرسپولیس امروز در رفسنجان هم با همان نسخه همیشگی به میدان رفت؛ یک گل، کنترل بازی و محافظت از تک گل زده تا سوت پایان. پیروزی یک گله مقابل مس رفسنجان، در مسابقه ای کم موقعیت، یک برد اقتصادی دیگر را به کارنامه اوسمار ویرا اضافه کرد.

دفاع در کنفرانس: داریم بهتر می شویم

سرمربی پرسپولیس در سالن کنفرانس خبری رفسنجان با سوالی درباره همین روند بردهای اقتصادی مواجه شد. او در واکنش به این سوال گفت: قبول دارم که ما نتوانستیم در بازی هایمان زیاد گل بزنیم اما هدفمان این است که پله پله جلو برویم. ما در بیلدآپ بهتر شده ایم و در مرحله بعدی، قبول کردن ریسک و بازی رو به جلو را انجام خواهیم داد. من همیشه دوست دارم رو به جلو باشیم و گل های زیادی بزنیم.

با این حال بازهم قابل پیش بینی است که حتی اگر این برد هم با کیفیت فنی پایین به دست آمده باشد، فشار جدی متوجه اوسمار نخواهد بود. آنها برای چندمین بار موقتا صدرنشین جدول شده اند و حتی با قهرمانی احتمالی سپاهان در نیم فصل به دلیل انجام دو بازی کمتر نسبت به پرسپولیس، تیم اوسمار نیم فصل را در قامت یک مدعی قهرمانی (حداقل از نظر کسب امتیاز) به پایان رسانده است.

به خصوص اینکه در فوتبال ایران، جدول رده بندی معمولا صدای بلندتری از کیفیت بازی دارد و تا زمانی که امتیازها جمع می شود، برد به هر قیمت نه تنها قابل قبول، بلکه قابل دفاع است. سوال اصلی شاید این نباشد که پرسپولیس چقدر زیبا بازی می کند، بلکه این است:

آیا این سبک، در بزنگاه های بزرگ هم جواب خواهد داد؟