فرارو- زهرا شیخ، دکتری جامعه شناسی فرهنگی؛ مرد با قد بالای 180، چهارشانه و بدنی ورزیده روی مبل لم داده. یقه ی باز پیراهن سفیدش، قوت عضله هایش را در پوستِ سولاریوم شده به رخ می کشد؛ پا روی پا انداخته و دست چپش نزدیک چانه و دهانش است. ظاهرا دارد فکر می کند به حرف های دختری که آنسوی پارتیشن نازک و کوچک نشسته و از ویژگی های مرد دلخواهش حرف می زند. دختر قد بلندی ندارد نهایت 165 سانت. تکیه زده به مبل با کاپشن چرم کوتاه مشکی روی بلوزی سفید و شلواری مشکی. موهای خرمایی مجعدش به زیبایی با چهره اش استایل شده اما برای مای بیننده که هر دو را در یک صفحه می بینیم؛ مرد دست برنده را دارد.

مرد با اینکه دختر را ندیده اما زبان بدنش این است که نگران رد شدن نیست؛ مطمئن است که انتخاب نهایی با اوست.

به اینجور برنامه ها می گویند بلاینددیت یا قرار کور که مدتی است فضای مجازی و اینستاگرام را کلیپ هایش پر کرده. دختران و پسرانی دارای سرمایه های اروتیک و اقتصادی که در بازار روابط انسانی، سرگرمیِ دیت ناشناس را انتخاب کرده اند.

گرچه گردانندگان صحنه در تبلیغات کلیپ ها از واژه ی عشق، دوست داشتن، غیرت و وابستگی حرف می زنند اما طرفین به خوبی واقف اند کجا نشسته اند و می دانند زن یا مردی که در چند جمله با توصیفات خودت از خودت و بیان توقعاتت از طرف مقابل، خواسته با تو باشد؛ در نهایت یک پارتنر است نه محبوب و نه معشوق. این است که معیارها پیچیده نیست و در یک ساعت کار در می آید.

خواسته هایشان حول ماشین فلان، ادکلن برند بهمان، سفرهای خاص و قد بلند و تن ورزیده و بلد بودن رابطه ی جنسی است. و در چنین معیاری، پسر جنوب شهری، دختری که تور کویرگردی رفته باشد؛ مردی که گیر باشد و دختری که مدام آدم را چک کند؛ کنسل است.

راستش وقتی پس از دیدن کلیپ های کوتاه آنها در اینستاگرام و نگران شدنم بابت عشق ؛ رفتم یوتیوب تا یک نسخه ی کامل را ببینم؛ خیالم راحت شد که حساب عشق را جدا کرده اند ازاین داستان ها و انگار هم موضوعیتی ندارد برایشان. شاید هم اصلا از نظر آنها عشق چیز چیپ و تخیلی باشد که ما دهه شصتی هایِ دست کوتاهِ از همه چیز، آن را ساخته بودیم تا شوق هایمان را جوری برطرف کنیم که نداشتن هایمان آزارمان ندهد.

آنها الفبای رابطه ی کوتاه مدت را خیلی خوب بلندند. دنبال اسطوره سازی و جنبه ماورایی دادن به داستان نیستند. همان اول می دانند این یک دیت(قرار) است که می تواند دیت هایی بعدش باشد؛ اما نه همیشگی و چه بهتر که همیشگی نباشد!

آنها فرزندانِ زمان خویش اند. نمود عریان نفوذ منطق بازار و فرهنگ مصرفی که در خصوصی ترین لایه های وجودیِ انسانِ امروز (روابط عاطفی و جنسی) نفوذ کرده. واژگان شان عاریت گرفته از دنیای کسب وکار، تکنولوژی و مدیریت پروژه است و در این گفتمان، انسان دیگر یک سوژه پیچیده و چندوجهی نیست؛ او یک محصول یا سرویس است که باید بر اساس فهرستی از مشخصات، ارزیابی، لایک یا دیس لایک شود. همانکه اوا ایلوز اسمش را سرمایه داری عاطفی نهاده. او توضیح می دهد که چگونه منطق اقتصادی، یعنی عقلانیت ابزاری، محاسبه گری و بهینه سازی، روابط عاشقانه را تسخیر کرده است. جوانانی که در یک اقتصاد رقابتی، بی ثبات و نامطمئن بزرگ شده اند، یاد گرفته اند که در همه چیز، از انتخاب رشته تحصیلی تا شغل، به دنبال بهینه سازی انتخاب و کاهش ریسک باشند. به باور وی در چنین جهانی، تعهد بلندمدت و نامشخص، یک سرمایه گذاری پرریسک و هراس آور به نظر می رسد. در مقابل، یک رابطه کوتاه مدت با قوانین مشخص، تاریخ انقضای معلوم و انتظارات شفاف، یک قرارداد هوشمند و کم ریسک است. این قرار کور در واقع یک معامله روشن است برای به حداقل رساندن اتلاف وقت، انرژی و منابع عاطفی.

تعبیر دیگری از این پدیده، را می توان در مفهوم عشق سیال زیگمونت باومن دید. باومن معتقد است جهان امروز، جهان مدرنیته سیال است که در آن همه چیز از هویت گرفته تا شغل و روابط؛ ناپایدار، موقتی و در حال تغییر است. و بدیهی است در این سیالیت، هر امر صلب و دائمی، مترادف با زندان و محدودیت است. به باور وی وحشت بزرگ انسان معاصر، گیر افتادن است و آزادی، بیش از هرچیز، به معنای آزادی خروج و داشتن گزینه های بی پایان تعریف می شود.

این قرارهای کور، تجسم کامل یک رابطه سیال هستند: بدون گذشته ای که به آن پایبند باشی، بدون آینده ای که برایش نگران شوی؛ تنها یک اکنونِ مصرف شدنی که پس از اتمام، می توان به سادگی به سراغ گزینه بعدی رفت....

شاید هم ایده بدی نباشد، لااقل اگر عشق نیست؛ امر جنسی هست. گرچه بعدش، گفتگویی نیست؛ فردایی نیست، قراری، تعهدی و امیدی نیست. اما لذت هست!

به ساعتِ پس از لذت فکر می کنم؛ دقیقا پس از ارگاسم! قوی ترین حس چیست؟ به گمانم تنهایی!

شاید هم داستان برعکس است. و نظریه فروم اینجا کار کند که: میل جنسی به خودی خود می تواند از اضطراب تنهایی نشأت بگیرد. انسان ها برای فرار از حس جدایی، به دیگری پناه می برند و ارگاسم، قدرتمندترین نمود فیزیکی رفع این جدایی است.

البته فروم هشدار می دهد که اگر این اتحاد صرفاً فیزیکی و گذرا باشد، یک اتحاد کاذب است. و پس از فرونشستن هیجان، دو غریبه به همان اندازه از هم دور می مانند که پیش از آن بودند . حتی گاهی دورتر، چون از اینکه نتوانسته اند این فاصله را پر کنند، احساس شرمندگی و ناامیدی می کنند. آن حس تنهایی، در واقع صدای بلند همین فاصله ی پرنشده است.

فروم معتقد است رابطه جنسی فقط به لطف پیوند خود با عشق است که می تواند وسیله یکی شدن اصیل باشد و شاید همین است که باومن با توجه به تجربه غرب می نویسد: پیروزی رابطه جنسی در جنگ بزرگ استقلال، در بهترین حالت، بدتر از شکست بوده است...