محمدعلی فیاض بخش در اطلاعات نوشت: در اخبارگردی عادتی به خبری برخوردم بدین مضمون: کویت هفته آینده توافقی 97/3 میلیارد دلاری را با شرکت مهندسی ساخت و ساز دولتی چین (CCCC) به منظور تکمیل فاز نخست پروژه بندر بزرگ مبارک در جزیره بوبیان به امضا خواهد رساند. کویت قصد دارد این بندر را به قطب تجاری منطقه ای همسو با طرح یک کمربند یک راه چین مبدل سازد.

الان مهم برای من صحّت و سقم این خبر نیست؛ چرا که به اصل آن تعلّق خاطری ندارم. مهم احتمال صحّت یا حتی درستی بخشی از آن است؛ بدین روی:

اخیراً به هر عدد و رقمی در مقیاس میلیارد دلار برمی خورم، ناخودآگاه به آن رقم معروف 3/4 میلیارد دلار چای دبش ذهنم روان می گردد و با خود می گویم: خدایا! خداوندگارا! مردمان خارج از این مرز و بوم با ارقامی در این حد، کمتر یا کمی بیشتر، چه ها که نمی کنند، و در کشور ما چه ها که کرده اند!

اگر یادتان باشد، چندی پیش از درون کامیون های استتارشده از سوی اوکراین، پهپادهایی اوج گرفتند و تعدادی هواپیمای جنگنده همسایه روسمان را از حیّز انتفاع انداختند. آن زمان اعلام شد که ارزش آن چند فروند حدود 7 میلیارد دلار، یعنی چیزی کمتر از دوبرابر لقمه های چرب و آلوده چای دبش بود؛ جلّ الخالق!

احتمالا با آن مقدار دلار دبش، می شد چند فروند هواپیمای مسافری نو و چندین فروند دست دوم خرید؟ به راحتی می توانید مظنّه قیمت را در بویینگ یا ایرباس جست وجو کنید! …

از مقایسه موارد دیگر به سبب نارسایی در قلب و عروقم درمی گذرم؛ و فقط بر یک سندرم جدید در روان زیبای ایرانیان در این روزگاران اشاره می کنم، که نامش هست: سندرم روح و روان حسّاسیّت زدوده.

این سندرم، در برابر اعداد و ارقام به یک مصونیّت مزمن و دردِ پنهانِ درون داد تبدیل شده، که دیگر کلمه میلیارد نه تنها آن را برنمی انگیزد، بلکه خود را آماده مصونیّت و سِر شدن به انواع جهش یافته آن می کند، یعنی بعد از بیلیون و تریلیون ، به کوادریلیون . به موتان قسم، آیا این آخری را می توانید تلفّظ کنید!؟

حالا یک روز در میان، مجلس بکِش و دولت بکِش؛ سؤال کن و تذکّر بده و استیضاح فرما! توضیح بده و توجیه بنما و روبه جلو فرار فرما! خب؛ تکلیف رعیّتی که راحهالحلقومِ زبانش در مقیاس پول هنوز همان هزار و حداکثر میلیون تومان است، چیست؟