علی محمدزاده در قدس نوشت: بی هیچ مقدمه ای باید گفت آنچه روز سه شنبه در بهارستان رخ داد، فراتر از یک جلسه نظارتی و پاسخ گویی مرسوم بود که می توان آن را با احترام به همه مجلسی ها و دولتمردان، نمایش تمام عیار سیاست ورزی مبتنی بر هوچی گری دانست

این جلسه نه تنها باری از دوش اقتصاد برنداشت، بلکه با هر فریادی که از تریبون های مجلس به گوش رسید، قیمت دلار و طلا را به مرحله جدیدی از التهاب پرتاب کرد.

این دقیقاً همان نقطه ای است که باید صدای ما مردم بلند شود و بپرسیم آیا مجلس، در پی مدیریت کشور است یا صرفاً مدیریت افکار عمومی؟ وقتی مجلسیان به جای تمرکز بر ریشه های ساختاری بحران (مانند کسری بودجه مزمن، عدم استقلال بانک مرکزی یا تزریق نقدینگی ناشی از سوءمدیریت صندوق های دولتی) به دنبال مقصران فردی و فرافکنی تقصیرها به دولت هستند، بازار به سادگی این پیام را دریافت می کند که خبری از ثبات نیست.

شاید این روزها با قاطعیت بیشتر از هر زمان دیگری بتوان ادعا کرد که سیاست ورزی ما دچار یک بیماری مزمن شده است؛ بیماری ای که در آن، اثرگذاری کوتاه مدت بر رأی و افکار عمومی، بر تأثیرگذاری بلندمدت بر شاخص های اقتصادی ارجحیت دارد.

سخنرانی های آتشین، لحن های تند و اتهام زنی های علنی شاید در یک دوره کوتاه، توجه رسانه ها را جلب کرده و برای سخنران، وجهه دلسوز مردم بسازد اما واقعیت این است بازارهای مالی و سرمایه گذاران، نه به لحن که به ثبات و قطعیت ها واکنش نشان می دهند نه سخنان زیبای شعارگونه پرحرارت.

سرمایه گذار داخلی یا خارجی، وقتی می بیند نهادهای عالی کشور به جای هماهنگی و ارائه راهکار مشترک، با هر تلنگری وارد دعواهای داخلی می شوند و از خود سلب مسئولیت می کنند، نتیجه می گیرد ریسک اقتصادی در بالاترین حد خود قرار دارد. این افزایش ریسک، خود را در فرار سرمایه و تبدیل دارایی های ریالی به دارایی های ارزی نشان می دهد؛ فرایندی که مستقیماً ارزش پول ملی را فرومی ریزد.

متأسفانه در ساختار سیاسی ایران، اقتصاد به گروگان یک بازی سیاسی تمام نشدنی تبدیل شده است. بخش قابل توجهی از این فشارها و تشنج های علنی نه برای حل مشکلات، بلکه برای انتقال بار مسئولیت از دوش خود به گردن دیگری و زمینه سازی برای انتخابات های آینده، یا تسویه حساب های درونی است؛ چراکه می بینیم در اغلب موارد نتایج قابل لمسی از این قبیل رجزخوانی ها حاصل نشده؛ پس دردمندانه می توان نتیجه گرفت در وضعیت فعلی کشور، هوچی گری ابزاری است که توجه را از راهکار به سمت مچ گیری منحرف می کند.

واقعیت این است بحران های فعلی اقتصاد، نتیجه یک روز و یک ماه نیستند. آن ها انباشت چندین دهه سیاست گذاری غلط، دخالت دولت در بازار ارز وعدم اجرای اصلاحات ساختاری شجاعانه بوده اند. این معضلات ریشه ای، نه با استیضاح یا تذکر، بلکه با یک اجماع ملی بر سر انضباط مالی و استقلال پولی حل می شوند. وقتی مجلسی که خود باید وظیفه اصلی نظارت بر بودجه کشور و جلوگیری از کسری های تورم زا را بر عهده داشته باشد در یک جلسه علنی با ایجاد تلاطم روانی در بازار، عملاً به افزایش قیمت دلار کمک می کند، این یعنی سیاست ورزی ما به طور ناخواسته به ابزاری برای تشدید بحران تبدیل شده است.