یک هزارپای غول پیکر باستانی حدود 326 میلیون سال پیش، در دوره کربنیفر، روی زمین زندگی می کرد. این جانور که به سرده منقرض شده ی Arthropleura تعلق دارد، اکنون عنوان بزرگ ترین بی مهره خشکی زی شناخته شده در تاریخ زمین را یدک می کشد.

این فسیل پس از ریزش یک صخره در سواحل شمال انگلستان نمایان شد. تکه ای از ماسه سنگ که در نگاه اول عادی به نظر می رسید، اما درون آن بخشی عظیم از زره بدن جانوری نهفته بود که زمانی بر جنگل های استوایی زمین می خزید.

بخش کشف شده، قطعه ای از اسکلت خارجی این جانور است که حدود 75 سانتی متر طول دارد. با این حال، دیرینه شناسان با مقایسه ی این نمونه با ردپاها و فسیل های مشابه، تخمین می زنند که طول کامل Arthropleura می توانسته به 2٫6 تا 2٫7 متر برسد که تقریباً هم اندازه یک خودروی کوچک بوده که وزن آن تا 50 کیلوگرم تخمین زده می شود.

این هزارپای باستانی در مقیاسی کاملاً متفاوت ظاهری شبیه نسخه های امروزی داشت. بدنی پهن، ده ها بخش زره دار و ساختاری که آن را به یکی از ترسناک ترین موجودات خشکی زی عصر خود تبدیل می کرد.

Arthropleura میلیون ها سال پیش از ظهور دایناسورها روی زمین می زیست. در عصر کربنیفر که سیاره ما شرایطی کاملاً متفاوت داشت.

سطح اکسیژن جو بالاتر از امروز بود

جنگل های انبوه و سرخس های غول پیکر سطح زمین را پوشانده بودند

بریتانیای امروزی در نزدیکی خط استوا قرار داشت

چنین محیط گرم و مرطوبی، همراه با منابع غذایی فراوان، بستری ایده آل برای رشد جانوران عظیم الجثه فراهم کرده بود.

برای دهه ها، فرض غالب این بود که افزایش سطح اکسیژن جو عامل اصلی غول آسا شدن بندپایان باستانی بوده است. اما این کشف جدید روایت ساده پیشین را به چالش می کشد.

بررسی ها نشان می دهد این فسیل به دوره ای تعلق دارد که هنوز اکسیژن به اوج خود نرسیده بود. این موضوع توجه پژوهشگران را به عوامل دیگری از جمله وفور پوشش گیاهی و مواد آلی، نبود شکارچیان بزرگ خشکی زی، و فضای اکولوژیکی تقریباً خالی جلب کرده است. ترکیبی که می توانست راه را برای سلطه چنین غول هایی هموار کند.

اگرچه فسیل های کامل از سر Arthropleura نادر هستند، اما شواهد موجود نشان می دهد که این جانور احتمالاً گیاه خوار یا لاشه خوار بوده است. رژیم غذایی آن به احتمال زیاد شامل برگ ها، تنه های پوسیده و بقایای گیاهی کف جنگل می شد. به عبارت دیگر، این هیولا بیشتر نقش یک بازیافت کننده طبیعی را ایفا می کرد.

Arthropleura حدود 290 میلیون سال پیش منقرض شد. دانشمندان معتقدند تغییرات اقلیمی، خشک تر شدن محیط ها و ظهور مهره داران پیشرفته تر، در کنار هم پایان این جانور شگفت انگیز را رقم زده اند. با عقب نشینی جنگل های مرطوب، زیستگاه مناسب برای چنین جانور عظیمی از میان رفت و صحنه برای بازیگران جدید تکامل آماده شد.