مهرداد احمدی شیخانی در یادداشتی در روزنامه هم میهن نوشت: هنوز زمان زیادی از انتخابات ریاست جمهوری پارسال نگذشته و با وجودی که به قول مرحوم احمد شاملو، ما جامعه ای هستیم که حافظه تاریخی نداریم، ولی انصاف باید داد که یک سال ونیم آنقدر زمان درازی نیست که به این سرعت خاطره انتخابات پارسال را فراموش کنیم.

یکی از خاطرات هنوز زنده پارسال، مناظرات انتخاباتی و ادعاهای عجیب و غریب کاندیداهاست، از صادرات یازده میلیارد دلار خیار و گوجه به روسیه تا آن ادعا که من تا آخرش می مانم و نماند.

اما خب اینها ادعاهای بازندگان انتخابات است و هرچه هست؛ بازنده، آن هم از نوع بازنده ای که تازه بعد از 30 سال متوجه شده که فرهنگ جامعه تغییر کرده و در هر کوی و برزن کافه راه افتاده و الان احساس خطر کرده و احتمالاً می خواهد یک طرح از نوع همان ذهنیتی که رفاه و خوشبختی مردم را در ایجاد محدودیت می بیند، برای محدود ساختن رونق کافی شاپ ها و از جنس همان صادرات یازده میلیارد دلاری به روسیه بدهد. اما بازنده که زدن ندارد، برویم سراغ جناب برنده.

جناب برنده ما که آقای پزشکیان باشد، همان طور که در مخالفت با احمد شاملو باید بگویم، یادمان هست که یک سال و نیم پیش در ایام انتخابات چه می گفت، مکرراً تاکید داشت که من خودم برنامه ندارم و آمده ام تا برنامه های مصوب قبلی را اجرا کنم و اگر مشکلی هست در عدم وجود برنامه نیست که برنامه داریم و باید همان را اجرا کرد.

ما هم خوشحال و خندان، نه تنها از ایشان حمایت کردیم که عده ای کت و عده ای دیگر هر چیز تنشان بود درآوردند و به میدان آمدند تا مردم قهرکرده با صندوق را راضی کنند که به پای صندوق بیایند و ایشان را انتخاب کنند که بیشتر از 39 درصد واجدان شرایط رای دادن نیامدند و انتخابات به مرحله دوم رسید و ما وحشت کردیم که یا خدا، اگر همت نکنیم و نیاییم و مردم را هم نیاوریم، یک مصیبتی بر سرمان خراب می شود که مصیبت معجزه هزاره سوم پیش پایش لنگ می اندازد و آمدیم خوشبختانه طرح های محدودسازی از نوع اعلام خطر کافه ها، و صاحب این آژیر خطر، رییس جمهور نشد و کاندیدای ما به پاستور رفت.

اما به پاستور رفتن تازه اول کار بود. همان موقع من هم مثل بسیاری دیگر از هواداران پای کار ایشان که برایمان فقط چند کت و پیراهن جر خورده مانده بود، به ایشان پیشنهاد کردیم که همین اول کار به ملت یک گزارش بدهد که چه تحویل گرفته و با امکان و توانی که دارد، قرار است مرحله به مرحله چه چیزی به مردم تحویل دهد؟ که البته ایشان استنکاف کرد و گفت من کسی نیستم که پشت سر دیگران حرف بزنم و آمده ام که کار کنم.

خب بسیار هم عالی، ولی هرچه زمان گذشت، بر ایشان معلوم شد که نخیر، این تو بمیری از آن تو بمیری ها نیست و برای همین، جناب رییس جمهور یواش یواش شروع کرد به غُر زدن و این غُرغُرها آنقدر تکرار شد، که شد ترجیع بند هر سخنرانی ایشان و آخر به آنجا رسید که گفت من نمی توانم، شما اگر می توانید بیایید انجام دهید که البته هرکس هم آمد، به کارش نگرفتند.

احتمالاً وقتی اطرافیان رییس جمهور به ایشان گفتند این که نمی شود، شما آمدی کار انجام دهی، نمی شود که هنوز یک سال نشده بگویی من نمی توانم، هر کس می تواند بیاید انجام دهد و شاید برای همین بود که جناب پزشکیان در سفر استانی و سخنرانی اخیرش از وضعیتی که تحویل گرفته، گفته است آیا بی آبی را ما آورده بودیم؟مشکل آب، مشکل برق، مشکل گاز، مشکل پول، مشکل تورم، مشکل خارجی، تازه اتفاق افتاده بود که گفتید چی شد؟... و کلی گله و شکایت و البته اینکه کلی هم کار کرده اند.

خب جناب پزشکیان عزیز؛ ما که همان اول گفتیم بیا یک گزارش دقیق و کارشناسی به مردم بده که چه چیزی تحویل گرفته ای تا مردم متوجه شوند که اصلاً برای همین خرابی هاست که بعد از فقط سه سال سپردن کار به جماعتی که فقط در یک قلم، چنان چای دبشی دم کرده اند و برای ملت سه میلیارد و هفتصد میلیون دلار فاکتور کرده اند و یک آب هم رویش، که ساختار به این نتیجه رسید که نخیر این طور نمی شود یکدست کشور را اداره کرد.

ولی خب رییس جمهور ما، ساختار این را می داند که کار به چه بحرانی رسیده، گیرم شما آن وقت که از مردم رای گرفتید نمی دانستید، ولی اقلاً یک هفته بعد از شروع به کار که فهمیدید کار چقدر خراب است، نه اینکه بگذارید بعد از یک و نیم سال که الان کابینه ات را همان شکست خوردگان تهدید به استیضاح می کنند.

تازه غیر از این، برای مردم که آقای الف با آقای ب فرق ندارد، شما نه و رقیب شما؛ کل مدیریت کشور را مردم یک ید واحده می دانند و شما را ادامه قبلی ها که اتفاقاً چون شما، هم وزیر بودی و هم سال ها وکیل، دقیقاً از همان قبلی هایی، حالا گیرم با کاپشن که اتفاقاً کاپشن پوش اش را هم تجربه کرده ایم، این که بعد از یک سال و نیم بگویید خراب بود وقتی تحویل گرفتم، دیگر الان قابل قبول نیست چون اولاً گزارش اش را نداده اید، ثانیاً گفته بودی من کسی نیستم که تقصیر را به گردن قبلی ها بیاندازم و الان انداختی و شده اید مثل دیگران. هرچند رسم پری رویی همین است.