نیوشا طبیبی گیلانی در یادداشتی در روزنامه هم میهن نوشت: سخنان سعید جلیلی درباره مسئله کافه ها ، سرآغاز برخوردی احتمالی و قریب الوقوع است. سخنان ایشان که به مثابه راه نشان دادن و فرماندهی حمله ای جدید علیه آرامش شهروندان و بستن هرچه بیشتر فضا و سوق دادن جامعه به شرایط خفقانی است، با اعلام آغاز برخورد با کافه ها از سوی رییس شورای فرهنگ عمومی استان تهران، تکمیل شد.

رییس شورای فرهنگ عمومی استان، در دو بخش برخورد با کافه ها را الزامی دانست؛ اول، بخش شکلی و قانونی کافه ها و بخش دیگر، مربوط به آنچه در کافه ها می گذرد. کافه در تمام جهان، مکانی است برای قدری تأمل، اندکی آسایش، جایی برای گفت وگو و صحبت درباره فرهنگ و هنر و البته نوشیدن فنجانی قهوه. این کارکردها از دوره صفویه که نخستین قهوه خانه های ایران برپا شدند تا امروز همچنان معتبر و زنده هستند.

اتفاقاً در ایران ما بیش از هرجای دیگری در عالم که من دیده ام، کافه ها کارکردی فرهنگی دارند. درِ هر کافه ای را که باز می کنی، رونمایی کتاب یا جلسه درس یا کتابخوانی و مانند این ها برپاست. در کدام شهر دیگر جهان این همه مکان فرهنگی مردمی پیدا می کنید؟ رییس محترم شورا و البته آقای جلیلی، خواستار اصلاح وضع موجود و تبدیل کافه ها به مکان هایی که رفتاری طبق اصول و قواعد دارند، شده اند تا از این مسیر به تحکیم مبانی کشور یاری رسانند.

منظور جناب رییس شورا، این است که کافه ها باید سامان دهی شوند و این واژه سامان دهی از ترسناک ترین واژه هایی است که در حکمرانی ایرانی وارد شده. لایه های زیرین و معنایی این واژه چنین است که حاکمیت به مثابه قیم و چوپان، نه تنها اجازه دارد، بلکه باید وارد هر مقوله ای از زندگی اجتماعی و شخصی افراد جامعه و حتی پدیده های طبیعی، عناصر، اشیاء و… موجود در کشور شود و آن را بنا بر سلیقه مدیران ذی ربط و تفسیرشان از قوانین و قواعد سامان دهی کند.

همین سامان دهی ها غالباً منجر به بروز ناهنجاری هایی می شود/شده است که گریبانگیر ماست. دولت آقای احمدی نژاد در پی سامان دهی وضعیت آبی کشور و خودکفایی کشاورزی ، چنان تهاجم گسترده ای را به آب های زیرزمینی ایران تدارک دید که نتیجه اش شد خشکیدن تالاب ها، رودها و دریاچه ها و نشست ها و گسست های زمین و برهوت و مریخی شدن بسیاری از دشت های ایران.

اصلاً و اساساً بر مبنای کدام تئوری حکومت، حاکمیت ما و همه اجزای درونی و بیرونی آن، خود را مکلف می دانند که در جزیی ترین امور زندگی شهروندان دخالت کنند؟ آنها که می خواهند کافه ها را سامان دهی کنند و از آنها پایگاهی برای تثبیت قواعد مورد نظرشان بسازند، برای چندین دهه بر مدیریت مهم ترین نهادهای فرهنگی کشور تکیه زده و بودجه های نجومی دریافت کرده اند و دریغ از اینکه کوچکترین موفقیتی کسب کرده باشند.

صداوسیمای تحت مدیریت شان، هر کس که کیفیتی در کار داشت را راند و امروز ترویج فحاشی، خشونت و تبلیغات ایدئولوژیک، مخاطبی برای آن به جا نگذاشته است. بااین حال به دنبال اداره تمام فضاهای دیگر مشابه از شبکه های اجتماعی تا پلتفرم ها هستند و اکنون هم در پی سامان دهی کافه ها به شیوه ای جلیلی پسند افتاده اند.

این دوستان از برپایی نهادی مشابه که توان جذب جوانان را داشته باشد کاملاً ناامید هستند و همیشه ترجیح می دهند با مصادره زیربناهای موجود، ساختار خود را بر آن بنا کنند. سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، نمونه مدیریت فرهنگی آن سلیقه خاص است؛ با دوهزار میلیارد تومان بودجه و تاثیرگذاری بسیار ناچیز!

این سازمان عریض و طویل - که نمایندگی هایش در کنار سفارتخانه های رسمی کشور فعالیت می کنند و عنوانی دیپلماتیک دارند- با صرف هزاران میلیارد تومان، هیچ حاصلی در برآوردن صدای فرهنگ ایرانی نداشته است. اگر به مجموعه فعالیت های آن نگاه کنید، جز جمع کردن عده ای محدود از مخاطبان خاص و علاقه مندان آموختن زبان فارسی ـ آن هم با همراهی بنیاد سعدی ـ چیز دیگری نمی بینید.

کار بعضی از نمایندگی ها به برپایی کلاس های نقاشی، آبرنگ و خطاطی کشیده و بیش ازاین هیچ… حال قائلان به همین شیوه، بر خود واجب می دانند حتی کوچکترین روزنه هایی که شهروندان می توانند از آن طریق، لختی از فشار و تنش های سیاسی و اجتماعی بیاسایند و به فعالیت های فرهنگی مطابق با سلیقه خود روی بیاورند را مسدود کنند.

در پایان باید پرسید، شما به کدام کافه می روید که آنجا موارد غیراخلاقی یا چیزهایی می بینید که با مبانی تحکیم خانواده در تضاد است؟ بیشتر کافه های تهران، بار مراکز فرهنگی مستقل را بر دوش دارند و البته برخلاف آنچه شما تصور می کنید، مردمی که در این مکان ها می نشینند و بحث فرهنگی و سیاسی می کنند، همان ها هستند که در هجوم دشمنان ایران، پای میهن ایستادند و جان دادند ولی دامن وطن را رها نکردند. بی تظاهر، بدون کیسه دوختن و بدون آز و طمع، فقط برای ایران.