ماه هیچ جو واقعی ندارد، اما زمین میلیاردها سال است که سخاوتمندانه سعی در به اشتراک گذاشتن جو خود با آن داشته است. اکنون یک مطالعه جدید نشان داده است که میدان مغناطیسی سیاره ما می تواند همان چیزی باشد که ذرات را از جو زمین به سطح ماه هدایت می کند.

به گزارش ایسنا، از زمانی که فضانوردان ماموریت آپولو نمونه هایی را به زمین آوردند، فراوانی شگفت انگیزی از عناصر فرّار در رگولیت ماه (گرد و غبار ریز و سنگی که سطح ماه را پوشانده است) شناسایی شده است.

باد خورشیدی یکی از منابع احتمالی این عناصر فرّار است، اما این به تنهایی نمی تواند این عناصر، به ویژه نیتروژن را توضیح دهد. برخورد شهاب سنگ های کوچک به ماه نیز می تواند سطح ماه را تغییر دهد.

جو زمین نیز به عنوان یک منبع بالقوه پیشنهاد شده است، اما فرض بر این بود که این امر تنها قبل از توسعه میدان مغناطیسی سیاره ما امکان پذیر بوده است و پس از توسعه میدان مغناطیسی، این میدان بیشتر ذرات جوی را به دام انداخته است.

اکنون در مطالعه جدیدی که توسط اخترفیزیکدانان دانشگاه روچستر(Rochester) انجام شده است، این فرض بررسی شده است.

این تیم دو سناریو را شبیه سازی کرد تا ببیند کدام یک با داده ها مطابقت بیشتری دارد. اولی مدل زمین اولیه بدون میدان مغناطیسی و باد خورشیدی قوی تر و دومی مدل زمین مدرن با میدان مغناطیسی قوی و باد خورشیدی ضعیف تر بود.

به طرز شگفت آوری، سناریوی زمین مدرن با این فرضیه مطابقت بیشتری دارد. باد خورشیدی ذرات باردار را از جو بیرون می راند و آنها را در امتداد خطوط میدان مغناطیسی سیاره به حرکت در می آورد.

مغناطیس سپهر یا مگنتوسفر زمین، همانطور که از نامش پیداست، یک کره کامل نیست و به لطف فشار مداوم باد خورشیدی، بیشتر شبیه به دُم یک دنباله دار است و هنگامی که ماه از آن دُم عبور می کند، ذرات روی سطح ماه رسوب می کنند.

مطالعات قبلی نشان داده اند که مکانیسم مشابهی می تواند اکسیژن را به ماه برساند، آب و حتی زنگ زدگی ایجاد کند.

این مطالعه جدید نشان می دهد که این فرآیند میلیاردها سال است که ادامه دارد و به این ذرات فرّار زمان زیادی برای تجمع در خاک ماه می دهد.

بنابراین از آنجایی که جو زمین در آن دوره به شدت تغییر کرده است، می توان یک کپسول زمان ارزشمند از داده های تاریخی را روی سطح ماه حفظ کرد.

این پژوهش در مجله Nature Communications Earth & Environment منتشر شده است.