2025 سال پر باری در ژانر هاس مختلف بود و بازی های اکشن نیز از قافله عقب نماندند و شاهد آثار جذاب با کیفیتی در این ژانر بودیم. در مقاله امروز، سراغ بهترین بازی های اکشن سال رفته ایم؛ منظور آن دسته از آثاری هستند که بیش از اکتشاف و روایت روی سیستم مبارزات و گیم پلی در لحظه تاکید دارند.

بازی Hades II دقیقاً همان چیزی است که طرفداران از یک دنباله ی واقعی انتظار دارند: حفظ هویت نسخه ی اول و در عین حال جسارت در ایجاد تحول. این بار به جای Zagreus، کنترل Melinoë، را در دست می گیریم؛ شخصیتی با حال وهوایی جدی تر و تاریک تر که همین تغییر، لحن کلی بازی را پخته تر کرده است. مبارزات همچنان سریع، نفس گیر و وابسته به مهارت بازیکن هستند، اما تمرکز بیشتری روی جادوها، مدیریت منابع و زمان بندی دقیق صورت گرفته است. استفاده از طلسم ها، دایره های جادویی و حملات ترکیبی باعث شده ریتم نبردها عمق بیشتری بگیرد و دیگر صرفاً به اسپم کردن دکمه ها محدود نباشد. هر دور بازی حس متفاوتی دارد و این تنوع، یکی از ستون های اصلی جذابیت Hades II است.

از نظر طراحی، بازی نه تنها افت نکرده بلکه حتی جاه طلبانه تر هم شده. طراحی دشمنان و باس ها پیچیده تر و هوشمندانه تر است و هرکدام الگوهای حمله ی مشخصی دارند که یادگرفتن و شکست دادنشان واقعاً حس پیشرفت می دهد. بون ها (Boons) و قدرت هایی که از خدایان دریافت می کنید، ترکیب های متنوع تری نسبت به نسخه ی اول دارند و این باعث می شود ساخت بیلد (Build) به بخش جذاب تری از بازی تبدیل شود. موسیقی همچنان یکی از نقاط قوت اصلی است؛ قطعات دارن کورب با حفظ فضای راک-اسطوره ای، حس حماسی و تاریک تری به مبارزات داده اند. دیالوگ ها هم مثل همیشه پرجزییات، طبیعی و پر از شخصیت هستند؛ طوری که حتی بعد از ده ها ساعت بازی، هنوز هم حرف تازه ای برای شنیدن وجود دارد.

Ninja Gaiden 4 بازگشتی است به اکشن خالص، بی رحم و خشونت باری که این روزها کمتر در بازی ها می بینیم. اینجا خبری از راهنمایی های بیش ازحد یا بخشش اشتباهات بازیکن نیست؛ بازی از همان دقایق ابتدایی نشان می دهد که هنوز به ریشه های خود وفادار است و رحم و مروت ندارد. مبارزات سریع، کشنده و کاملاً وابسته به واکنش و مهارت پلیر هستند و هر دشمن، حتی ساده ترین آن ها، می تواند در صورت بی دقتی، شما را نابود کند. سیستم مبارزه با تمرکز روی شمشیرزنی دقیق، جاخالی های میلی متری و ضدحملات مرگبار، حس یک نینجای واقعی را منتقل می کند؛ حسی که کمتر بازی اکشنی طی سال های اخیر توانسته به این شکل ارائه دهد.

تنوع دشمنان و باس ها یکی از نقاط درخشان Ninja Gaiden 4 است. باس فایت ها صرفاً مبارزه های طولانی با نوار سلامتی بلندبالا نیستند، بلکه آزمونی برای یادگیری الگوها، مدیریت فضا و کنترل استرس محسوب می شوند. هر باس شخصیت و سبک مبارزه ی خاص خودش را دارد و شکست دادن آن ها واقعاً حس پیروزی می دهد، نه صرفاً عبور از یک مرحله. طراحی مراحل نیز هوشمندانه تر از گذشته شده؛ مسیرها بازتر هستند اما همچنان تمرکز روی مبارزه حفظ شده و بازی هیچ وقت ریتم تند خود را فدای گشت وگذار بی هدف نمی کند. گرافیک مدرن تر و انیمیشن های نرم، خشونت و سرعت نبردها را چشم نوازتر از همیشه کرده اند.

دلیلی که Ninja Gaiden 4 را به یکی از بهترین بازی های اکشن سال 2025 تبدیل می کند، جسارتش در حرکت بر خلاف جریان است. در دورانی که بسیاری از بازی ها سعی می کنند همه را راضی نگه دارند، این بازی بدون تعارف مخاطب خاص خودش را هدف قرار داده.

گاهی یک بازی از همان ثانیه های اول اعلام می کند که قرار نیست تجربه ای آرام یا قابل پیش بینی باشد؛ Ninja Gaiden: Ragebound دقیقاً از همین جنس است. این نسخه با تمرکز روی سرعت سرسام آور و فضای دو بعدی، چهره ای خشمگین تر و تهاجمی تر از نینجا گایدن ارائه می دهد. مبارزات بیش از هر زمان دیگری به واکنش آنی و تصمیم گیری در لحظه وابسته اند و بازی مدام بازیکن را وادار می کند بین حمله، دفاع و عقب نشینی انتخاب مرگ و زندگی انجام دهد. Ragebound نه تنها سخت است، بلکه عمداً شما را تحت فشار روانی می گذارد تا اشتباه کنید و یاد بگیرید.

سیستم مبارزه در این نسخه عمیق تر و بی رحمانه تر طراحی شده است. زنجیره ی حملات، حرکات ویژه و قابلیت های وابسته به حالت خشم (Rage) باعث می شوند هر نبرد لایه های تاکتیکی بیشتری داشته باشد. فعال سازی Rage قدرت تخریب بالایی به بازیکن می دهد، اما مدیریت زمان و ریسک در استفاده از آن حیاتی است.

اگر قرار باشد نامی قدیمی با چهره ای مدرن و روحی انتقام جو دوباره متولد شود، Shinobi: Art of Vengeance دقیقاً همان بازگشت است. بازی از همان ابتدا روی حس مخفی کاری، ضربات دقیق و مرگ های سریع تأکید می کند و به جای شلوغ کاری های بی دلیل، تمرکزش را روی ظرافت در اکشن گذاشته است. اینجا نینجا بودن یعنی صبر، شناخت موقعیت و زدن ضربه در بهترین لحظه، نه صرفاً حمله ی بی وقفه. ریتم بازی آگاهانه طراحی شده؛ لحظاتی آرام برای تحلیل و لحظاتی انفجاری برای اجرای یک انتقام بی نقص.

سیستم مبارزات ترکیبی از اکشن سریع و عناصر تاکتیکی است که به بازیکن اجازه می دهد سبک بازی خودش را شکل دهد. ابزارهای کلاسیک نینجایی مثل شوریکن ها، دودزاها و ضربات مرگبار از سایه ها نقش پررنگی دارند و استفاده ی هوشمندانه از آن ها تفاوت بین شکست و پیروزی را رقم می زند. دشمنان واکنش پذیرتر و هوشمندتر از گذشته طراحی شده اند و بازی به شدت بازیکن را برای اشتباهات ساده تنبیه می کند. طراحی مراحل چندمسیره، امکان انتخاب راه های مختلف برای پیشروی را فراهم کرده و باعث می شود تجربه ی هر مرحله بسته به تصمیم های شما تغییر کند.

Absolum یک بازی اکشن با تمرکز بر مبارزات نزدیک و ریتم سریع است که سعی می کند فرمول کلاسیک بازی های beat ’em up را با ایده های مدرن تر ترکیب کند. هسته ی تجربه بر پایه ی درگیری های پی درپی، واکنش های سریع و انتخاب های لحظه ای شکل گرفته و مدام بازیکن را وادار می کند سبک مبارزه ی خودش را پیدا کند. تنوع دشمنان و موقعیت ها باعث می شود روند بازی یکنواخت نشود و هر بار ورود به مراحل، حس مواجهه با چالش های تازه را منتقل کند. Absolum بیش از آن که روی روایت مستقیم یا توضیح دادن همه چیز تکیه کند، در تلاش است تا از طریق گیم پلی، فضا و ضرب آهنگ مبارزات، تجربه ای پرتنش و درگیرکننده بسازد که برای طرفداران اکشن های کلاسیک اما با چاشنی امروزی، جذاب است.

Absolum روی مبارزاتی تمرکز دارد که به زمان بندی دقیق و شناخت رفتار دشمنان وابسته اند. سیستم استقامت نقش کلیدی دارد و بازی مدام شما را مجبور می کند بین حمله ی بیشتر یا عقب نشینی هوشمندانه انتخاب کنید. دشمنان طراحی یکنواختی ندارند و هر کدام رفتار و تهدید خاص خودشان را دارند، به طوری که نمی توان با یک الگوی ثابت همه را شکست داد. طراحی مراحل نیمه باز، مسیرهای جایگزین و رازهای پنهان را در اختیار بازیکن می گذارد و حس اکتشاف را به بخشی جدی از تجربه تبدیل می کند، نه یک عنصر تزیینی.

وقتی اسم DOOM می آید، انتظار سکوت و مکث ندارید؛ بلکه می خواهید هجوم، خشونت و ریتمی نفس گیر را تجربه کنید. DOOM: The Dark Ages اما هوشمندانه همین انتظار را می شکند و آن را در قالبی متفاوت بازسازی می کند. این بار جهنم رنگ وبوی قرون وسطایی گرفته؛ زره های سنگین، معماری های تاریک و حس جنگی بدوی تر، چهره ای تازه به Slayer داده اند. با این حال، روح DOOM کاملاً زنده است: اکشنی بی وقفه که حتی برای لحظه ای نمی گذارد نفس بکشید و از همان لحظه ی اول، کنترل را به غریزه ی بقا می سپارد.

سیستم مبارزات در The Dark Ages ترکیبی جسورانه از خشونت کلاسیک DOOM و المان های جدید است. سپر، سلاح های سرد و ابزارهای نزدیک برد در کنار اسلحه های آشنا، ریتم مبارزه را سنگین تر اما مرگبارتر کرده اند. این نسخه بیشتر از همیشه روی درگیری نزدیک و مدیریت فضا تمرکز دارد و بازیکن را وادار می کند وسط میدان بماند. طراحی دشمنان متناسب با این فضای قرون وسطایی تغییر کرده و باس فایت ها حس نبردهای تن به تن حماسی را منتقل می کنند. موسیقی خشن و کوبنده هم مثل همیشه ضربان بازی را بالا نگه می دارد و اجازه نمی دهد لحظه ای از جریان اکشن جدا شوید.

در دنیای بازی های اکشن نظامی، کمتر بازی ای توانسته حس میدان نبرد را به طور کامل منتقل کند؛ Battlefield 6 اما یک بار دیگر نشان می دهد چرا این سری هنوز جزو شاخص ترین هاست. از لحظه ی ورود به محیط بازی، شما درگیر یک تجربه عظیم، پرجزییات و نفس گیر می شوید؛ جایی که انفجارها، شلیک ها و صدای تانک ها شما را در قلب نبرد قرار می دهند. هر میدان جنگ، از شهرهای ویران شده گرفته تا صحراهای باز، با جزییات دقیق و محیط های تعاملی طراحی شده است که نه تنها زیبایی بصری دارند، بلکه بر تاکتیک و استراتژی بازیکن نیز تأثیر می گذارند.

گیم پلی Battlefield 6 تعادل استادانه ای بین تیراندازی سریع، تاکتیک های گروهی و استفاده از وسایل نقلیه جنگی ایجاد کرده است. سیستم تیراندازی و بازخورد اسلحه ها نسبت به گذشته واقعی تر و رضایت بخش تر شده و همکاری با تیم برای موفقیت در مأموریت ها حیاتی است. وسایل نقلیه مثل تانک، هلیکوپتر و خودروهای سبک، راهبردهای متنوعی برای بازیکن فراهم می کنند و مبارزه در زمین های وسیع، هر بار تجربه ای متفاوت و پویا ایجاد می کند. همچنین محیط های کاملاً تخریب پذیر باعث شده تصمیم های شما در لحظه واقعی تر و تأثیرگذارتر باشند.

بازی Elden Ring: Nightreign این بار به جای تکیه ی صرف بر تجربه ی تک نفره و پیشروی خطیِ آشنای سولزلایک ها، ساختاری را ارائه می دهد که به طور جدی بر همکاری تیمی و بازی کوآپ بنا شده است. در این نسخه، جهان بازی بیشتر شبیه یک میدان نبرد پویا طراحی شده؛ جایی که هماهنگی میان اعضای تیم، تقسیم نقش ها و تصمیم گیری های لحظه ای اهمیت بالاتری نسبت به قبل پیدا می کند. مبارزات دیگر فقط آزمونی برای صبر و مهارت فردی نیستند، بلکه تعامل بین بازیکنان، پوشش دادن ضعف های یکدیگر و استفاده ی هوشمندانه از توانایی ها، به بخش جدایی ناپذیر تجربه تبدیل شده است. همین تغییر رویکرد باعث می شود حس پیشروی در دنیای Elden Ring، رنگ وبویی تازه و متفاوت به خود بگیرد.

از سوی دیگر، اضافه شدن المان های تصادفی و ساختار چرخه ای، Nightreign را از یک سولزلایک سنتی فراتر می برد. هر چرخه می تواند چینش دشمنان، آیتم ها و حتی مسیرها را تغییر دهد و این موضوع باعث می شود هیچ دو تجربه ای کاملاً شبیه هم نباشند. این ترکیب از کواپ تیمی، تصادفی بودن و چرخه ی تکرار، تجربه ای ارائه می دهد که هم هویت سخت گیرانه ی سولزلایک را حفظ می کند و هم آن را در قالب Elden Ring به شکلی تازه، پویا و غیرقابل پیش بینی بازتعریف می کند.

بازی ARC Raiders بازیکن را به دنیایی آخرالزمانی می برد که در آن بقا، ریسک و تصمیم های لحظه ای حرف اول را می زنند. سطح زمین تحت سلطه ی ماشین های عظیم و بی رحمی است که هر حرکت اشتباه را با مرگ پاسخ می دهند و همین موضوع باعث می شود هر خروج از پناهگاه زیرزمینی، حسی شبیه یک قمار حساب شده داشته باشد. بازی از همان ابتدا فضایی پرتنش می سازد؛ جایی که سکوت محیط، صدای دوردست ماشین ها و احتمال حضور دیگر بازیکنان، مدام حس ناامنی را به شما القا می کند.

هسته ی گیم پلی ARC Raiders بر پایه ی ساختار استخراج (Extraction) شکل گرفته؛ یعنی وارد منطقه می شوید، منابع جمع می کنید، با دشمنان مکانیکی و گاهی انسان های دیگر درگیر می شوید و در نهایت باید سالم خارج شوید. همین خارج شدن است که به بازی وزن و استرس می دهد، چون هرچه بیشتر طمع کنید، ریسک از دست دادن همه چیز بالاتر می رود. درگیری ها سریع و مرگبار هستند و بازی شما را تشویق می کند همیشه بین درگیری مستقیم، مخفی کاری یا عقب نشینی هوشمندانه یکی را انتخاب کنید.