پس از نزدیک به چهار سال جنگ، شاید هیچ بُعدی از درگیری روسیه و اوکراین به اندازه گسترش سریع جنگ پهپادی، توجه ارتش های غربی را جلب نکرده باشد. از سال 2023، هر دو طرف میلیون ها پهپاد ارزان قیمت از نوع کوادکوپتر را در سراسر میدان های نبرد به کار گرفته اند؛ به گونه ای که در برخی محورهای جبهه، این پهپادهای کوچک اکنون مسوول 70 درصد از تلفات رزمی هستند.

به گزارش اعتماد، همزمان، روسیه از هزاران پهپاد تهاجمی یک طرفه ملخی از نوع Geran-2 و Geran-3 برای انجام حملات دوربرد و تقریبا شبانه علیه شهرهای اوکراین استفاده می کند. در مقابل، اوکراین نیز با بهره گیری از طیف متنوعی از پهپادهای تهاجمی یک طرفه بومی، به طور منظم پایگاه ها، کارخانه ها و زیرساخت های انرژی روسیه را هدف قرار داده است.

در واکنش به این تحولات، بسیاری از استراتژیست های دفاعی غربی خواستار بازنگری فوری در اولویت های نظامی شده اند. در ماه ژوئن، دونالد ترامپ، رییس جمهور ایالات متحده، فرمان اجرایی تسریع تولید پهپادها را امضا کرد. پس از آن، وزارت دفاع امریکا چندین تغییر سیاسی را برای تسهیل ادغام سریع پهپادهای کم هزینه در زرادخانه این کشور اعمال کرده و پیت هگست، وزیر دفاع ایالات متحده، خواستار برقراری سلطه پهپادی شده است.

در همین حال، در بخش خصوصی نیز شرکت های فعال در حوزه نرم افزار و هوش مصنوعی که سرمایه گذاری گسترده ای در توسعه فناوری های نظامی بدون سرنشین انجام داده اند، شرکت هایی چون آندوریل، پالانتیر و شیلد ای آی در رقابتی فشرده برای تصاحب قراردادهای جدید و سودآور دفاعی قرار دارند. بی تردید، سامانه های کوچک هواگردهای بدون سرنشین به طور بنیادین شیوه نبرد نیروهای پیاده را دگرگون کرده اند.

با این حال، ارتش ایالات متحده و دیگر شاخه های نیروهای مسلح این کشور، در مقایسه با نیروهای روسیه یا چین، هم در حوزه پهپادها و - نگران کننده تر از آن - در فناوری های مقابله با پهپاد، عقب تر قرار دارند. اما این تصور که دستیابی گسترده به پهپادهای مجهز به هوش مصنوعی می تواند به طور قاطع توان دفاعی ایالات متحده در برابر چین را تقویت کند، تصوری نادرست است.

نخست آنکه درس هایی که از جنگ اوکراین - درگیری ای فرسایشی و تا حد زیادی بن بست گونه میان دو نیروی مسلح عمدتا زمین محور - استخراج می شود، لزوما و به طور مستقیم به سایر انواع منازعات قابل تعمیم نیست. ترکیب زرادخانه نظامی پکن و ماهیت محتمل هرگونه رویارویی در منطقه هند و اقیانوسیه نشان می دهد که چنین درگیری ای تحت تاثیر مجموعه ای کاملا متفاوت از عوامل رقم خواهد خورد. چین، با وجود برخورداری از بزرگ ترین و پیشرفته ترین صنعت پهپادی جهان، در عمل همچنان سخت افزارهای نظامی سرنشین دار را در اولویت قرار داده است.

ارتش آزادی بخش خلق هرساله تعداد قابل توجهی جنگنده های مدرن و بسیار پیشرفته، ناوهای جنگی بزرگ و سامانه های موشکی پیشرفته زمینی، دریایی و هوایی را به خدمت می گیرد. در چنین شرایطی، اگر ایالات متحده بیش از اندازه بر توسعه و خرید پهپادها تمرکز کند، این خطر وجود دارد که همان برتری محدود باقیمانده خود را نیز در حوزه قابلیت های پیشرفته هوایی و دریایی - قابلیت هایی که در هرگونه درگیری در هند و اقیانوسیه تعیین کننده خواهند بود - در برابر ارتش آزادی بخش خلق از دست بدهد.

در چند سال گذشته، تحلیلگران نظامی و مدیران صنایع دفاعی به طور همزمان بر مقوله ها و درس هایی تمرکز کرده اند که ارتش های غربی ظاهرا باید از مقاومت چشمگیر اوکراین در برابر روسیه بیاموزند. یکی از پیامدهای این توجه، هجوم انبوه محصولات و فناوری های دفاعی جدید بوده است که با برچسب تحول آفرین و اغلب بر اساس برداشت هایی مبهم از تجربه جنگ اوکراین، به ارتش های غربی عرضه می شوند. در عمل اما بسیاری از این سامانه ها - به ویژه پهپادهای ساخت غرب که توسط شرکت های نوپای فناوری تولید شده اند - در مواجهه با جنگ الکترونیکی گسترده روسیه (و اوکراین) و شرایط سخت محیطی میدان نبرد یا کارایی اندکی داشته اند یا حتی به طور کامل ناکام مانده اند.

با این حال، مساله اساسی تر آن است که جنگ اوکراین ویژگی های منحصربه فردی دارد که الزاما در مورد نیروهای ایالات متحده و چین در صحنه هند و اقیانوس آرام صدق نمی کند. حمله زمینی مستمر روسیه به اوکراین به شکل گیری خطوط مقدم نسبتا ثابت و ممتدی انجامیده که بیش از 600 مایل، از استان خارکی یف در شمال تا خرسون در جنوب، امتداد دارند.

هیچ یک از دو طرف به برتری هوایی دست نیافته اند و همین امر نقش قدرت هوایی را - در مقایسه با بسیاری از جنگ های مدرن - به طور چشمگیری کمرنگ کرده است. از سوی دیگر، با متحمل شدن تلفات سنگین واحدهای زرهی و نیروهای نخبه دوطرف در مراحل ابتدایی جنگ، از اواسط سال 2023 تاکنون، هیچ کدام قادر به اجرای عملیات مانورِ گسترده مبتنی بر تسلیحات ترکیبی نبوده اند. در نتیجه، هر دو ارتش ناچار شده اند به شدت به واحدهای کوچک پیاده نظام متکی شوند؛ واحدهایی که با پشتیبانی محدود تانک، توپخانه و پهپادهای همراه، حملات شناسایی و فرسایشی را از میان میدان های مین و علیه خطوط دفاعی ثابت انجام می دهند.

در چنین شرایطی، پیشروی در هر دو جهت به طرز فرساینده ای کند، پرهزینه و خونبار بوده است. در چنین شرایطی، پهپادهای کوادکوپتر کوتاه برد که سبک، ارزان و قابل تولید انبوهند، کارایی چشمگیری از خود نشان داده اند. به ویژه با توجه به کمیاب شدن فزاینده مهمات توپخانه ای متعارف، پرتابگرها و راکت های دوربرد، هر دو طرف از این پهپادهای کم هزینه برای فرسایش نیروهای دشمن و اخلال در تدارکات و تحرکات تاکتیکی آن ها در فاصله ای حدود شش تا دوازده مایل از خطوط مقدم استفاده کرده اند.

تا سال 2024، نبردها در خط مقدم عملا زیر سلطه شمار روزافزونی از پهپادها قرار گرفت و همزمان، فناوری های جدیدی مانند پهپادهای فیبر نوری و سامانه های هدایت نهایی تصویری مبتنی بر هوش مصنوعی به طور مداوم توسعه یافتند. در واکنش به این تحول، سامانه های دفاع ضدپهپادی - از جمله تورهای فیزیکی، جنگ الکترونیکی و انواع مهمات تخصصی تفنگی و توپخانه ای - به عناصری حیاتی تبدیل شده اند و با سرعتی بالا در حال تکاملند.

با این حال، بسیاری از این سامانه های دفاعی فعال در اوکراین، به دلیل پراکندگی نیروها در خطوط مقدم و فرسایش مداوم، تحت فشاری بیش از ظرفیت عملیاتی خود قرار دارند. با وجود این، گسترش جنگ پهپادی عامل اصلی ناتوانی نیروهای اوکراینی در حفظ برخی مواضع کلیدی در سال های 2024 و 2025 نبوده است. عامل تعیین کننده تر، صدها بمب سنگین گلایدی است که روسیه هر هفته با استفاده از جنگنده - بمب افکن های Su-34 علیه خطوط مقدم پرتاب می کند.

این بمب های گلاید با وزن 500 تا 3000 کیلوگرم قادرند حتی مواضع عمیق و به شدت مستحکم را ویران کرده و سربازان مستقر در سنگرها را به مراتب موثرتر از پهپادهای کوچک از میان بردارند. اوکراین همچنان فاقد راهکاری موثر برای رهگیری هواپیماهای حامل این بمب هاست؛ هواپیماهایی که محموله های خود را از فاصله ای بیش از 40 مایل پشت خطوط مقدم رها می کنند.

هرچند پهپادها بخش عمده ای از فرسایش روزانه علیه پیاده نظام و خودروهای در حال حرکت در اطراف خطوط مقدم را رقم می زنند، اما حملات متمرکز بمب های گلاید تهدیدی به مراتب جدی تر برای نیروهای سنگرگرفته ایجاد می کند. این حملات بی وقفه، به ویژه برای سربازان اوکراینی که در تلاش برای حفظ مواضع استراتژیک به شدت مستحکم - مانند شهر تپه ای چاسیو یار در استان دونتسک - هستند، فشار و هزینه ای سنگین و فرساینده به همراه داشته است.

در تضادی آشکار با شرایط عملیاتی حاکم بر جنگ اوکراین، هرگونه درگیری احتمالی میان نیروهای ایالات متحده و ارتش آزادی بخش خلق چین، عمدتا در حوزه هوا و دریا رقم خواهد خورد. نبردهای زمینی اگر رخ دهند، به احتمال زیاد به جزایر محدودی همچون تایوان یا سنکاکو - که در چین با نام دیائویو شناخته می شود - محدود خواهند بود.

در چنین سناریویی، موفقیت ایالات متحده به توانایی اش در اعمال سریع، مکرر و قاطع قدرت آتش هوایی و دریایی در همین نقاط کلیدی و در لحظات حساس بستگی دارد. این امر مستلزم اعمال قدرت در پهنه ای متشکل از هزاران مایل اقیانوس و در برابر تهدیدهای موشکی، هوایی و دریایی بسیار پیشرفته چین است.

انجام چنین عملیاتی نیازمند نیروهایی بسیار آموزش دیده است که قادر به هدایت جنگنده های پیشرفته، بمب افکن ها و ناوهای جنگی بوده و همزمان، هماهنگی دقیق اقدامات پشتیبانی متقابل را در قالب عملیات های مشترک بر عهده بگیرند. به بیان دیگر، چنین درگیری ای مستلزم به کارگیری گونه ای کاملا متفاوت از نیروها و تجهیزات خواهد بود؛ نیروها و تجهیزاتی که تفاوت بنیادینی با آنچه روسیه و اوکراین در جنگ کنونی به کار گرفته اند، دارند.

در یک منازعه احتمالی در هند و اقیانوس آرام، پهپادها همچنان می توانند نقشی مهم در عملیات های زمینی و آبی- خاکی ایفا کنند. برای نمونه، تایوان می تواند به طور قابل توجهی از توانایی استقرار صدها هزار - و حتی میلیون ها - پهپاد کوچک برای مقابله با یگان های زمینی ارتش آزادی بخش خلق در سواحل خود بهره ببرد. همچنین برخورداری از سامانه های پایدار و موثر ضدپهپادی برای نیروهای تایوانی ضروری است؛ سامانه هایی که بتوانند پهپادهای تهاجمی یک طرفه و پهپادهای شناسایی ارتش آزادی بخش خلق را - چه آن هایی که از سرزمین اصلی چین پرواز می کنند و چه آن هایی که از روی شناورهای ساحلی به پرواز درمی آیند - رهگیری و مختل کنند.

با این حال، چنین سامانه های بدون سرنشینی برای نیروی هوایی و دریایی ایالات متحده، در تلاش برای ایجاد پوشش هوایی و در نهایت پشتیبانی دریایی - که مستلزم اعمال قدرت از پایگاه های دوردستی مانند گوام یا دیگر پایگاه های امریکا در منطقه است - کارایی چندانی نخواهند داشت. مسافت ها در منطقه هند و اقیانوس آرام سرسام آورند. بزرگ ترین ضعف نسل کنونی جنگنده های پیشرفته ایالات متحده - از جمله F-22، F-35 و F/A-18E/F - در برابر تهدیدات فزاینده چین، نه صرفا هزینه بالای آن ها و نه تعداد نسبتا محدودشان، بلکه برد عملیاتی محدود آن هاست.

این هواپیماها با شعاع عملیاتی حدود 350 تا 600 مایل، برای رسیدن به مناطق مورد مناقشه ناگزیر به استفاده از تانکرهای سوخت رسان هوایی هستند؛ تانکرهایی که در صورت بروز درگیری، باید به شکلی خطرناک به محدوده تهدید موشک ها و جنگنده های چینی نزدیک شوند. پهپادهای کوچک قادر به حل این معضل نیستند. حتی دوربردترین پهپادهای دیدِ اول شخص مجهز به کابل فیبر نوری - که در جنگ اوکراین به طور گسترده به کار گرفته شده اند - بردی در حدود 15 مایل دارند و اغلب پهپادهای FPV کوچک، بردی به مراتب کمتر از این نیز دارند.

به بیان دیگر، همان سامانه ای که نبرد در اوکراین را به شکلی معنادار از جنگ های بین دولتی پیشین متمایز کرده است، در مراحل آغازین و حیاتی یک درگیری احتمالی میان نیروهای ایالات متحده و چین، تا حد زیادی بی ربط خواهد بود.

حتی اگر فرض شود که پهپادهای کوچک بتوانند به سرعت در بردهای مورد نیاز مستقر شوند، هیچ یک از گونه های پهپادی که امروز توسط طرفین در جنگ اوکراین مورد استفاده قرار می گیرند، توان دفاع موثر از نیروهای امریکایی در برابر حملات چین را ندارند. پکن هم اکنون هزاران فروند موشک بالستیک، مافوق صوت و کروز پیشرفته در اختیار دارد که برای هدف قرار دادن پایگاه های مقدم، ناوهای هواپیمابر، هواپیماهای سوخت رسان و دیگر دارایی های بزرگ و حیاتی ایالات متحده طراحی شده اند.

برای مقابله با چنین تهدیدهایی، ارتش امریکا ناگزیر است به سامانه های دفاع موشکی چندمیلیون دلاری متکی باشد؛ سامانه هایی مانند پاتریوت PAC-3 MSE، THAAD، SM-6 و SM-3. همچنین رهگیری صدها جنگنده چینی - که به طور فزاینده ای پیشرفته تر می شوند - مستلزم به کارگیری حجم بالایی از موشک های پیشرفته هوابه هوا، از جمله AIM-260 JATM، AIM-174B و AIM-120D AMRAAM است.

این موشک ها، چه از سوی جنگنده های سرنشین دار شلیک شوند و چه در آینده به طور بالقوه توسط سامانه های بدون سرنشین مجهز به هوش مصنوعی، در هر صورت به تعداد بسیار زیاد مورد نیاز خواهند بود. پهپادهای کوچک، به سادگی قادر به رهگیری هواپیماهای جنگی ای نیستند که در ارتفاع و سرعت بالا پرواز می کنند.

علاوه بر این، بسیاری از گونه های سامانه های بدون سرنشین که به طور بالقوه می توانند در منطقه هند و اقیانوس آرام کارآمدتر باشند، هزینه های قابل توجهی دارند. برای نمونه، انتظار می رود هواپیماهای رزمی مشارکتی پنهانکار - یعنی هواگردهای رزمی بدون سرنشین خودکار یا مجهز به هوش مصنوعی که برای همراهی و پشتیبانی از جنگنده های سرنشین دار طراحی شده اند - برای هر فروند بین 20 تا 30 میلیون دلار هزینه داشته باشند.

حتی طرح های کم هزینه تر که قرار است چیزی بیش از حسگرهای پیشرو و کامیون های حمل سلاح نباشند نیز همچنان چندین میلیون دلار قیمت خواهند داشت. هرچند توسعه و به کارگیری این سامانه ها می تواند مزایای مهمی به همراه داشته باشد، اما با توجه به هزینه بالای آن ها، استفاده گسترده و واقعا انبوه از این هواگردها چندان واقع بینانه نیست. راه اندازی و بهره برداری از این سامانه ها همچنین مستلزم به کارگیری شمار زیادی نیروی انسانی، تجهیزات حفاظتی، ظرفیت های لجستیکی، نیروهای حفاظت از پایگاه و طیفی از متخصصان فنی است؛ نیروهایی که باید این سامانه ها را برای پرواز آماده کنند، پس از ماموریت بازیابی کنند، تعمیر و نگهداری انجام دهند و آن ها را به نقاط پرتاب در صحنه نبرد منتقل کنند.

این بدان معناست که منابع انسانی لازم، ناگزیر باید از سایر ماموریت ها و حوزه ها بازتخصیص داده شوند. افزون بر این، هواپیماهای رزمی مشارکتی به تنهایی تغییری بنیادین در موازنه میان ارتش ایالات متحده و ارتش آزادی بخش خلق ایجاد نخواهند کرد، چرا که چین نیز به طور همزمان در حال توسعه سامانه هایی مشابه است. پهپادهای ساده ترِ تهاجمی یک طرفه، فریب دهنده یا اخلال گرِ آماده به کار، می توانند با هزینه ای نسبتا کمتر تولید شوند و همچنان نقش های حیاتی در قالب یک بسته حمله مشترک و پیچیده ایفا کنند. با این حال، حتی این پهپادها نیز برای دستیابی به برد و کارایی مورد نیاز، احتمالا صدها هزار دلار برای هر واحد هزینه خواهند داشت.

بهره گیری از رفتارهای پروازی دسته جمعی مبتنی بر هوش مصنوعی می تواند اثربخشی چنین پهپادها یا موشک هایی را در سناریوهای تاکتیکی گوناگون افزایش دهد، اما الزامات مربوط به پیوندهای داده ای پایدار و توان پردازشی بالا، هزینه هر واحد را بیش از پیش افزایش داده و در نتیجه تعداد قابل دسترس آن ها را محدود خواهد کرد. در واقع، تسلیحاتی که تقریبا همین ماموریت ها را دنبال می کنند - از حملات هوشمند دورایستا گرفته تا فریب دهنده ها و اخلال گرهای آماده به کار - دهه هاست که در قالب موشک های کروز و سامانه هایی مانند ADM-160 MALD-X در اختیار ایالات متحده قرار دارند. مساله اصلی آن نیست که این ابزارهای موجود توان انجام ماموریت های مورد نیاز را ندارند؛ مساله این است که ایالات متحده به اندازه کافی از آن ها در اختیار ندارد.

برای ایالات متحده، به طور اجتناب ناپذیری روشن است که یک درگیری بزرگ در سطح همتا ، به منابع و ظرفیت هایی کاملا متفاوت از مداخلات خارجی و عملیات های ضدشورشی دهه های اخیر نیاز خواهد داشت. در هرگونه رویارویی با چین، ارتش امریکا به ذخایر عظیمی از مهمات، قطعات یدکی، تجهیزات پزشکی و سایر ملزومات لجستیکی نیازمند خواهد بود.

در حال حاضر، واشنگتن با کمبودهای قابل توجهی در موشک های کلیدی دوربرد، ضدکشتی و رهگیر روبه رو است؛ کمبودهایی که در میان بسیاری از متحدانش حتی شدیدتر نیز هست. افزون بر این، ایالات متحده در نتیجه بیش از یک دهه به تعویق افتادن نوسازی نیروهای هوایی و دریایی در جریان جنگ جهانی علیه تروریسم ، با ساختاری از نیروهای متعارف مواجه است که هم رو به کوچک شدن است و هم به تدریج فرسوده می شود.

هزینه های بسیار سنگینِ بازسازی توده رزمی با سامانه های پیشرفته متعارف، بسیاری از تحلیلگران و سیاستگذاران دفاعی را به جست وجویی تقریبا شتاب زده برای یافتن راه حل هایی مبتنی بر فناوری های هوش مصنوعی - از جمله پهپادها - سوق داده است؛ راه حل هایی که قرار است نوعی توده ارزان را جایگزین ظرفیت های پرهزینه سنتی کنند. در مقابل، ارتش آزادی بخش خلق چین طی سال های اخیر، هم از نظر کمّی و هم از نظر کیفی، به طور چشمگیری تقویت شده است.

نکته قابل توجه آن است که چین، با وجود در اختیار داشتن بزرگ ترین و پیشرفته ترین پایگاه صنعتی تولید پهپاد در جهان، تمرکز اصلی نظامی خود را همچنان بر توسعه هواپیماهای جنگی سرنشین دار، کشتی های جنگی بزرگ و سامانه های موشکی پیشرفته معطوف کرده است. نیروی هوایی ارتش آزادی بخش خلق چین در مسیری قرار دارد که تا سال 2030 ناوگانی متشکل از حدود هزار فروند J-20 - جنگنده رادارگریز نسل پنجم بومی چین - در اختیار داشته باشد. همزمان، چین سالانه صدها فروند موشک پیشرفته ضدکشتی و موشک های دوربرد زمین به هوا و هوابه هوا و نیز ده ها ناوشکن و رزم ناو پیشرفته تولید می کند. به ویژه در حوزه موشک های هوابه هوا و زمین به هوا، بسیاری از این سامانه های چینی در برخی شاخص های کلیدی حتی عملکردی برتر از نمونه های امریکایی دارند.

تقریبا تمام این ظرفیت تولید، به جای صادرات به مشتریانی مانند پاکستان، مستقیما در اختیار ارتش آزادی بخش خلق قرار می گیرد. بخش عمده ای از این توان نظامی نیز به احتمال زیاد در هرگونه تلاش چین برای تصرف تایوان و همچنین در سایر درگیری های بالقوه پکن در دریای چین شرقی یا دریای چین جنوبی، به کار گرفته خواهد شد.

در مقام مقایسه، اگرچه جنگنده های F-35 شرکت لاکهید مارتین با نرخی اندکی بالاتر از J-20A و J-20S چین تولید می شوند، اما تنها بخشی از این تولید به ارتش ایالات متحده اختصاص می یابد. نیروی هوایی امریکا در سال 2025 تنها 48 فروند F-35A خریداری کرده و برنامه ریزی کرده است که در هر یک از سال های باقیمانده این دهه نیز تعداد کمتری از این جنگنده را تهیه کند.

نیروی دریایی و سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده گونه های دیگری از F-35 را خریداری می کنند، اما بخش عمده تولید فعلی لاکهید مارتین برای تحویل به متحدان امریکا در اروپا و آسیا در نظر گرفته شده است. جنگنده نسل بعدی نیروی هوایی ایالات متحده، موسوم به F-47 که انتظار می رود هزینه ای بیش از 300 میلیون دلار برای هر فروند داشته باشد، قرار نیست پیش از اوایل دهه 2030 به عنوان یک دارایی رزمی استاندارد وارد خدمت شود.

برنامه نسل بعدی متناظر نیروی دریایی امریکا با عنوان F/A-XX نیز - حتی در صورت ادامه یافتن این پروژه -احتمالا با تاخیری بیشتر عملیاتی خواهد شد. با این حال، تا آن زمان، نسل جدید جنگنده های چینی شامل J-36، J-XDS و J-50 که هم اکنون همگی در مرحله آزمایش پرواز قرار دارند، به احتمال زیاد وارد خدمت خواهند شد. این هواپیماها اگرچه ممکن است از نظر تعداد قابلیت ها یا پیچیدگی فنی به پای F-47 نرسند، اما به احتمال زیاد سریع تر و در شمار بیشتری تولید خواهند شد. در مجموع، هیچ پاسخ ساده یا راه حل فوری ای برای چالش ناشی از رشد شتابان توان نظامی چین وجود ندارد.

یکی دیگر از حوزه هایی که چین در آن به سطحی فراتر از ایالات متحده دست یافته، سامانه های هوابرد فرماندهی و هشدار زودهنگام دوربرد یا AWACS است. این هواپیماها به واسطه فراهم کردن پوشش راداری گسترده و بلندبرد، نقشی حیاتی در هشدار زودهنگام، مدیریت میدان نبرد و فرآیند هدف گیری برای نیروهای هوایی و مشترک ایفا می کنند و به طور قابل توجهی توان عملیاتی آن ها را افزایش می دهند.

ارتش آزادی بخش خلق چین در حال حاضر حدود 60 فروند هواپیمای آواکس مدرن در اختیار دارد که همگی به جدیدترین رادارهای آرایه فازی با اسکن الکترونیکی فعال (AESA) و قابلیت های پیشرفته پیوند داده و ارتباطات ماهواره ای مجهز شده اند تا بتوانند به عنوان گره های کلیدی در یک شبکه عملیاتی یکپارچه عمل کنند. تولید این هواپیماها نیز هر سال با سرعت بیشتری ادامه دارد. در مقابل، نیروی هوایی ایالات متحده تنها 16 فروند آواکس عملیاتی در اختیار دارد که همگی نسخه های E-3G Sentry و عملا فرسوده و نزدیک به پایان عمر عملیاتی خود هستند.

برنامه جایگزینی این ناوگان با بویینگ E-7A Wedgetail به سرعت در حال کوچک شدن بود که در ژوئن 2025 توسط پنتاگون لغو شد. این تصمیم به دلایل نگرانی از افزایش هزینه ها، تاخیرها و آسیب پذیری های عملیاتی اتخاذ شد.

هرچند کنگره 400 میلیون دلار برای ادامه این برنامه اختصاص داد، حتی در صورت ادامه، این پروژه همچنان با محدودیت ها و تاخیرهای قابل توجه روبه رو خواهد بود. نتیجه این است که ایالات متحده حداقل برای یک دهه با چین در زمینه حسگرهای هوابرد، شبکه های هوابرد و مدیریت میدان نبرد، با یک شکاف ساختاری و فناوری روبه رو خواهد بود.

هرچند هر دو کشور به دنبال توسعه حسگرها و قابلیت های شبکه ای پیشرفته مبتنی بر فضا هستند، این سامانه ها هنوز آماده جایگزینی کامل پوشش آواکس نیستند. واقعیت نگران کننده این است که هیچ پاسخ آسانی برای مقابله با رشد شتابان قابلیت های هوایی، دریایی و موشکی چین در منطقه هند و اقیانوس آرام وجود ندارد.

ارتش ایالات متحده تا حد زیادی به نیروی هوایی و دریایی خود وابسته است تا بتواند به طور قابل اعتماد از تجاوز نظامی چین به تایوان یا هر منطقه دیگری جلوگیری کند. هیچ راهی وجود ندارد تا ساختار کل نیروی مشترک امریکا به سرعت و در زمان مناسب برای مقابله با تهدیدات آینده، بازطراحی یا تغییر بنیادین یابد. تلاش برای تکرار تجربه اوکراین و اتکا به پهپادها در مقیاس وسیع، مشکل را حل نخواهد کرد. تصمیم گیرندگان نظامی و سیاسی ایالات متحده باید به جای آن تمرکز خود را بر کاهش شکاف های فزاینده در توانایی های نیروهای هوایی و دریایی متعارف موجود بگذارند.

انجام این کار مستلزم سرمایه گذاری فوری و گسترده در ظرفیت تولید موشک های دوربرد هوا به هوا، زمین به هوا و هوا به زمین و همچنین هواپیماهای جنگی F-35، F-47، B-21 و زیردریایی های هسته ای تهاجمی است. مقابله با این کمبودهای حیاتی یا نیازمند افزایش بودجه بسیار چشمگیر - که در شرایط فعلی بعید به نظر می رسد - است یا مستلزم کاهش قابل توجه در سایر بخش های ساختار نیروی مشترک خواهد بود.

اما اگر ایالات متحده نتواند برتری هوایی و دریایی خود را در مناطق کلیدی حفظ کند، کل ساختار نیروی نظامی آن در تولید قدرت رزمی موثر علیه چین در هرگونه درگیری احتمالی در هند و اقیانوس آرام، با مشکل مواجه خواهد شد. میلیون ها کوادکوپتر جنگی و ده ها هزار پهپاد تهاجمی یک طرفه، روسیه را در اوکراین شکست نداده اند یا برعکس، موفق نبوده اند.

حتی اگر پنتاگون به قابلیت های مشابهی دست یابد، این سامانه ها نمی توانند به سرعت موازنه قدرت به سرعت در حال تخریب خود با چین در هند و اقیانوس آرام را تغییر دهند، مهم نیست که تعداد پهپادهای مجهز به هوش مصنوعی در اسلایدهای پاورپوینت چقدر چشمگیر به نظر برسد.

ترجمه: نوشین محجوب، پژوهشگر ارشد حوزه قدرت هوایی و فناوری در موسسه سلطنتی خدمات متحد