حالا که حدود 48 ساعت از بازی تراکتور و پرسپولیس در جام حذفی گذشته شاید بتوان با احساسات فروکش کرده و منطق بیش تر به این مسابقه نگاهی انداخت. جایی که شاهد افت وخیزهای فراوانی بودیم و یکی از بهترین ضربات پنالتی تاریخ فوتبال ایران در آن رقم خورد. 22 اقدام به دروازه صورت گرفت که 15 مرتبه توپ به تور چسبید و هفت مرتبه بازیکنان ناکام بودند و گلرها در پنج مورد با واکنش های خود مانع از گل شدند. تیم پایتخت نشین کار را در پنالتی ها بهتر آغاز کرد و در آستانه پیروزی هم قرار گرفت اما نهایتا قافیه را به تی تی ها باخت و وداعی زودهنگام با این مسابقات داشت. در این میان خوشحالی و کری خوانی بازیکنان تبدیل به اصل ماجرا شد و در کنار مسائل داوری، واکنش های زیادی را به سمت خود جلب کرد. اما آیا واقعا نیاز بود؟

هیجانات فوتبال را از فوتبال نگیرید

فوتبال ایران در صف امراض پرتعدادش از درد کم هیجانی رنج می برد. فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ به طرق مختلف با تصمیم های شان سعی بر این دارند تا سکوها را در خالی ترین وضعیت قرار دهند و مسابقات را در انتهای بی ذوقی برگزار کنند. نامرغوبی زمین ها، نوع نگاه مربیان و کیفیت بازیکنان نیز دست به دست هم داده تا خروجی کار، چنگی به دل نزند. اگر نگاهی به میانگین گل های ردوبدل شده و حواشی کسل کننده و نخ نمای بیرون از زمین بیندازید متوجه ماجرا می شوید. حالا اگر اهالی واقعی فوتبال و دوست داران این رشته بخواهند اندک هیجان موجود را بیش از اندازه شماتت کنند، ضربه پایانی به پیکر رو به احتضار آن وارد خواهد شد. واکنش شدید به خوشحالی و کری خوانی بازیکنان به هنگام ضربات پنالتی نمونه عیان افراطی گری است که خارج از محیط هواداری به آن پرداخته می شود و شکلی نگران کننده به خود گرفته است. بار دیگر رسانه ها به جای تاثیرگذاری، تحت تاثیر اتمسفر احساسی حاکم قرار گرفته اند .

یک مسابقه فوتبال بین 2 تیم مدعی، جو ملتهب سکوها، ضربات پنالتی، با کلی داستان قدیمی بین بازیکنان و مربیان، طبیعی است که اصطکاک خواهد داشت و بروز دادن حس وحال های لحظه ای با کمی شیطنت، دقیقا همان چیزی است که فوتبال را متمایز می کند. همین جا باید به این مساله اشاره داشت که ماجرای فحاشی روی سکوها کاملا جداست و اتفاقا نکته تاریک این دیدار، الفاظی بود که علیه کریم باقری و دیگر اعضای پرسپولیس به کار برده شد. یک سیکل معیوب که مدت هاست جریان دارد و محدود به این مسابقه و بازی قبل و اتفاقاتی که برای بیرانوند رخ داد، نمی شود و سرانجام باید روزی مقابل آن ایستاد.

بازیکنان خارجی آری، داخلی ها هرگز!

نگرش بدبینانه به فوتبال ایران باعث شده تا هرگونه رفتاری از سوی اهالی آن با واکنش منفی مخاطبان روبرو می شود. بارها در فوتبال روز دنیا شاهد حرکات شیطنت آمیز از بازیکنان بزرگ جهان بوده ایم که مثلا پس از گل های شان با خوشحالی های خاص سعی داشته اند خشم خود را نشان دهند، برای تیم رقیب و هوادارانش کری بخوانند و یا پاسخی به خوشحالی بازیکن حریف نشان دهند. عیان ترین نمونه اش خوشحالی های مسی و رونالدو در ال کلاسیکو بود.

فوق ستاره آرژانتینی بارسا یک بار پیراهنش را مقابل دیدگان هواداران لوس بلانکوس به نمایش گذاشت و در بازی بعدی CR7 همین کار را در ورزشگاه نیوکمپ انجام داد. این شیطنت ها جزو شیرینی های فوتبال است که نباید چندان روی آن متمرکز شد. همه چیز در داخل زمین رخ می دهد و جایی برای دلواپسی بیش از اندازه نیست. حساسیت بیش از حد باعث می شود تا مسئولانی که علاقه چندانی به این هیجان موجود ندارند، با آرای عجیب و تصمیمات عجیب تر، به رفتارهای گازانبری ادامه دهند.

کاظمیان، شجاع، شکاری، بیرو و دیگران

محمدامین کاظمیان پس از گل کردن پنالتی اش خوشحالی معروف خود را با چاشنی بیش تر انجام داد. سپس نوبت به شجاع خلیل زاده رسید تا توپش را به سقف دروازه پرسپولیس بفرستد و خوشحالی بازیکن پرسپولیس را به طور بزرگ نمایی شده ای تکرار کند. چند لحظه بعد رضا شکاری، بیرو را فریب داد و پس از نگاه به این سنگربان باتجربه که سعی داشت تمرکز بازیکن اسبق تراکتور را بر هم بریزد، لوگوی تیم جدیدش را به حاضرین در ورزشگاه نشان داد و بوسید. گلر شماره یک تیم ملی نیز پس از مهار سومین پنالتی اش و قطعی شدن پیروزی، مقابل کنعانی که 2 مرتبه رقص معروف و همیشگی اش را در جریان بازی و پنالتی ها نشان داده بود، شادی مفرطی را به اجرا دربیاورد؛ همین!

پشت خیلی از این خوشحالی ها فارغ از اتفاقات لحظه ای، ماجراهایی نفهته بود. شجاع و بیرانوند، چندین سال است که توسط هواداران پرسپولیس به عنوان چهره ای منفور شناخته می شوند و دور از ذهن نبود که بابت غلبه بر این تیم خوشحالی چند برابری داشته باشند. در سوی مقابل رضا شکاری نیز خاطرات تلخی از تبریز داشت و بر سر قراردادش با مدیریت باشگاه به مشکل خورد و نشان دادن چنین خوشحالی ای غیرمنتظره نبود.

قصه صفحات هواداری و خبرنگاران منتسب به باشگاه ها مشخص است. آن ها سعی دارند برای جذب و راضی کردن مخاطبان شان محتواهای زیادی تولید کنند که مطابق با ذائقه آن ها باشد. همین حالا در صفحات مربوط به پرسپولیس رضا شکاری ستایش می شود و این اتفاق در کانال های مربوط به تراکتور برای شجاع خلیل زاده رخ می دهد. در روی دیگر سکه این بازیکنان توسط هواداران رقیب به سختی مورد هجمه قرار گرفته اند که نقش شجاع پررنگ تر از بقیه است.

او پس از جدایی جنجالی اش از پرسپولیس وارد یک رابطه پر از خشم و نفرت با هواداران پرسپولیس شد و مدل رفتاری و شخصیتش نیز تنور این نفرت را داغ نگه داشت و حتی باعث شد تا بر تعداد مخالفانش افزوده شود. اما با این اوصاف به نظر نمی رسد خلیل زاده در جریان بازی اخیر کار عجیب و غیراخلاقی ای انجام داده باشد که بخواهد با برخوردی بزرگ و شدید مواجه شود.